Moppersmurf.

[08:30]

Na een dag zonder blog heb ik hier weer een bak tekst voor jullie. 😊

Achteraf ben ik blij dat ik gisteren geen blog gestuurd heb. Het zou denk ik maar een gefrustreerde klaagzang geworden zijn. Blèh.

Eerst de update over mijn arm. Diagnose n.a.v. ct scan is Tromboflebitus. Wattus? Ja, mij moest het ook even worden uitgelegd. Het klinkt mij in de oren als een stapel dunne pannenkoekjes of zo, maar het is helaas iets anders. Er is een oppervlakkig stuk ader van 20cm ontstoken geraakt door het infuus en vervolgens verstopt door een bloedprop (hopelijk vertel ik nu de juiste volgorde in begrijpelijke taal want man een vertaalboekje voor patiënten over artsentaal is geen overbodige luxe .. zegt moppersmurf) (ps: het blijkt dat moppersmurf en ik het toch best goed met elkaar kunnen vinden, dus we hebben een compromis gesloten.

Hij helpt mij met van tijd tot tijd ventileren en ik geef hem een veilig plekje waar hij verder tot rust kan komen wanneer hij niet nodig is. Deal!). Een Tromboflebitus dus. Dit noemen ze een oppervlakkige trombose arm. Behandeling is een drukverband van vingers tot oksel, in beweging blijven (lekker veel typen dus!) en verder in de gaten houden dat e.e.a. niet erger wordt en doorschiet in een diepe ontsteking want dat is ‘wel echt foute boel, dit is alleen maar lastig’ zei de opgeroepen weekend-arts schouderophalend. Geen medicatie nodig i.v.m. mijn overige waslijst aan lichamelijke problemen en de klachten zouden dan vanzelf binnen enkele dagen tot weken over moeten gaan. Afwachten dus.

Verder waren gisteren en eergisteren gevuld met in de kern eigenlijk belachelijke, incompetente, zorgwekkende, ongelofelijke dat-verzin-je-toch-niet-gebeurtenissen. Als ik die hier allemaal zou gaan vertellen dan heb ik echt een groter scherm nodig en loop ik risico op een RSI type vinger, dus doe ik dat maar niet. Ik zal een aantal voorvallen beschrijven zodat jullie een idee krijgen. Ik heb op donderdagavond aangegeven dat ik last had van mijn infuus en dat ik een nieuwe wilde omdat ik voelde dat er iets niet klopte (in sneltreinvaart infuusdeskundige geworden de afgelopen weken .. ).

Bedankt hè

Het is uiteindelijk pas op vrijdagmiddag om 13.45u verwijderd. Kunnen in theorie allerlei goede redenen voor zijn, maar dat is in dit geval niet zo. Arts heeft erkent dat ze ‘lering zullen trekken uit deze situatie, dat het besproken zal worden in een interne evaluatie met als doel het in de toekomst beter te doen. Om 10.30u donderdagochtend kwam er bijvoorbeeld eindelijk een senior verpleegkundige (de junioren en stagiaires mogen hier geen infusen verwisselen, vast met goede reden).

Zij begon mijn oude infuus te verwijderen totdat ik op het laatste moment zelf ineens helder geworden vraag of het niet de bedoeling is om eerst een nieuw infuus aan te leggen en daarna pas het oude te verwijderen (geleerd in zh Tilburg)? Kijkt ze me geschrokken aan, vliegt half overeind, roept ‘blijf heel stil zitten, niet bewegen en houdt de infuusnaald op zijn plek. Ik ben zo terug!’ Vervolgens snelt ze de kamer uit om een paar seconden later terug te komen met inderdaad spullen om eerst een nieuw infuus aan te leggen. ‘Bedankt’ zegt ze, ‘bijna vergeten’. Oké, kan gebeuren joh, geen probleem. Ze gaat weer zitten, pakt mijn arm, kijkt op de klok, ziet de tijd en zegt ‘Oh! Het is tijd voor mijn koffiepauze. Ik kom later nog wel terug.’ En weg is ze ...

Later op de dag word ik met een rolstoel opgehaald door een lief jong meisje om mij naar de ct scan te brengen. In de juiste toren, op de juiste verdieping aangekomen treffen we een compleet verlaten ziekenhuislandschap aan. Gedempte lampen. Geen mens te zien, nergens ook maar het kleinste geluidje, nog geen stapel papieren duidt op enige vorm van mensen die hier aan het werk zijn. Het meisje vertelt dat ze me bij kamer 3 moet afleveren (hup pakketje overhandigen haha) dus daar gaan we naar op zoek. Kamer 4 t/m kamer 13 zijn snel gevonden, maar 3 niet. Het meisje besluit om zelf op zoek te gaan en mij te parkeren bij een tafel met tijdschriften.

“Ze loopt weg en ik hoor haar diverse keren roepen ‘Halloooo?’ totdat haar stem wegsterft.”

En daar zit ik dan .. en zit ik dan .. Ik heb net het plan gemaakt om dan zelf maar op zoek te gaan naar een lift zodat ik via de centrale hal op de begane grond mijn eigen kamer terug kan vinden als er ineens twee verplegers met een patiënt in bed de hoek om komen. Verbijsterd mij daar zo aan te treffen blijven ze staan en ik leg snel e.e.a. uit. Ze overleggen even en besluiten dan dat ik hier niet zo kan blijven zitten en dat ze me mee zullen nemen en terugbrengen naar mijn kamer.

Vervolgens komt er vanuit dezelfde hoek (tegenovergestelde richting als waar mijn begeleidster heen is gegaan) een gehaaste verpleegster aanlopen die vraagt of ik mevrouw Walraven ben? ‘We zitten op u te wachten en konden u al niet vinden!’ Tja .. wat blijkt: deze etage wordt in het weekend alleen gebruikt voor scans van interne patiënten en niet voor poliklinische afspraken. Vandaar dus zo goed als verlaten.

Kamer 3 bestaat uiteraard wel maar om daar te komen moet je door kamer 4 heen ... en wanneer ze de scan aan het maken zijn komt mijn verdwaalde begeleidster ook binnen, met verdacht rode wangen. Ze besluit om ter plaatse op mij te wachten zodat ze me na afloop direct terug kan brengen (vertaling: voordat ik u weer kwijtraak mevr. Walraven of dat ik weer verdwaal in deze twilight zone!)

Mijn dag wordt absoluut totaal opgefleurd door het bezoek van twee lieve heren die ook onder deze omstandigheden gewoon lekker onderuit zakken en kletsen over hun mannendingen als darten, bier drinken en kleedkamers. Just what this girl needed. Ik heb ze eerst een kleine rolberoerte bezorgd door ze snikkend van blijdschap en andere emoties om de hals te vliegen toen ze binnenkwamen en daarna hebben we gekletst alsof we in de kroeg zaten. Serieuze onderwerpen afgewisseld met onzin. Heer-lijk!

Later op de dag stak er een killer migraine aanval de kop op, die helaas tot op heden voortduurt. Dit stuk tekst is dan ook de afgelopen uren in kleine delen opgebouwd.

Zo meteen weer snel wat gaan slapen. Het is toch Lazy Sunday .. 😴

Fijne zondag allemaal!! 😘

[15.47]

Update

Verrassing: De laatste uren ging het zo goed dat de artsen me voor de komende dagen naar huis hebben laten gaan ..

Yes; home again!