Vrijheid.

[11.19]

Ik ben weer thuis. Vorig weekend hebben we al mijn spullen ingepakt en naar huis gebracht (oh jee, wat had ik veel verzameld in de afgelopen tijd, gevalletje verzamelwoede geloof ik ). Ik ben er weer. Hello home!

En dat weten mijn mannen inmiddels ook .. mopperen op niet door hen op de juiste plaats (ahum aldus ikke) opgeruimde spullen, staafmixer herrie en simsalabim een koelkast en vriezer vol bakjes zelfgemaakte prutjes die er volgens mijn kids walgelijk uit zien en waardoor er ineens geen ruimte meer is voor choco pops, cola enzovoorts. Hier boeken daar boeken overal weer boeken .. maar ook samen slapen, Harry Potter voorlezen, gewoon met z’n vieren samen aan tafel eten, films kijken, de wekker zetten en op tijd op school zijn (eh …dat was ik luxe kip niet meer gewend.

Ik slaap al maanden wanneer ik wil en zo lang als ik wil haha. Daar moest dus een excuus appje aan de leraar van Bram aan te pas komen. Sorry 😊).

Ik ben weer herenigd met mijn trouwe fiets en heb de eerste ritjes al achter de rug. Whoeha, ik kan weer fietsen! Hallo vrijheid, hallo onafhankelijkheid. Het is fantastisch wanneer je mensen om je heen hebt die bereid zijn je op alle mogelijke manieren te helpen wanneer je afhankelijk bent, ik houd zoveel van hen, maar het is ook oh zo enorm heerlijk om onafhankelijk te zijn. Tenminste, dat vind ik. Ik ben goed bezig met het afbouwen van mijn morfine gebruik, bijna drugsvrij ;o) .. en ik zorg er uiteraard voor dat ik niet onder invloed op de fiets stap. Mijn eerste uitstapjes waren onder andere naar, raden maar … de bibliotheek en de boekhandel. Zevende hemel 😍 en ik doe gewoon net of ik geen blauwe plek heb opgelopen omdat ik aan het stuntelen was met bochten nemen .. 🤫.

Mijn geleende rolstoel heb ik weer ingeleverd. Bij hobbels werd ik er misselijk in, ik wil zelf lopen en wanneer ik er wel in zat richtte mensen ineens enkel het woord tot Rut en keken ze over mij heen, alsof ik niet kon praten of onzichtbaar was ofzo. Viva la zelfstandigheid. Let wel: ik ben gelukkig in de positie dat ik kan kiezen voor wel of geen rolstoel. Dat realiseer ik me heel goed.

Inspiratie

Één van de boeken die ik recent gelezen heb is het boek van Marc de Hond; Licht in de tunnel. Een boek dat schreeuwt, fluistert, huilt, juigt en nog zoveel meer. Los van het feit dat er voor mij confronterend veel herkenning in zijn verhaal zit, is het denk ik een boek dat maar weinig mensen onberoerd zal laten.

Marc kan inspireren, raken, vertellen en je aan het lachen maken. Wat een prachtige moedige man. Wat een verlies. Ik vind het fijn dat ik dit boek gelezen heb (en de documentaire van Nada van Nie over hem gezien heb) en mijn hart gaat naar hem en zijn dierbaren uit. Hij heeft mij ook op een idee gebracht. Zijn laatste theatershow bestond uit een serie interviews op het podium. Hij werd daar door bekende Nederlanders gevraagd naar allerlei aspecten en periodes van zijn leven, zijn dromen, zijn gedachten en dit werd vastgelegd op video, zodat zijn kinderen later als ze daar behoefte aan hebben meer over hun vader te weten kunnen komen. Ik wil ook graag zoiets doen. Ik hoop met iedere vezel in mij dat ik niet weer opnieuw ziek word, maar mijn gevoel vertelt mij iets anders. Intuïtie? Logica vanwege statistieken? Vals alarm? Ik weet het niet, maar het feit is dat ik wel denk dat kanker uiteindelijk zal terugkeren.

