Fear Is a Liar.

[09.33]

Fear, he is a liar

He will take your breath

and stop you in your steps

Fear, he is a liar

He will rob your rest

and steel your happiness

Met dit liedje in mijn hoofd werd ik vanochtend wakker. Met het nieuws van Corona in Nederland in mijn hoofd ging ik gisterenavond slapen. Geen geruststellende gedachte om mee te gaan slapen kan ik je vertellen. ‘Niet ernstig. Vergelijkbaar met de griep’ .. jaja. Dat geloof ik best en gewoonlijk zou ik me daar dan ook niet druk om maken. We hebben allemaal wel eens griep. Nu echter is er een zinnetje dat maar door mijn hoofd blijft spoken .. ‘alleen gevaarlijk voor ouderen en degenen die al ziek of zwakker zijn’ .. Laat ik nou sinds dit jaar tot die categorie behoren. Verdorie. Dat zou wat zijn; vechten tegen kanker maar overlijden aan een griepje ..

Ik vraag me af: die arme man, hoe gaat het nu met hem? De paniek die hij misschien gevoeld heeft toen hij de diagnose hoorde. Het gevoel van angst vanwege alle nare nieuwsberichten, vanwege de onzekerheid over wat nu. Ontsnappen is niet mogelijk wanneer hetgeen waar je bang voor bent in je eigen lichaam zit. En zijn familie, hoe gaat het met hen? Zijn ze bang? Om hem, voor zichzelf? Wellicht projecteer ik mijn eigen gevoelens nu wel op deze 56-jarige man uit Loon op Zand. Misschien is hij niet bang, was hij gewoon gezond en loopt hij over enkele dagen weer gezond naar buiten, terug naar zijn vertrouwde leven. Misschien is hij nuchter van aard en denkt ach, het is maar griep. ‘Maar’ .. zegt een gemeen vals stemmetje, vast familie van mijn schaduw, .. ondertussen is het virus dan wel hier in NL, met hem meegereisd vanuit Italië en is het maar de vraag of we het kunnen stoppen. De berichten uit de rest van de wereld zijn niet bemoedigend.

Covid-19

Waarom heeft de overheid vorige week geen oproep gedaan om voor de zekerheid geen carnaval te gaan vieren als je recent in Noord-Italië, China of een andere brandhaard was geweest? Waarom heeft die man dat zelf niet bedacht? Iedereen weet toch dat er een incubatieperiode is en dat je het virus bij je kunt dragen zonder dat je al ziek bent? Het nieuws over de besmettingen in Noord-Italië werd vrijdag al bekend. Had die man toen niet kunnen bedenken ‘o oh .. daar ben ik geweest, laat ik voor de zekerheid maar een paar dagen thuis blijven’ in plaats van ‘laat ik gezellig op verschillende plaatsen carnaval gaan vieren en met zoveel mogelijk mensen dichtbij contact maken want ik heb zin in een feestje’ .. weer dat nare valse gemene stemmetje .. maar ik kom er niet vanaf. Hij kan er niets aan doen dat hij besmet is geraakt, maar kon hij er iets aan doen dat er nu zoveel mensen hier in de omgeving en in de rest van Nederland potentieel risico hebben gelopen en nog lopen? Hij leest / hoort het nieuws toch? Hij moet toch geweten hebben hoe besmettelijk dit wel of niet onschuldige virus is?

Hoe kan ik nou zo denken? Wie denkt er nou zo over een onschuldig medemens, over een slachtoffer dat misschien bang en overstuur in het zkh ligt? Terwijl hij zonder carnaval net zo goed mensen onbedoeld en onwetend had kunnen besmetten? In het vliegtuig, op het vliegveld, via zijn eventuele gezin of werk. En toch ..

Moet ik nu zelf actie gaan ondernemen? Hoeveel mensen ken ik die ook in Tilburg/Loon op Zand carnaval gevierd hebben? En hoeveel mensen die die carnavalvierende mensen weer gezien hebben? Etc etc. Lock down van mijn gezin? Er mag niemand meer op bezoek komen? De jongens mogen niet meer naar hun voetbalwedstrijden komend weekend? Of naar school volgende week? Als Rut of de jongens griep krijgen zieken ze het gewoon een paar dagen uit en klaar is Klara, maar ik dan? Wat als ik het van hen krijg? Ik word er toch wat bang van. Onrustig. Zo ken ik mezelf niet. Ben ik aan het veranderen?

Ik wil niet bang zijn, ik wil niet naar / gemeen denken over die arme man in het ziekenhuis, maar ik kan er niets aan doen.

“Angst is een slechte raadgever. Waar is mijn gezonde verstand? Mijn medeleven? Mijn relativeringsvermogen? Maar ook; wat is wijsheid in deze situatie?.”

Ik kan mezelf en mijn gezin toch moeilijk afsluiten van de wereld. Hier heb ik overigens vorig jaar ook een fotoserie over gemaakt. Over het verlangen jezelf te beschermen. Zie foto.

Wat vinden jullie van mijn tekst vandaag? Onzin? Aan het doordraven? Onaardig? Realistisch? Logisch? Ik ben benieuwd naar jullie mening.

Het kan niet alleen maar ellende zijn dat ik hier schrijf. Gelukkig is het ook niet alleen maar ellende in mijn hoofd. Ik heb een goede nacht gehad en voel me best oké. Eens kijken of douchen vandaag een mogelijkheid is .. want ik kan je vertellen dat mijn neus in het geheel niet blij is met mij .. 🤭🤢 Als ik lang genoeg wakker kan blijven om bovenstaande klaagzang te schrijven dan moet ik toch ook lang genoeg wakker kunnen blijven om mezelf fatsoenlijk te ontdoen van viezig zweet enzovoorts 🥴.

Volgens mijn fantastische huisarts (en nee dat is niet overdreven, zij doet haar beroep echt eer aan) is douchen momenteel een halve dag besteding. Als ik dat doe dan kan ik de uren daarna rustig weer in bed gaan liggen want dan is mijn energie op. Van douchen?? 😳 Maar goed, het is nou niet dat ik zo’n drukke agenda heb .. en daarnaast begint mijn innerlijke Barbie ongeduldig met haar naaldhakken te tikken 😁.

En smeltmomenten heb ik ook gehad: mijn lieve vriendin die gewoon meer dan een uur met mij via whatsapp aan de telefoon zit en geduldig luistert naar mijn garnalenpraat zonder keihard de slappe lach te krijgen😘. Mijn lieve kind dat na het lezen van het Corona nieuws naar boven komt met de melding: mama, in Italië hebben ze hele dorpen afgesloten maar als ze dat hier doen en jij moet weer naar Rotterdam dan breng ik je ‘s nachts in het donker wel stiekem met de fiets❤️ ‘Always look on the bright side of life’🎼👍🏻