Gemis.

[13.15]

Gisteren was de verjaardag van mijn vader. Hij zou 68 zijn geworden i.p.v. 38. Voor degene die mij minder goed kent; hij is niet gestorven door kanker of een andere ziekte maar door een autoongeluk.

Ik mis hem nog steeds. Dit is niet uniek. Mijn broer mist hem. Een lieve vriendin van hem heeft me laatst nog verteld hoe belangrijk hij ook altijd voor haar en haar overleden man was en is.

“Gemis hoort bij het leven. Het betekent dat je liefde had. Tenminste dat betekent het voor mij.”

Het gemis van je vader is een fundamenteel iets denk ik, in ieder geval wel voor mij. Het is één van de rode draden in mijn leven tot nu toe. Verdrietig veel mensen in mijn omgeving missen hun vader ben ik de laatste tijd achter gekomen. Steeds weer die vader, alsof moeders het eeuwige leven hebben. Vreemd eigenlijk. Misschien ligt het aan mijn omgeving en missen jullie juist moeders. Maar het gemis van een ouder, vader of moeder, wordt een onderdeel van je. Toch?

Een deel dat je vormt, een deel dat je voelt, een deel dat altijd bij je is en zal blijven. Ieders deel is anders, simpel omdat we allemaal verschillend zijn. En toch hebben we ook allemaal eenzelfde deel: gemis. Of dat nu vermengd is met spijt, met opluchting, met woede, teleurstelling, met weemoed, bitterzoet of dankbaarheid en zelfs oprechte vreugde om wat was. Ik weet hoe mijn deel is en dat wil ik niet voor mijn kinderen. Nooit. Maar die situatie is niet alleen aan mij. Mijn lijf bepaalt dit ook en wellicht nog andere invloeden die ik niet ken of waar ik al dan niet in geloof.

Verder is mijn situatie niet te vergelijken met die van mijn jongens. Ja, mijn leeftijd toen komt overeen met hoe oud zij nu zijn maar daar houdt de vergelijking in theorie op. Bijvoorbeeld (er zijn veel verschillen maar ik licht er nu een paar toe): Ik heb nooit afscheid kunnen nemen van mijn vader, terwijl ik en mijn dierbaren nu zelf inmiddels al 8 weken verder zijn. Acht weken van knuffels, kusjes, ‘ik hou zoveel van je’, gesprekken, gebaren enzovoorts. Ik was niet voorbereid op het verlies, alhoewel dat eigenlijk een belachelijke zin is want wanneer ben je dat wel? En zelfs als je dat denkt te zijn kan ik me voorstellen dat je achteraf tot de conclusie komt dat je dat toch niet (helemaal) was. Plus, hoe kan een kind zich in vredesnaam op zoiets voorbereiden? Dat is voor volwassenen al lastig. Het is denk ik net zoiets als met het ouderschap. Je hebt echt geen idee wat het betekent om ouder te zijn totdat je het daadwerkelijk bent. Je kunt je voorbereiden op de theorie, maar man oh man de praktijk is toch net een tikje anders .. een grote tik, met hoofdletter T.

Hierover ontving ik laatst een filmpje, dat me kramp van het lachen bezorgde .. en laat me je vertellen dat ik al genoeg kramp van Henry krijg dus meer is echt niet nodig maar toch bleef ik kijken. Hilarisch herkenbaar, al zijn mijn jongens inmiddels ouder.

Ik zal zelf bijvoorbeeld nooit het moment vergeten waarop mijn lijf zei ‘en dit is nou echt slaapgebrek!’ en ik midden op de dag op mijn werk achter de computer in slaap was gevallen op een volle drukke lawaaierige werkvloer met rinkelende telefoons en een kolf apparaat in mijn tas... Niet te vergelijken met nachten doorzakken in de kroeg op je 17de en zonder slaap op zaterdag/zondagochtend om 07.00u op je bijbaan verschijnen en nog vrolijk goed werk leveren ook. Ter verdediging; Rut en ik hebben de eerste 7 jaar 3 nachten achter elkaar kunnen doorslapen .. geen idee hoe we dat ooit volgehouden hebben (neehee, geen pilletjes, poedertjes etc. Daar ben ik nu pas mee begonnen 😜). Of dat ik bij de supermarkt in de rij stond en erachter kwam dat ik mijn jas binnenste buiten en mijn trui achterste voren aan had en dit notabene alleen maar omdat een behulpzame oudere mevrouw me hierop wees. Duh! Bram evenaarde dit kunstje een aantal jaren later trouwens als de beste. Hij is zo’n beetje de gehele kleuterschool na gymles uit school gekomen met zijn schoenen verkeerd om aan (links rechts en rechts links) en trots denkend dat hij ze dit keer wel goed had aangedaan .. de schat 🥰.

Het komt er dus denk ik op neer dat je je niet echt kunt voorbereiden op de grote dingen in het leven. Niet als kind, maar ook niet als volwassene. Ja, je kunt praktische voorbereidingen treffen zoals het inrichten van de babykamer of het plannen van een afscheidsdienst voor je dierbare. Maar emotioneel kun je dit niet. Zo heb ik geen idee hoe ik me zou kunnen/moeten voorbereiden op het nemen van afscheid. Maar als het komt, dan doe ik het vast toch. Omdat ik als het puntje bij paaltje komt liever wel de kans heb om dit te doen, dan niet. Dan zomaar uit het leven weggerukt te worden. Dan geen afscheid kunnen nemen. Maar nu nog niet.

Knuffels, knuffels en nog veel meer knuffels.

Mijn Corona gedachten zijn tot rust gekomen. Eigenlijk is er niets veranderd. Ik leef nog steeds van dag tot dag en zie wel wat er gebeurd. Ik heb er toch maar deels invloed op. Net als iedereen. En met deels bedoel ik dat er wat mij betreft nog wel steeds zoiets bestaat als persoonlijke verantwoordelijkheid. Waarom gaan carnavallen als je net terug bent uit Noord-Italië? Of gaan luizenpluizen? 🤦‍♀️ Wat mij betreft ben je dan dom, egoïstisch of een combinatie van beide bezig. Of leest/kijkt/hoort geen nieuws. But that’s just me. We wisten dat het zou komen, ook als niemand zich dom of ego zou gaan gedragen. En hoe erg is griep nou eigenlijk? Niet. Alleen voor sommige mensen .. Dus; geen lock down van ons huis. Kids gewoon naar de dierentuin, naar kinderfeestjes, naar school etc. (en bij thuiskomst eerst handen wassen verdikkie!) Echter, bezoek dat bij ons thuis komt blijft oprecht welkom maar mag niet verkouden zijn, moet zijn/haar handen even wassen en voorlopig knuffel ik voor de zekerheid alleen mijn gezin maar. Vast tot ze er helemaal dol van worden 😁.

Henry Info

Minder moe dan begin van de week, maar nog steeds meer dan voor de ingreep. Hopelijk betekent dit dat mijn lever keihard bezig is zichzelf minimaal te verdubbelen. Nog steeds pijn, die naar is maar meer dan 1 opiaat per dag heb ik al 3 dagen niet nodig gehad dus jeuh. Dit betekent als het goed is ook dat de stents nog steeds werken. Hup level 1 én 2!! Ik slaap ‘s nachts inmiddels van medicijn alarm naar -alarm dus lekker veel uren. Wel stomme rot nachtmerries maar geen uren wakker liggen gelukkig. Daarom ook geen vroege updates meer want die schreef ik dus ‘s nachts.

Fijn winderig weekend lieve mensen.😘