Vanuit dit gevoel / deze gedachte ben ik bezig met het aanleggen van een uitvaartdossier. Hierin zitten bijvoorbeeld een uitgebreide euthanasieverklaring omdat ik geloof in de vrijheid om zelf te beschikken over de inhoud van je laatste levensfase. Er zitten in dit dossier saaie dingen als verzekeringspapieren, wachtwoorden en bankgegevens maar ik wil ook graag nadenken over wat ik, indien het niet anders kan, gevoelsmatig wil achterlaten voor mijn kinderen. Hoe kan ik er voor zorgen dat zij later de mogelijkheid hebben om nog zoveel mogelijk van mij mee te krijgen, over mij te weten, vragen te stellen enzovoorts zouden ze daar behoefte aan hebben? Dit dossier is niet bedoeld als dramatische stunt of gemaakt in een overspannen bui. Het staat mijn leefhonger ook echt niet in de weg. Het helpt juist. Het lijkt me gewoonweg verstandig, slim, logisch en praktisch om nu in alle rust en met alle ruimte na te denken over deze dingen en voor te bereiden wat ik kan. Dit geeft me gemoedsrust en helpt hopelijk mijn dierbaren wanneer ik dat zelf niet meer zou kunnen.

Terugkomend op de inspiratie van Marc de Hond, ik vraag me af of er mensen in deze groep zijn die mij zouden willen interviewen / met mij in gesprek zouden willen gaan? Ik kan zelf natuurlijk van alles opschrijven over mezelf, maar een dialoog is veel sprekender, verrassender en interessanter. Ik zou deze gesprekken graag vastleggen op video of audio en ik hoop dat we kunnen praten over van alles en nog wat. Wil je mij misschien beter leren kennen? Of ken je me al heel lang maar wil je meer weten over een specifiek onderwerp? Heb je zin om samen te praten over diverse stellingen, gebeurtenissen of om maatschappelijke onderwerpen te onderzoeken? Wil je me ergens over aan de tand voelen? Heb je een ander idee voor een gesprek? We kunnen samen gaan wandelen, plaats nemen in een fijn café, praten bij mij of jou thuis op de bank etc. Ik hoor heel graag van je. Bel me of stuur me een bericht en dan gaan we kijken wat er uit komt. Oh en als je tips hebt met betrekking tot video / audio opnames of gesprekslocaties dan hoor ik die ook graag.

Een ander boek dat ik pas uit heb is: Het einde van de eenzaamheid, geschreven door Benedict Wells. Samen met vriendinnen hebben we een boekenclub en dit boek was mijn recente bijdrage. In eerste instantie opnieuw onwetend over parallellen met mijn eigen leven, maar desalniettemin heb ik zo genoten van dit boek. Wat kan die man schrijven. Bijvoorbeeld: ‘Angsten zijn als ongewenste huurders in je hoofd.’ Hoe verzin je dit? Prachtig en het is zo waar. Angsten zijn inderdaad ongewenst. Ze zijn als scherpe doorns in je hart. Als op scherp staande landmijnen in je ziel, of zoiets.

Maar ze zijn ook noodzakelijk, want angsten zorgen ervoor dat je weet wat je kunt verliezen en wat je belangrijk vind. Zorgen ervoor dat je koestert wat je hebt en sporen je aan, stimuleren je ook te bereiken wat je mist en vast te houden wat je al hebt. Lezen is persoonlijk, of en hoe iets je aanspreekt, hoe je iets interpreteert, hoe het bij je binnen komt. Ik geniet van onze boekenclub mede vanwege onze verschillen. Het is altijd weer afwachten wie met welk boek komt en hoe dit boek vervolgens door een ieder wordt ervaren. Leuk leuk leuk ;o) . Een ander aspect in dit boek is vriendschap. Wat is eigenlijk de definitie van vriendschap? Volgens Encyclo.nl is een vriendschap een relatie tussen twee of meer personen waarbij het geslacht geen rol speelt en zij elkaar vertrouwen ongeacht wat er gebeurt.

