Bijzondere ontmoetingen.

[12.21]

Ik ben gelukkig. Echt. Het klinkt misschien raar maar het is waar. Ik ben me er heel erg van bewust dat mijn leven al over had kunnen zijn en het feit dat ik nog leef maakt dat ik deze tijd als een cadeau beschouw. Ik heb kansen, mogelijkheden, dromen. Wellicht dat deze euforie weer zal afnemen, maar tot het zo ver is geniet ik er met volle teugen van. Lekker puh. En nee, ik loop niet elke dag Halleluja te roepen en pirouettes te draaien 😏, maar ik ben vaak gewoon blij.

Knuffelen met mijn kinderen, mensen zien, wandelen, boeken lezen, gesprekken voeren, dromen, genieten van de natuur, samenzijn met Rut. Het is allemaal niet vanzelfsprekend. De mensen die ik de afgelopen week gesproken heb vroegen me vaak: ‘allemaal leuk en aardig die updates met boeken, nieuwsberichten, meningen etc maar hoe gaat het nu echt met je?’

Hoe het echt met me gaat is zo. Gelukkig. Ja, lichamelijk gaat het niet zoals ik graag zou willen.

Er zijn dagen dat ik weinig meer dan mijn slaapkamer en badkamer zie en dat eten/drinken een regelrechte uitdaging is. Dagen waarop ik meer krom loop dan rechtop. Dagen die er voor zorgen dat helemaal stoppen met morfine nog niet lukt. Dagen waarop mijn man en kids zich toch zorgen maken, zorgen over teruggekeerde kanker. Maar ook die dagen zijn geen complete ramp, al kan ik heel goed mopperen.

Ik lig niet in het ziekenhuis verbonden met allerlei slangen en met een continue stroom van vreemde handen en gezichten die komen en gaan wanneer zij dat bepalen. Ik ben thuis bij mijn gezin, ik kan de frisse lucht in op de momenten dat het wel gaat, er ligt een fijne stapel boeken naast mijn bed, ik hoor vogels fluiten en ik ben mezelf weer.

De huidhonger is verdwenen (al laait die wel op wanneer ik iemand buiten mijn gezin zie. Als er geen Corona was zou ik volgens mij continue bij anderen om hun nek hangen 🤪). De pijn is echt niet 24/7. Ik ben er. Ik geniet. Hoe suf dat misschien ook klinkt. Ik dank mijn leven aan een heleboel mensen, waaronder mijn chirurg. Ik ben er van overtuigd dat de ontmoeting met hem de loop van mijn leven heeft veranderd. Ik hoop dat hij ook altijd dit soort mensen in zijn leven zal hebben.

Zoveel respect voor mensen die doorleven na een ongeluk, na ziekte, na welke oorzaak of ingrijpende gebeurtenis dan ook waardoor je niet meer kunt leven zoals voorheen maar er wel voor gaat om er het beste van te maken. Met vallen en opstaan. Iedere dag opnieuw, want iedere dag heeft zijn eigen uitdagingen. Respect voor hen die blijven genieten, gelukkig willen zijn en proberen om zich niet gek laten maken. Voor degenen die weten wat worstelen is.

Ik heb eens een jaar gewerkt als ADL’er; assistent Algemene Dagelijkse Levensverrichtingen. Daar werkte ik met mensen die zelfstandig wonen in een eigen huis dat onderdeel is van een zorgproject met 24/7 directe hulp op oproep beschikbaar. De huizen van deze mensen staan verspreid maar vlakbij elkaar, in dit geval midden in de binnenstad en er is 1 pand in de buurt waar de klok rond zorgverleners (de ADL’ers) aanwezig zijn. Wat ik daar heb meegemaakt, ervaren, gezien dat zal ik altijd bij me dragen. Ik heb er indrukwekkende mensen leren kennen. Bijzondere ontmoetingen meegemaakt. Het maakt ook dat ik me soms sterk voel omdat ik gezien heb wat mensen aankunnen, wat de mensen daar aangingen en aangaan dag in dag uit. Daar kan ik kracht uit putten.

Ramses Shaffy zingt er zo mooi over.

Vandaag sta ik onder andere daarom stil bij MH17. Voor de slachtoffers die geen enkele kans meer kregen en voor hen die achter moesten blijven. Voor degenen wiens leven zomaar werd afgebroken, werd vernietigd, voor degenen die er met vallen en opstaan zijn, die proberen, die liefhebben, die doorgaan.

Bijzondere ontmoetingen

In mijn vorige update schreef ik over of er meer is “tussen hemel en aarde”. Over spirituele verbindingen. Diezelfde dag kwam ik ’s avonds laat thuis van een avond met vriendinnen. Het was donker en stil buiten. In mijn straat raakte ik een soort van per ongeluk in gesprek met een man die hier al langer woont dan ik, maar waar ik nooit meer contact mee had gehad dan zwaaien of groeten in het voorbijgaan. Deze lieve, rustige, dreadlock rasta-sfeer man bleek tot zijn pensioen oncologisch verpleegkundige te zijn geweest in het Erasmus ziekenhuis. Deze man is er van overtuigd dat er meer is dan wij kunnen zien, dan wij weten. Deze man vertelde mij dat hij voelt dat ik beschermd wordt, waardoor de operatie toch mogelijk was en ik er op dit moment nog ben. Dat ik extra tijd gekregen heb.

Mijn vader was ineens heel even heel duidelijk aanwezig daar op straat. Een ongelofelijk bijzonder gesprek. Een prachtige ontmoeting, waarvan ik naar huis ging met kippenvel over mijn hele lijf. Ik was blij dat de vriendin die mij had thuisgebracht getuige was van de hele ontmoeting.

Vorig jaar was ik op een zaterdagmorgen met de fiets op weg naar de voetbalwedstrijden van mijn kinderen. Bij het stoplicht knoopte een onbekende man een gesprekje aan. Niets bijzonders, gewoon ‘goedemorgen, mooie dag etc.’ Een paar weken later werd ik in de supermarkt door een man en vrouw aangesproken die een rolletje koopzegels op de grond gevonden hadden en vroegen of dit van mij was. Diezelfde man als van het praatje bij het stoplicht. Vervolgens kwam ik hen heel regelmatig tegen bij het boodschappen doen, ongeacht de dag van de week. Altijd vriendelijk, altijd attent.

In februari ben ik 1x met de rolstoel met mijn moeder boodschappen gaan doen en wie kwamen we tegen? Juist, die mensen. Ze kwamen direct naar me toe, een en al bezorgdheid omdat ze me al een tijdje niet gezien hadden en nu die rolstoel zagen. In de weken daarna tot mijn operatie kwam ik ze vaak tegen als ik stukjes ging wandelen. Steeds op verschillende plekken. Tot op de dag van vandaag houden ze contact en wensen ze me het allerbeste toe. Zo bijzonder. Kleine gebaren die zo groot worden ervaren.

Geen betaalde baan hebben en veel thuis zijn heeft als gevolg dat je weet wie je postbode is. In ieder geval dat je weet hoe ze eruit ziet, dat je zwaait naar elkaar en soms gezellig even kletst. Kennelijk heeft het ook als gevolg dat zij het opmerkt wanneer je er voor haar gevoel ineens niet meer bent. Dat ze steeds andere mensen in je woonkamer ziet en zich zorgen begint te maken of het nog wel goed met je gaat. Ze wil de mensen in je huis niet lastig vallen, ze weet natuurlijk hoe je heet en dus zoekt ze je op via Social Media.

Sindsdien weet ik hoe zij heet, hoe groot haar hart is en ervaar ik wederom hoe mooi onbekenden kunnen zijn. Hoe bijzonder korte ontmoetingen kunnen zijn. Liefdevolle vriendelijkheid.

Tijdens het rondreizen door Australië heb ik veel mensen ontmoet. Eentje daarvan was een meisje uit Amerika, even oud als ik. We verbleven in Brisbane in hetzelfde hostel en hadden een zwak voor hetzelfde stadspark. Op een zonnige luie ochtend in het gras vertelde ik over mijn zoektocht naar een baantje. We hadden beide een werkvisum en het plan om al werkend door Australië te reizen. Zij kon wel een sollicitatiegesprek voor mij regelen gaf ze aan. Appeltje eitje, ik zou goed verdienen en waarschijnlijk de volgende dag meteen kunnen beginnen. Ze bleek te werken als stripper.. ik ben gaan werken.. tadada .. in een tweedehands boekwinkel 😂..

We hebben ieder onze eigen reisroute gevolgd en onze paden kruiste elkaar niet meer in dat fantastische land. Drie jaar later was ik voor een weekend in Ierland, in een heeeel klein dorpje aan zee. Ik maakte op mijn laatste avond daar een wandeling over de boulevard. Het was al wat later op de avond, het was koud, mistig en er was bijna niemand op straat.

“Uit de tegenovergestelde richting kwam iemand aanlopen. Zij. Ook op bezoek in Ierland. Bizar, bijzonder, beautiful.”

Op 1 van mijn favoriete wandelroutes zat verscholen in het struikgewas ineens een zwerver. Compleet met matras, tassen en een hond. We raakte aan de praat en ik ging in de dagen daarna diverse keren terug met hete koffie, want dat was alles wat hij miste zei hij. Bijzondere ontmoetingen, tot we tijdens een gesprek ineens tot de conclusie kwamen dat we elkaar kende van vroeger, van ruim twintig jaar geleden. Hij was de huisgenoot van mijn vriend. Onze verbazing was enorm. Onze levens konden bijna niet meer van elkaar verschillen. In de weken daarna verslechterde zijn psychische welzijn en ineens was hij weer verdwenen. Geen idee waarheen. Tot hij op tv verscheen, in een programma van RTL4. Zo bizar als het was geweest om hem te ontmoeten en pas na een tijdje tot de conclusie te komen dat we elkaar kenden, zo ongelofelijk bizar was het nu om thuis op de bank te zitten en hem aflevering na aflevering samen met Beau van Erven Dorens te zien.

“Ken je de uitdrukking “a brother from another mother”. Ik heb ze. En het zijn vrouwen. Sisters. Sisters who ride. With me. Through life, through the good, the bad and the ugly.”

De eerste ontmoeting met hen waren zoals er zoveel plaatsvinden. Op school, op het werk. Al zoveel jaren geleden. Zij kennen elkaar inmiddels ook al lang. We zijn een aanvulling in elkaars leven. Dat is prachtig, maar wanneer er dan iemand ziek wordt is de angst voor het gat dat diegene kan achterlaten ineens groot. Net zo groot als de angst om dat gat te veroorzaken, om misschien te moeten loslaten. Word je met je neus op de feiten gedrukt hoeveel je om elkaar geeft. En dan zijn die ontmoetingen van lang geleden toch heel bijzonder. Want ze verrijken je leven. Everglow vond hier woorden voor die wij niet konden vinden (wat maar goed is ook, want onze stemmen zijn een verschrikking 🙉..)

De eerste dag op mijn tweede basisschool zal ik nooit vergeten. Allemaal nieuwe gezichten, de onzekerheid en nog zoveel meer. En toen waren daar twee meisjes. Eentje keek lief, deed aardig en dat is altijd zo gebleven. Een schat van een meid. De andere keek boos en dit ging van kwaad tot erger. Een eerste ontmoeting die uitliep op stelselmatig pesten. Jarenlang. Pas heel veel later kwam ik erachter dat zij het thuis niet gemakkelijk had. Dat ze jaloers was. Op mij. Dat kwam toen niet in mij op.

Een kind van gescheiden ouders (dat kwam toen nog maar heel weinig voor. Samen met een ander kind waren wij de enige in de klas waarvan de ouders niet meer bij elkaar woonden. En iedereen wist dit, want ja een klein dorp.) Een kind met een jaar later een dode vader. Nog meer voedsel voor roddels, voor vooroordelen. Door volwassenen weliswaar, maar overgenomen en voor waarheid aangenomen door kinderen. Ik was een kind dat graag heel veel las, die leraren gewoon aardige mensen vond en die ging geloven dat ze inderdaad lelijk en dom was. Ik snapte niet wat ik verkeerd had gedaan. Het kwam niet in mij op dat jaloezie de oorzaak van het pesten was. Dat ik niets had gedaan. Dat één van de redenen de band met mijn moeder was. Die mij die eerste dag had weggebracht en nagezwaaid, die veel hielp op school en waar ik zichtbaar dol op was (en nog steeds ben!). En die eerste ontmoeting zorgde bij ‘mijn pester’ voor een pijnlijke confrontatie over de band met haar moeder. Wist ik veel. Had ik het maar geweten. Heel veel jaren later kwam Max thuis uit school. Groep 3. Met een tekening. Het bleek dat een kindje in zijn klas vaak pestte. Dat de juf er een kringgesprek over had gehouden. Dit gesprek had indruk gemaakt en tijdens de tekenles was hij ermee aan de slag gegaan. Ons eerste gesprek over pesten vond toen plaats. Mijn hartverwarmend lieve zoon. De cirkel was rond. Ik werd gepest op school, hij maakte zich sterk tegen pesten. En nog steeds. ❤️

Ik ben deze week in België geweest voor een gesprek met een oude bekende ivm euthanasie. Een fijne fijne avond, een ontmoeting die ik niet zal vergeten. Maar wat ik ook bijzonder vond was dit: De telecom provider was namelijk lief.

Ik lees wel eens: it’s all in the details. Mijn mail spambox probeert ook nog steeds ontmoetingen te regelen. Minder liefdevol, dat wel. Deze week viel mijn oog op de volgende kop: ‘Dit hete snoepje heeft zin in een hete zuurstok.’ Tja, details .. Ik hoef vast niet te vertellen dat ik bijna van mijn bed rolde van het lachen.

Zo, dat was het weer voor deze keer. Oh, wacht bijna. Iemand vroeg mij of ik, als de overheid bij orgaandonatie de regel zwijgen is toestemmen hanteert, dat ook doe bij de (profiel)foto’s en het verzamelen daarvan voor mijn ‘smoelenboek’. Bedankt aan degenen die hebben gereageerd en aan de rest, yep zwijgen is toestemmen .. zit inbegrepen bij de prijs voor deelname aan deze groep, net als vierkante ogen van het lange lezen.🤗

Dikke knuffel van mij.

Oh en nog bijna vergeten: honden hebben totaal geen moeite met de Cruella de Vil jurk. Ze spelen er verstoppertje onder 🤣.