Storm in mijn hoofd.

[08.46]

Gisteren was een dag van o.a. nadenken. Weer thuis zijn, kids op school, tijd om pas op de plaats te maken. Onderstaand geeft die hoofdstorm zo’n beetje weer.

“Voordat ik ziek werd hadden mijn onderbuikgevoel en ik een goede relatie, we begrepen elkaar en vertrouwde vaak op elkaar.”

Nu is die relatie ruw verstoort. Ik probeer soms tot in mijn kern te voelen; ga ik binnenkort écht dood? Is dit een verloren strijd? Moet ik voorbereidingen gaan treffen? Of ga ik het onwaarschijnlijke waar maken en overleef ik dit wel? Is de strijd nog niet gestreden en heb ik er invloed op? Maar het lukt me niet om een antwoord te vinden. Mijn intuïtie kijkt me verslagen aan en haalt wanhopig haar schouders op. Zij weet het ook niet. ‘Je bent zo dapper!‘ word mij soms verteld. Maar is dat wel zo vraag ik me af. Ben ik moedig of juist laf omdat ik de dood niet in de ogen wil kijken? Laf, door bewust per dag te kijken en demonen op afstand te houden en niet over de (nabije) toekomst te willen nadenken omdat dit zo confronterend, zo gruwelijk eng en zo verbijsterend enorm is?

Ik weet het niet. Is het dom om niet nu al te willen nadenken over afscheid? Wat als ik daar geen gelegenheid meer voor krijg? Is er leven na de dood? Zo ja, zou mijn vader dan op mij wachten om mij op te vangen, te helpen, zal ik hem weer kunnen zien? Dit wil ik al zo lang zo hartstochtelijk graag. Het kleine meisje in mij verlangt nog dagelijks naar hem. Ik wil niet dood, maar als het niet anders kan dan hoop ik heel erg dat hij er is. Kan ik het mensen wel aan doen om dit soort dingen met ze te bespreken of om dit soort gedachten überhaupt hier in mijn “blog” te zetten? Kan ik dit niet beter met een geestelijk verzorger bespreken? Privé, zodat ik er niemand anders mee belast? Iemand die hierin getraind is? Die ik overigens inmiddels eentje ken en zij is een ongelofelijk mooi, integer en intelligent persoon. Ik vertrouw haar.

Doe ik mensen aan de andere kant niet te kort als ik ze niet vertel wat ik echt denk? Speel ik dan niet gewoon ‘mooi weer’? Ik wil geen rol spelen en ik wil graag eerlijk zijn maar waar ligt de grens? (Oké sommige grenzen ken ik wel, ik heb jullie bijvoorbeeld niet 1x verteld over de wonderlijke wereld van klysma’s en dit ga ik ook lekker niet doen!) Doe ik mensen niet te kort door zo weinig tijd met ze door te brengen? Stel dat er niet veel tijd meer is. Ik wil zelf nog zoveel mensen zien, knuffelen, gesprekken voeren over niet alleen serieuze dingen maar ook welke broek bij welke date (kennelijk vragen mannen zich dit ook af), hoe mannen het huishouden doen (oh zo leuke mars vs venus onzin), hoe het op het werk van die en die gaat, het schilderen van een babykamer, hoe het bevalt om een flitsende new born zzp’er te zijn etc. etc.. De gewone dingen in het leven.

“Ik wil mensen niet teleurgesteld achter laten. We weten verstandelijk allemaal dat ik momenteel veel tijd kwijt ben aan ziek zijn en dat er minder tijd is voor moois, maar toch .. ”

Lieve mensen ik hou zo van jullie (ieder op een andere manier uiteraard, geen zorgen ik ben niet ineens een aanhanger van polygamie geworden ..) en ik wil er zo graag ook echt voor jullie zijn. Na een heel goed gesprek met mijn fantastisch sterke en lieve moeder over dit soort vragen/gedachten ben ik tot de volgende conclusie gekomen: ik ga geen bucketlist maken voor het geval dat. Ik ga er in gedachten wel eentje maken voor de rest van mijn jarenlange toekomst, vol mogelijkheden, vol dingen om naar uit te kijken.

Dat zal de schaduw ergeren en op afstand houden. Geen grote dingen als reizen, rijk worden etc., geen concrete plannen met data, maar bijvoorbeeld stukjes Pieterpad lopen. Dat was al het plan en wil ik nog steeds. Me verdiepen in een schrijfcursus ofzo om met verbale diarree om te gaan (en de spelling- en grammatica regels nog eens op te frissen want jemie wanneer ook alweer d/t/dt .. ??). De kroeg in gaan in Oosterhout en een potje darten. Met al die leuke mensen die ik nu beter mag leren kennen en die zo tof blijken te zijn. Mutsendates plannen, heel heel veel en SJD dates. Ontelbaar veel films kijken thuis op de bank met mijn mannen. Spelletjesavonden (ik zag vanmiddag bijvoorbeeld een advertentie met hierin nieuwe gezelschapsspellen en werd bij een aantal direct enthousiast). Nog eens flink met mijn rolstoel over iemands tenen rijden (mocht ik die na genezing nog een poosje nodig hebben dan). Bij iemand die zich momenteel als een regelrechte eikel opstelt (over iets wat overigens helemaal niets met mij te maken heeft) en hem écht iets geven om over te janken 🤭 (tut tut grootspraak ik weet, want zou ik dat in het echt doen?? 🤔 Ergens hoop ik van wel, maar ik denk zo toch maar niet. Stel dat ik hem echt pijn doe .. watje ik weet het). Van al deze dingen word ik meteen zo blij. Dus, me opnieuw voorgenomen: Zo lang als ik het vol houd blijf ik het toch graag stapje voor stapje doen, ondanks wat die nare schaduw in mijn oor probeert te fluisteren.

Stapje voor stapje betekent voor mij niet opgeven, hoop houden, mijn verstand behouden en vooral ook genieten! Genieten van nu en voorpret over de toekomst. ‘Een mens lijdt het meest van het lijden dat hij vreest ..’ ook weer zo’n cliché dat waar is. Dus, ik ga hard knokken om er zelf niet nog meer leed bij te creëren, potverdikkie! En het maakt me niks uit als ik me dit opnieuw en opnieuw en opnieuw moet voornemen.

Zo! Over naar magie.

Kennelijk heb ik jullie nog een mooi beeld onthouden. Niet met opzet hoor, mijn geheugen speelt soms een succesvol spelletje poolen en de gedachten / (blog-) ideeën schieten als ballen over de tafel en tijdelijk uit het zicht in de pockets. Het beeld dat ik bedoel is mijn thuiskomst eergisteren. Die was voor de buitenwereld onverwacht, omdat ik gecommuniceerd had dat ik minimaal 1,5 week in Rotterdam zou blijven. Dit was mij ook echt zo vertelt, maar niets menselijk is artsen vreemd dus ook verandering van mening/gedachte niet.

De voornaamste reden dat ik in eerste instantie zo lang moest blijven was dat ik een bepaald medicijn moest krijgen wat alleen via het infuus kon. Uiteindelijk kon dit medicijn toch oraal, waardoor de optie naar huis gaan ineens beschikbaar werd. Tot het laatste moment was het onzeker of het door ging. Dit is al eerder gebeurd, dus ik zeg mooi niets meer totdat ik thuis ben. In dit geval ook niet tegen mijn kinderen. Die waren de vorige keer zo teleurgesteld toen het niet door ging dat we nu besloten om ze een tegenovergestelde ervaring te geven .. verrassing! Rut, mijn moeder en twee vriendinnen waren op de hoogte. Die vriendinnen zijn mij komen halen en brachten mij thuis op het moment dat Rut zogenaamd met de jongens in de auto zou stappen om mij te gaan bezoeken in Rotterdam. De gezichten van de jongens en hun reacties toen ze thuis buiten kwamen, volledig onvoorbereid opkeken en mij ontspannen tegen de auto geleund zagen staan .. absoluut goud waard!!

Weer een filmwaardig moment. Rennende voetstappen. Knellende armen om mijn nek, man wat worden ze sterk en hallo wat groeien ze snel. Liefdevolle kriebelende fluisteringen in mijn oor, wat altijd lachen is want echt zachtjes praten hebben ze nog steeds niet geleerd. Ze hebben me gesmeekt (nadat ze weer verstaanbare zinnen konden produceren en van de schrik waren bekomen) om hen voortaan altijd zo te verrassen. Dat gaat natuurlijk niet lukken, alleen al omdat ze de volgende keer dat ze naar Rotterdam gaan eerst naar buiten zullen rennen en de parkeerplaats controleren. Nu hebben ze twee uitersten gehad, grote teleurstelling en grote verrassing.

Voor de toekomst hoop ik hier een middenweg in te vinden, want mijn tijdelijke ontslagen en aantal tussentijdse dagen thuis zullen nog een poos onvoorspelbaar blijven. Voor nu hebben we deze mooie verrassing in ieder geval in onze zak (Joos/Angela jullie weten hoe dankbaar ik jullie ben voor jullie hartverwarmende hulp) en hadden we gisterenochtend al genoeg moeite om ze naar school te krijgen. Ze kropen na het opstaan direct weer in pyjama bij mij in bed en wilden daar het liefst de hele dag blijven. ‘Kunnen we geen vakantiedag houden en lekker gaan lunchen in de stad en naar de bios?’ Oh schat toch, wat zou ik dat graag willen. Helaas heb ik daar niet voldoende energie voor én kun je gewoonweg niet steeds school skippen als er een extra leuke of vervelende dag is. Daarvoor is deze gehele situatie te onvoorspelbaar en onoverzichtelijk.

School, hoe stom misschien ook, zorgt toch voor een dagelijkse basis, voor vriendjes, afleiding, houvast en grenzen. Dit hebben jullie hard nodig. Na diep zuchten van beide kanten (want ook wij houden die boys het liefst dicht bij ons) hebben we een compromis gesloten en mochten ze iets langer thuisblijven en hoefden ze pas met de fruitpauze op school te zijn. Pff pedagogisch verantwoord ouder zijn is zo gemakkelijk nog niet 😊.

Zoals Bram hartgrondig zei: ‘en toch is het gewoon stom! Blèh!’ Uiteindelijk hoera hoera, ontbijt op bed en natuurlijk .. spelletjes spelen op hun telefoon .. want zonder telefoon? ‘Maar mama, het is niet meer zoals toen jij klein was hoor. Jij had niet eens tv of een auto of een fiets of .. had je wel een douche?? ...’ Bam en ineens ben ik kennelijk van de generatie van mijn oma .. zeg hoe oud en grijs ben ik geworden daar in Rotterdam?? 👵🏻 Slappe lach tot en met. Dikke pret hier op bed.

Vanochtend troffen we onderstaand tasje aan bij de voordeur. 😍😍

Liedje van de dag!!