Wikipedia voegt hier nog aan toe dat een vriendschap onvoorwaardelijk is en dat men onderling belangeloos kijkt naar wat de ander nodig heeft en indien nodig eigen belangen en verlangens (tijdelijk) op de achtergrond plaatst. Ik kan nu uit eigen ervaring vertellen dat ernstig ziek worden een eye opener is op het gebied van vriendschap. Ik kwam erachter dat ik bepaalde vrienden had zonder dat ik me hier eerder echt bewust van was, dat ik bepaalde vrienden dacht te hebben maar ze toch niet had, dat banden heel spontaan en ad hoc in ongelooflijk korte tijd kunnen ontstaan en ik kwam erachter dat het begrip vriendschap niet voor iedereen hetzelfde betekent. Heel fascinerend. Vriendschap is voor mij in ieder geval de vrijheid om altijd jezelf te kunnen zijn bij de ander.

Het boek dat ik op dit moment aan het lezen ben is een zwaargewicht. Letterlijk, want het boek weegt ruim 1330 gram. Het heet P.S. en is van Jet Steinz. Het boek bevat 150 opmerkelijke brieven uit de Nederlandse geschiedenis. Ik vind het zo interessant. Ik heb al brieven gelezen uit de 15de eeuw, de 17de eeuw, uit de 21ste eeuw en over veel verschillende onderwerpen, geschreven vanuit veel verschillende behoeftes. Communicatie is toch wat. De originele brieven staan als eerste afgedrukt, daarnaast staat de door de schrijfster overgetypte versie en indien nodig is deze versie een ver- of hertaling en als laatste staat er dan nog een kolom waarin wordt toegelicht wie de schrijver en ontvanger van de specifieke brief zijn en onder welke omstandigheden de brief is geschreven of met welke bedoeling. Het zelfmoordbriefje van Herman Brood, het aan Ayaan Hirsi Ali gerichte uitgebreide opstel achtergelaten op het lichaam van Theo van Gogh, brieven van mensen op weg naar of al aangekomen in concentratiekampen, een laatste groet van een ter dood veroordeelde zogenoemde ketter op de avond voor haar terechtstelling in Antwerpen door middel van verbranding, een brief van de enige vrouw in onze geschiedenis die ooit door een militaire rechtbank werd veroordeeld tot het vuurpeloton. Dreigbrieven, liefdesbrieven, reisverslagen, anonieme krabbels, alles wat je je maar kunt bedenken staat erin.

Ik heb altijd van lezen gehouden, zou graag mijn eigen boekhandel hebben 😉 en sinds begin dit jaar ben ik erachter gekomen dat ik ook schrijven fijn vind. Schrijven geeft mij bijvoorbeeld een gevoel van vrijheid en het gevoel van verbondenheid. Ik heb al heel wat woorden “aan papier toevertrouwd” en zal hier voorlopig niet mee stoppen. Ik heb zelfs al een vaag idee voor een boek dat ik zou willen schrijven. De verslagen in deze app bewaar ik ook, zodat mijn dierbaren deze later terug kunnen lezen als ze dat zouden willen.

Ik heb altijd wel een stapel ‘nog te lezen’ boeken klaar liggen. De macht van K. van auteur Jens Vern en het boek De Zweetvoetenman van tekstschrijver Annet Huizing zijn momenteel boeken in die stapel. Boeken over je eigen mening, het recht op eigen keuzes en vooral over vrijheid. Vrijheid van meningsuiting, van je eigen leven vormgeven en invullen etc. De thriller van Jens Vern beloofd een spannende tocht (zin in!!) en De Zweetvoetenman gaat over het op een begrijpelijke manier (en vaak humoristische wijze) uitleggen van ons rechtssysteem en een aantal bijzondere rechtszaken in Nederland. De titel verwijst naar een zaak over een man die vond dat hij in een openbare bibliotheek steeds prima zijn schoenen uit kon doen, ondanks zijn kennelijk enorme zweetvoeten en de vele en herhaaldelijke klachten daarover van andere bezoekers en personeel. Nadat de bibliotheek hem de toegang had ontzegt spande de man een rechtszaak aan. Hij voelde zich in zijn vrijheid aangetast.

“Vrijheid is een heel ruim begrip, is erg persoonlijk en ik vind het ook een ingewikkeld woord. Wat is vrijheid? Wat als het ten koste gaat van een ander of als het kwetst? Wat als de uitkomst maar tijdelijk of juist permanent is?”

Ik ben bijvoorbeeld heel dankbaar dat ik de keuzevrijheid had om wel of niet voor chemo te kiezen. Hiermee wil ik echter geen oordeel vellen over mensen die wel voor chemo zouden kiezen in dezelfde situatie. Wat als je niet vrij bent om buiten te gaan hardlopen want je word zogenoemd aangezien voor een vluchtende inbreker en doodgeschoten? Wat als het je enorm kwetst dat een onderdeel van een prachtig kinderfeest donker geschminkte mensen zijn? Of als die gekwetste mensen jou als reactie erop terugkwetsen? Hoe staat het met vrijheid wanneer je in armoede geboren word, door omstandigheden lange tijd geen positief banksaldo meer hebt of je een noodzakelijk geneesmiddel niet kunt betalen? Wat doe je wanneer je op social media ziet dat iemand die je kent grappig bedoelde maar desalniettemin discriminerende teksten of racistische spotprenten plaatst? Moet je of wil je iets doen? Hoe is het voor iemand om de beslissing te moeten nemen anderen te vertellen dat hij / zij op mannen of vrouwen of allebei valt? Of graag van het andere geslacht zou willen zijn? Al vraag ik me af waarom dat belangrijk is voor iemand anders. Van wie iemand houdt of wat voor geslacht iemand wil zijn is toch een privé kwestie en niet interessant voor mij. Je karakter wel. Hoe reageer je wanneer anderen voor jou proberen te bepalen hoe je eruit moet zien en je moet gedragen? Er is altijd veel gaande over vrijheid en dat zal altijd zo blijven. Ik ben gelukkig niet de enige die het ingewikkeld vind, maar daardoor wordt het er ook niet gemakkelijker op.

De laatste tijd zijn er veel berichten geweest in de media die mij in relatie met vrijheid op de een of andere manier raakte. Twee daarvan wil ik hier toelichten, omdat ik door deze berichten zo onaangenaam verrast werd.

Het eerste is een onderzoek van Amnesty waaruit blijkt dat 1 op de 5 mannen in Nederland tussen 16 en 35 jaar vindt dat wanneer er geen expliciet geuite nee is dit een verzachtende omstandigheid is voor verkrachting. Pardon?? 😱

We leven in een democratie verdikkeme, in de 21ste eeuw, in een welvarend deel van de wereld en veel van onze jonge mannen denken zo? Ik werd op slag misselijk, daar had ik mijn maagverkleining of darmreductie niet voor nodig.

De aanleiding van het onderzoek bleek een wetsvoorstel van minister Grapperhaus te zijn, waarbij de strafmaat wordt verlaagd als er geen expliciet geuite nee is.

Het oorspronkelijke doel was om te zorgen dat ook zaken waarbij een slachtoffer niet meer in staat was om nee te zeggen voor de rechter een betere kans van slagen hebben en dat is een lovenswaardig doel, maar de uitvoering hiervan moet wat mij betreft eerst nog eens heel grondig onderzocht en geformuleerd worden.

Het tweede bericht ging over de Belgische psychologe en seksuologe Kaat Bollen. Zij is veroordeeld door de Psychologen Commissie voor ‘het naar beneden halen van de geloofwaardigheid en waardigheid van het beroep’. De aanleiding was een anonieme klacht van een mannelijke collega over dat ze zich ‘te sexy’ opstelde. ‘Ze draagt rode lippenstift, heeft soms een zichtbaar decolleté en draagt wel eens korte rokken of strakke kleding’.

