Stormy Weather.

[14.39]

Had de schaduw me toch weer even te pakken. Sneaky rotzak was ‘s nachts binnen geslopen met een missie. Baaldag vandaag. Tenminste dat was de bedoeling. Vanochtend chagrijnig en bang wakker geworden na niet één maar twee nachtmerries. Nou ben ik niet snel chagrijnig, ook de afgelopen 7 weken niet, en al helemaal niet voor langere tijd. Rut voelde zich daar vanochtend dan ook wel een beetje naar bij, arme man. Toen ik vervolgens ook nog eens stevig begon te vloeken stonden z’n laatste haren volgens mij rechtovereind van schrik 😱 (en mijn oren ook, die klapte van schrik dicht 🙉 en vroegen zich af what the .. piep).

Ik ben met een strakke kop weer terug naar bed gegaan met het dekbed over me heen en de bedoeling om dan vandaag maar niet vrolijk, opgewekt en sterk te zijn. Stomme dag, stom weer, stomme pijn, stomme stomme Henry, zout een eind op allemaal! Maar ja, dat is nogal een uitdaging (die ik jammerlijk verloren heb) als heul veul mensen ineens grappige, lieve, ontroerende, opbeurende gebaren gaan maken. Armbandje in de brievenbus, carnavalsfoto’s en -filmpje op de app, digitale knuffels, dappere toffe eerste poging tot een vlog, You Tube Lenette van Dongen, bemoedigende teksten etc. Opvallend veel, dus Rut maar eens aangekeken 🤔.

Kennelijk ben ik niet de enige die hulp oproepen doet ❤️.

Daarnaast kropen de jongens bij me in bed, hielden me vast zodat ik nog een keer in slaap viel maar dan zonder nachtmerries, duikelde ze door de kamer met malle puber streken, was ik de enige die kwijtgeraakte items terug kon vinden (hoera ik ben nog van toegevoegde waarde) en kwam Rut bijna iedere 5 minuten in mijn blikveld hangen met een bezorgde blik.

Eat that shadow!

Daar was hij (en ik) niet tegenop gewassen. Schaduw staat me nu met een vuile blik over zijn schouder aan te kijken in de deuropening. Hij wil niet naar buiten met dit weer, maar hij vindt het nog ellendiger om hier te blijven nu het allemaal weer unicorns & rainbows is. Ik heb toegegeven dat ik opzie tegen morgen. Omdat ik weet dat het pijn gaat doen, omdat ik me zorgen maak over infusen (het infuus van afgelopen vrijdag heeft ook iets geraakt, nog een dikke ader erbij), omdat ik weer iets moet dat eng is en waar ik toch geen nee tegen kan zeggen, omdat ik bang ben dat ze de verkeerde ader dichtmaken.

Omdat ik niet weet wanneer ik weer thuis bij de jongens ben, omdat ik het zo erg vind dat ik de bron van andermans zorgen ben, omdat ik nu al niet de energie/kracht heb om te doen wat ik eigenlijk graag wil en bang ben dat dit alleen maar erger wordt. Omdat ik zelfmedelijden suf en destructief vind maar niet weet of ik sterk genoeg ben om het op afstand te houden, omdat ik weet dat dit alles pas 7 weken bezig is en vast nog zoveel langer gaat duren zonder enkele garantie op de gewenste uitkomst. Omdat ik me erger aan mezelf, de schaduw en dit soort storende gedachten en angsten. ‘Wat zeur je nou mens?! Je bent toch nog niet dood? Doe er dan iets goeds mee sukkel. En zorg dat niet alles over jou gaat, want dat is niet zo. Echt niet. Het leven gaat gewoon door en dat moet ook!’

“Het cliché is dus waar; opkroppen helpt niet. Uitspreken wel, dan komt er letterlijk ruimte. En die ruimte werd razendsnel opgevuld door degenen waar ik vandaag input van kreeg. Bedankt!!”

Al mag ik dan niet met mijn rolstoel over tenen gaan racen, kan ik je vertellen dat oefenen met paaldansen met een kapstok een stuk minder goed gaat dan met een infuuspaal en is een verlangen naar hoge hakken en weer eens een keer blij zijn als ik in de spiegel kijk momenteel ook maar een wiebelig idee .. ik voel me wel weer mezelf en ben zo klaar als maar mogelijk is voor morgen 🦸‍♀️💪🏻. @ Andra Day, Rise up 💋.

Voor wie zich trouwens net als de Ehbo verpleegkundige afgelopen donderdag afvraagt waarom de naam Henry .. ; ik heb ooit zakelijk een Henry gekend en hij bleek een rasechte wolf in lieve toffe schaapskleren te zijn, helemaal tegenover mijn blonde bleue naïviteit. Mijn Henry is ook die wolf.

Ik leefde gezond, at slim, bewoog veel en met liefde, sliep goed, kende ehbo & bhv, was (en ben) omringd door fijne mensen en interessante dingen, was bang en daarom altijd voorzichtig voor verkeersongelukken en heb er geen seconde bij stil gestaan dat dit mij kon overkomen. Zelfs niet toen ik thuis ziek werd kwam het in me op dat er iets echt helemaal fout was. Dat gebeurde pas later, in het ETZ. Vandaar Henry, vandaar deze twijfelachtige eer 😝 👊🏻.

Ik ben een voor mij nieuwe serie op Netflix gaan kijken: Criminal. Twaalf afleveringen over de gesprekken die zich afspelen in een politie verhoorkamer. Zo beperkt als de setting klinkt, zo intens vind ik het om naar te kijken. Goede afleiding.

De liedjes van vandaag: Why van Annie Lennox over mijn innerlijke strijd met mijn schaduw. En Wanderer over mijn zoektocht.

Oh en het verwijderde bericht eerder vandaag is net als de vorige keren een eenhoorn sticker. Ik kom maar niet van die dingen af....

En met toestemming een voorbeeld van onweerstaanbare positive vibe: