#LovesEssential.
[14.41]
Huishoudelijke mededeling: mijn eerst volgende scan om te checken op eventuele uitzaaiingen staat gepland voor 18 september en de uitslag hiervan ontvang ik op 30 september. Mijn bloeduitslagen van de afgelopen weken zijn binnen en die geven geen reden tot bezorgdheid. Digi dansje! 💃🏻
Mijn dag begon vandaag met een nieuwsartikel over mensen met een geliefde buiten de Nederlandse grenzen. Dat is gewoonlijk al niet zo gemakkelijk, maar in Corona tijd een regelrechte uitdaging. Er is een actie gestart met de hashtag #LoveIsEssential. Prachtige naam en op zoveel van toepassing. Hier gaat deze update over.
Wat is liefde voor mij? Liefde is. Je kunt het niet kopen, je kunt het niet maken, je kunt het niet faken. Liefde kan spontaan ontstaan of geleidelijk aan, maar liefde is. Je kunt niet kiezen waar of van wie je houdt, je kunt het hooguit ontkennen of onderdrukken. Liefde is er in allerlei vormen. Het is ook een werkwoord, zeker wanneer het geen eenzijdige liefde is, maar tweerichtingsverkeer. Want als liefde er eenmaal is is dit geen garantie dat het er ook altijd blijft. Je verzorgt het, doet er moeite voor en hoopt dat het blijft bloeien. Liefde is prachtig, het is warmte, het is geluk en het kent ook gekke kanten, grappige kanten, pijnlijke kanten, verdrietige kanten en lelijke kanten. ‘Liefde is niet lelijk’ las ik laatst ergens, maar ik denk dat de scheidslijn tussen liefde en bijvoorbeeld haat zo dun is dat het twee kanten van dezelfde emotie zijn. En ik kan nog wel meer uitingen van liefde bedenken die nog niet bijna mooi te noemen zijn. Liefde vind ik daarom soms ook complex. En jullie? Wat is liefde voor jou?
Ik heb afgelopen week diverse reacties ontvangen op mijn vorige update. Een heel grappige was waarin ik een nerd werd genoemd. Zo ben ik nog nooit genoemd, tenminste niet recht in mijn gezicht. Een nerd. Whaha 🤣 maar ook echt een mooi compliment en een lieve reactie. Ik typ deze updates recht uit mijn hart, maar ik wil absoluut niemand kwetsen met mijn verbale diarree, met mijn meningen en gevoelens. Dit nerd-appje stelde me gerust. Ik ben gewoon een nerd en verliefd op boeken (en ja, ik had het boek P.S. met de brieven inderdaad op mijn keukenweegschaal gewogen .. 🤗). Ik heb ook reacties gekregen op mijn vraag of er mensen zijn die met me in gesprek willen gaan om eventueel tapes na te kunnen laten aan mijn kinderen. Zoals het er nu voor staat kan ik gaan nadenken en in gesprek gaan over spiritualiteit, domme acties, beste beslissingen, over vriendschap en meer.
Heerlijk. Dankbaar.
Een lelijk voorbeeld van liefde geeft Cruella de Vil. Zij is dol op bont, vooral de huid van Pongo en zijn soortgenootjes. Ze is er zo dol op dat ze bereid is ervoor te moorden. Nu heb ik een lange witte jurk gekocht met zwarte stippen (broeken schuren vaak precies over zere plekken heen en dus poseert mijn innerlijke Barbie geholpen door Crea Kritisch voor de spiegel in jurken want die zitten lekker los) en ik werd door mijn kids direct omgedoopt tot Cruella de Vil. Eh 😱??
Gelukkig bleken ze niet te bedoelen dat ik een naar mens ben, alleen dat ik hetzelfde gekleed ging. Vlak daarna lazen we dat er inmiddels al meer dan 20 nertsenbedrijven zijn geruimd in verband met Corona besmettingen. Verbijsterend dat er überhaupt zoveel en meer nertsenbedrijven in Nederland zijn. Waarom? ‘🤬.. bontdragers’ vonden mijn kinderen en daar ben ik het hartgrondig mee eens. Een lelijke kant van liefde voor materialen.
Boekenlegger
Gelukkig ben ik geen Cruella de Vil, al heb ook ik een voorkeur voor een bepaald materiaal/object. Het is een tikje obsessief 🤫 en zeer zeker maf, dat weet ik best. Maar maakt me lekker niets uit 🤪. Hierbij een voorbeeld om het te schetsen: Ik heb vorige week thuis urenlang gezocht naar een boekenlegger. Echt waar. Urenlang. Want kwijt. Laat ik eerst uitleggen (voordat jullie denken dat ik echt hartstikke mesjogge ben) dat ik een voor mij speciale boekenlegger heb. Een heel fijne. De aller aller beste. Echt waar hoor 😉.