Mijn innerlijke Barbie stak direct woest haar middelvinger op toen ik dit las. Wat denkt die mafkikker wel niet? En die commissie? Heeft ze de vereiste papieren en ervaring? Ja. Zijn er klachten van of problemen met cliënten? Nee. Loopt haar praktijk goed? Ja. Zijn er juridische Malpractice zaken tegen haar aangespannen? Nee.

Kennelijk is ze dus kundig genoeg om mensen die haar daar vrijwillig om vragen te helpen. Dat moet er toe doen, niet hoe ze er uit ziet. Dat is geheel en al haar eigen keuze en als het je niet bevalt als collega dan kijk je toch niet? Bovendien: dapper hoor om anoniem een klacht in te dienen. Applaus! Vervolgens wordt ook haar privé leven op de korrel genomen. Ze houdt van Tupperware feestjes op het gebied van seksuele speeltjes. Nou en? Haar man heeft daar geen enkel bezwaar tegen, waarom een buitenstaander dan wel?

Aan al mijn huidige, toekomstige of in het verleden geraadpleegde artsen: als jij in je vrije tijd graag met seks speeltjes bezig bent, dan wens ik je veel plezier. Als jij je dusdanig gaat kleden of profileren dat ik daar last van heb dan maak ik gewoon gebruik van mijn vrijheid om een andere arts te zoeken die beter bij mij past of maak ik het bij jou bespreekbaar om te kijken of we hier samen uit kunnen komen. En aan die mannen die tot die 1 op 5 behoren en degenen die Kaat Bollen bekritiseren: Shame on you!! Als ik leefde in de wereld van Harry Potter dan bedacht ik direct een toverspreuk tegen dit soort Neanderthalers … oh nee, dat mag niet van mezelf want ik ben voor vrijheid 🤔…. Zie je wel? Ik vind het een ingewikkeld woord.

Update

Als laatste onderdeel van deze update hoe het met mij gaat momenteel. De laatste dagen voel ik me minder goed, vooral maag- en darmklachten, waardoor ik minder dingen heb kunnen doen dan ik graag zou willen. Ik weet dat het bij de ingrepen hoort die zijn uitgevoerd, maar toch loop ik liever zingend en springend rond. Ik ben nog in afwachting van bloeduitslagen. Mindere momenten zorgen er echter wel voor dat ik meer nadenk, intenser beleef, uitgebreider geniet en dus kan ik daar niet over klagen.

In het ziekenhuis kwam ik in aanraking met het Serenity Prayer. Ik bleek het deels te kennen uit films waarin mensen naar een AA meeting gaan of zo:

“Please grant me the serenity to accept the things I cannot change, the courage to change the things I can and the wisdom to know the difference. ”

Geef mij de kalmte om te aanvaarden wat ik niet kan veranderen, de moed om te veranderen wat ik kan en wijsheid om tussen deze twee onderscheid te maken. Mooi. Ik snap nu waarom deze tekst mensen helpt.

Teksten die helpen kunnen zo fijn zijn. Ik denk dat we mede daarom graag naar muziek luisteren en of boeken lezen. Soms word ik meegevoerd door de tonen, door het geluid en heb ik geen tekst nodig of maakt het niet uit dat ik geen woord versta van wat er gezongen word. Soms zijn er geen woorden nodig op een pagina, maar zeggen de afbeeldingen alles. Zijn de foto’s overweldigend krachtig. Op andere momenten is tekst juist alles. Een nummer van rapper Lupe Fiasco - Mission – is zo’n nummer.

Uitspraken van bijvoorbeeld Unknown of Abraham Lincoln zijn dat ook: Never let the sadness of your past or your fear for the future ruin the happiness of your present. / When you do good you feel good. When you do bad, you feel bad. That for me is religion.

Ik mis nog steeds knuffels, omhelzingen en aanrakingen. Bijgevoegd You Tube knuffelfilmpje is toch fantastisch? Ik zou die vrijheid nu graag hebben 🤗.

En net zo fantastisch voor mij zijn foto’s met mijn Maximaatje en Brammetje Baas. Liefde ❤️