Waarom Leefhonger?
3 januari 2020. Ik zit op de tribune naar het zaalvoetbaltoernooi van mijn zoon van 10 te kijken. De moeder van een ploeggenootje zit naast me en merkt op dat ik een gezond kleurtje heb, midden in de winter. Ik bekijk peinzend mijn blote enkels onder mijn spijkerbroek. Is het echt zo? Vreemd, het is me niet opgevallen. Ik ben van nature wit, heel erg melkflessen wit. Het soort wit dat van geen wijken wil weten na drie weken Zuid-Frankrijk of hoogstens haar plek wil delen met tomatenrood. Ik wuif haar opmerking weg, het zal wel komen van het vele sporten buiten de laatste tijd en we kijken gezellig verder naar de wedstrijd.
Drie uur later lig ik opgerold kreunend van de pijn in mijn bed en is het gesprek over mijn huidskleur ver weg. Vier dagen later zit ik bij de huisarts omdat ik sinds 3 januari
’s middags niet meer kan eten of drinken zonder pijn en ook daarnaast vaak een soort helse pijnaanvallen heb. De huisarts is een invaller die net klaar is met haar studie en haar uiterste best doet om mij goed te helpen. Haar conclusie is een maagbacterie en ik krijg een maagzuurremmend drankje mee naar huis.
Een week later is de situatie alleen maar erger geworden en ben ik ook zo slap als een vaatdoek geworden door het gebrek aan voldoende eten en drinken. In de spiegel zie ik dat nu ook mijn oogwit gelig geworden is en denk ik terug aan mijn kennelijk wat gekleurde huid. Tijd om mijn eigen huisarts op te bellen, want hier gaat iets niet goed. Voor ik goed en wel besef wat er gebeurd ben ik opgenomen in het ziekenhuis vanwege uitdroging, ondervoeding en de verdenking van galstenen.
Veel onderzoeken later blijk ik galwegkanker te hebben en blokkeert de tumor onder andere een goede werking van mijn lever, vanwaar de gele oog- en huidskleur en zie ik inmiddels kanariegeel. Het is een tumorsoort dit niet zo vaak voorkomt, waar nog niet zoveel over bekend is en waar 92% kans op overlijden binnen 6 maanden is. De arts die me dit nieuws vertelt kan zelf haar tranen niet bedwingen. Ik ben direct uitbehandeld in dit ziekenhuis, doorverwezen naar het Erasmus ziekenhuis in Rotterdam en ik lijk een doodsvonnis gekregen te hebben.
​
Ik ben beland in een rollercoaster en niet alleen ik, maar ook mijn gezin, mijn familie en vrienden weten niet wat hen overkomt. Dagelijks ontvang ik nieuwe informatie, dagelijks maak ik nieuwe dingen mee en dagelijks krijg ik veel dezelfde vragen. Mijn hoofd loopt om en ik besluit om een app groep op te richten waarin ik mijn dierbaren op de hoogte kan houden van mijn dagelijkse wel en wee.
​
Inmiddels ben ik heel veel appjes verder en is er gaandeweg zomaar een document ontstaan. Een boek om later te lezen voor mijn kinderen, van wie ik meer houd dan van het leven zelf.
Een blik in mijn ziel voor mijn man, mijn familie, mijn vrienden. Maar ook een blog voor iedereen die wellicht iets heeft aan het lezen van hoe het voor mij is om de diagnose kanker te krijgen, om te ervaren dat er een agressieve tumor in mijn lijf zat waar ik geen controle over had. Henry was zijn naam.
Zat en was ja, want inmiddels ben ik één van de gelukkigen die wel geopereerd kon worden aan deze tumor en is er nog maar 66% kans op overlijden binnen 2-5 jaar. Hurray! Liefdevolle reservetijd of misschien wel “gewoon” nog een lang en gelukkig leven waarin ik straks met grijze haren glimlachend naar mijn kleinkinderen zit te kijken.
​
Ik blijf verder schrijven. Omdat ik geniet van het creatieve proces. Omdat het mij helpt om gedachten en gevoelens woorden te geven. En eigenlijk ook een beetje voor iedereen die zo graag wil leven en niet van plan is om ziekte (lichamelijk of geestelijk) zijn of haar leefgeluk te laten verpesten. Voor iedereen die elke dag opnieuw besluit om er voor te gaan, om er voor die dag het beste uit te halen, om te knokken en om te genieten van kleine dingen die zo groots zijn. Klein leven met grote liefde voor het leven zelf.
​
Aanvulling: In september kreeg ik mijn eerste scan na de operatie en bleken er helaas toch uitzaaiingen te zijn. Ik kreeg te horen dat deze zeer moeilijk te behandelen zijn en dat ik in het ergste geval nog een paar maanden tot ¾ jaar te leven had.
Hierna trad het afschalen van de zorg op en uiteindelijk kon ik pas begin november met de door mij gewenste behandeling beginnen. Tegelijkertijd kreeg ik toen ook te horen dat de uitzaaiingen inmiddels zo groot waren geworden dat mijn maanden nog maar weken zullen zijn als de behandeling niet direct aan slaat.
Momenteel, het is 20 november 2020 terwijl ik deze aanvulling schrijf, ben ik daarom noodgedwongen bezig om heel bewust afscheid te nemen van mijn leven. Schrijven blijf ik doen zolang als ik kan en hoop houden ook.