Ik heb veel verschillende soorten boekenleggers gehad: gelegenheids leggers zoals een kassabon, een vogelveer, een ijsstokje, of het hoesje van een theezakje. In het zkh gebruikte ik op enig moment zelfs een leeg infuuszakje gepikt uit de prullenbak toen ik niets anders kon vinden. Toch mesjogge?
Want simpel een hoekje omvouwen van de bladzijde kan toch ook? Nee, mag niet want het boek was niet van mij zei mijn innerlijke do-good-ie). Ik heb ze ook gehad gemaakt van papier, karton, plastic, metaal, hout en in allerlei vormen en maten.
“De afgelopen ongeveer 10 jaar is de mijne een lekker zachte stoffen boekenlegger die eruit ziet als een Perzisch tapijtje. Ooit gekocht in een boekhandel, het was een setje. Sindsdien was ik verkocht en gebruikte ik het liefst alleen nog maar deze.”
Bijkopen in de boekhandel ging niet meer, ze werden gemaakt in het buitenland en in NL niet meer verkocht. Zuinig op zijn dus. Zelf van leuke stofjes nog anderen genaaid, maar geen één zo fijn als deze. De andere helft van het setje heb ik jaren geleden cadeau gedaan aan een even grote boekenfan die ook verliefd was geworden op die legger.
En toen werd ik afgelopen januari ziek, verbleef een half jaar amper thuis, ging van plek naar plek, haalde overal boeken vandaan en sjouwde alles overal rond. Nu was ik weer thuis en was het tijd voor Hello me! Eigen bedje, eigen eten, eigen rommeltjes en dus ook favo boekenlegger. Je kunt maar ergens blij van worden, toch? Maar .. die boekenlegger was dus foetsie. Eerst niet kunnen vinden in de momenteel los rond slingerende boeken.
Daarna notitieboekje nagaan waarin ik al jaren noteer welke boeken ik in welk jaar gelezen heb, gespecificeerd per maand (Jaja, ik weet het .. nerd 🤓) want in de in december 2019 gelezen boeken zou de boekenlegger dan nog kunnen zitten .. maar helaas niet. Dan maar al mijn boeken in huis controleren, want de legger moet ergens in een boek zitten. En dat zijn er veel. Geen boekenlegger. Rest van het gezin geterroriseerd eh pardon ondervraagd of ze deze geleend hadden tijdens mijn afwezigheid, maar dat was ook niet het geval. Staren naar de boekenkast en proberen na te denken waar het toch kan zijn. Per ongeluk in een ingeleverd biebboek laten zitten misschien?
“Rut zegt na een tijd: ‘eh San ik word een beetje nerveus van je. Ik hoor je hersens hier kraken. Kun je er niet mee stoppen en gewoon een papiertje gebruiken?’ Laserblik!! ”
‘Oh nee dus, nou ehhh, heb je dan al in je nachtkastje gekeken? Want daar bewaarde je je leggers voordat je ziek werd.’ Laserblik! Daar heb ik natuurlijk als allereerste plek gekeken manlief, maar om jou een plezier te doen zal ik nog eens kijken: uiteindelijk bleek het daar toch te liggen, onder een notitieboekje vastgeplakt. 🙈
Opluchting! Eureka rondedansje!! Om er vervolgens mijn man te zoenen en uit voorzorg via internet snel een aantal extra leggers besteld in Amerika.
Waarom heb ik daar nooit eerder aan gedacht? Nu heb ik ze nog in verschillende kleuren en maten ook! 😂 Van geluk nog een rondedansje gedaan toen ze arriveerden met de post. Dan ben ik maar gek. In ieder geval een gelukkige gek met een liefde voor boekenleggers en een nu goed gevuld nachtkastje. Je kunt maar ergens blij van worden, toch?
Volgens Boeddha is iedereen meerdere personen: zoals je jezelf ziet, zoals anderen je zien en zoals je zou kunnen zijn. Ik weet hoe ik mezelf zie, soms krijg ik input over hoe een ander mij ziet (🤓) en het is inspirerend om te dromen over hoe ik en wie ik zou kunnen zijn. Dromen hebben geen vervaldatum en ik leef niet met een slot erop, dus heb ik een lijstje gemaakt waarin ik mijn toekomstdromen woorden geef. Love for life. Wie weet vertel ik daar binnenkort meer over.
Geen toekomstdroom, maar wel een vorm van toekomstige zekerheid is mijn uitvaartdossier. Altijd handig, voor wanneer dan ook. Hierin zit ook mijn donorcodicil. Een vorm van liefde voor onbekende mensen. Vind ik dan. Ik sta al jaren geregistreerd. Mijn vader was ook donor, maar na zijn overlijden stak zijn vader daar een stokje voor en heeft mijn vader niet nog een laatste keer andere mensen kunnen helpen. Ik heb dit altijd erg gevonden.
Dus zette ik op mijn 18de heel bewust mijn handtekening, informeerde mijn familie en droeg het kaartje in mijn portemonnee. Inmiddels is de wet veranderd en ben je automatisch donor tenzij je laat registreren dat je dit niet wilt. Ik heb er twee dagen geleden een mooi gesprek over gehad en kwam erachter dat het voor veel mensen een beladen onderwerp is.
Mijn mening is dat ik een orgaan of weefsel van iemand anders zou willen / zou accepteren als ik daarmee mijn eigen leven zou kunnen redden. Dan is het wat mij betreft ook niet meer dan redelijk dat een ander mijn dingen ook mag hebben als ik er niet meer ben. Ik heb er dan toch niets meer aan. Nou blijkt dat niet zo eenvoudig te zijn in geval van kanker bye the way, maar als ik toch nog iemand blijk te kunnen helpen dan graag.
“Ik wil niet geloven in God en blijkt hij of zij straks toch te bestaan dan heb ik heel wat vragen te stellen.”
Ik ben gedoopt, ik heb mijn vormsel gedaan en jarenlang oprecht genoten van bijvoorbeeld de speciale Kerst mis in onze kerk, het koor en de kaarsen brachten tranen in mijn ogen. Vervolgens ging ik puberen, ging ik over van alles en nog wat nadenken en kwam ik tot de conclusie dat ik het met veel dingen in de Bijbel niet eens ben. Veel te veel om erin te kunnen en willen geloven.
Dit geldt overigens ook voor de boeken van andere geloven maar wil niet zeggen dat ik nergens in geloof of dat ik geen hoop heb. Ik geloof in de natuur, in magie en ik denk dat er meer is dan wij kunnen zien of ervaren. Wat precies geen idee. Wat is je ziel eigenlijk? En leeft die nog wel wanneer je lichaam dood is? Heb je meerdere levens? Een leven in rijkdom en eentje in armoede, een leven als crimineel en een leven als weldoener, is er daarom zoveel verschil op aarde? Verschil tussen rijkdom en armoede, tussen kansen, mogelijkheden en rechten? Ben je ergens voor voorbestemd? Of maak je je eigen lot? Het maakt eigenlijk ook niet echt uit wat de antwoorden zijn. We weten het toch niet. Wat er straks wel of niet blijkt te zijn, wat er ook verder gebeurd, nu in dit leven wil ik graag proberen goed te doen en geluk te ervaren.
Over gelukkig zijn gesproken: kleine jongens worden groot. Afgelopen week las Bram mij voor op momenten dat ik pijn had. Hoe hartverwarmend!
En het werkte nog ook. Love really is Essential. Geluksmomenten. Beetjes Blij verzamelen zoals Lenette van Dongen zegt.
We lazen samen ook een uitspraak op de site van What’s up je Boterham (waarop uitspraken van kinderen worden verzameld). Slappe lach! Even bye bye pijn. We hebben foto’s gekeken op mijn telefoon, een favoriete bezigheid van de jongens. Wat staat er nu weer voor nieuws op? En wie is dat mama? En waar was dat mama?
En zo kwam ik op nog een idee, nog een vraag. Ik ben bezig met het opslaan van deze update app. Ik zou hier graag een document aan toevoegen met foto’s van jullie, aangevuld met teksten van mij over hoe ik ieder van jullie ken etc.. Van mensen dus die mij en mijn gezin zo gesteund hebben de afgelopen maanden. Of dat nu op afstand was of van dichtbij. Of dat woordelijk was, met een gebaar of in stilte.
Nu heb ik zelf van diverse mensen foto’s maar van anderen niet. En zomaar iemands profielfoto dieven vind ik niet netjes, tenslotte heet ik geen Cruella 😏. Wil je mij een foto toesturen die ik in dat document mag zetten? Of mag ik je profielfoto gebruiken? Niet bedoeld voor publicatie hoor.
Fijn weekend allemaal, hopelijk gevuld met heel veel liefde.💋
Om heel blij van te worden, toch, dit nieuwsbericht van voor Corona weliswaar:
