Moppersmurf.

[06.08]

Zo zou je mij gisteren genoemd kunnen hebben als je gedachten kon lezen. Een beetje een rot dag gehad. Geen ernstige dingen hoor. Maar toch ..

Toch een halve kilo afgevallen, foei. Vermoeidheid en pijn bleven maar door de gewone medicatie heen komen, geen gillende pijn maar wel non stop ‘kreun au!!’ waardoor ik in tweestrijd stond om wel of niet een opiaat te slikken. Opiaten helpen echt bij de pijn, maar man wat word ik ellendig van die dingen en wat duurt het lang voordat het is uitgewerkt. Hallucinaties zijn zo niet mijn ding bijvoorbeeld. Net zo min als vervelende zware wollen dekens in mijn hoofd waardoor geen heldere gedachte mogelijk is of een misselijke milkshake attractie in mijn maag en hamerconcerten op mijn schedel. Toch nog even uitstellen die pillen. En ja, voor de fantastische verpleegsters/artsen onder jullie .. ik snap het als jullie nu zachtjes het hoofd schudden, iets met eigenwijs want pijn kost energie.. Maar je beroerd voelen kost dat ook.

‘Wat is dit vandaag met mijn lijf? Afstraffing omdat ik gisteren & eergisteren teveel gedaan heb / te blij en energiek was? Gewone niets aan de hand pijn omdat e.e.a. nou eenmaal nog niet hersteld is? Let op er is wel iets aan de hand pijn? Waar is nou die handige handleiding?? Oh ja, die moet ik kennelijk zelf schrijven .. duh HALLO!! Daar heb ik dan nu toch niets aan?’ Zo gezellig in mijn hoofd. Verdikkie mopper mopper klaag klaag. Gelukkig kunnen Rut en de jongens geen gedachten lezen.

Anyway, ik had ‘s ochtends nog niets gepland staan voor de dag. Leek me dat er al drukte genoeg in huis zou zijn met de uitwedstrijden van de kids (waar ik zelf niet eens mee naar toe ging .. nog meer innerlijk gemopperpot, ging echt heel lekker met zen-zijn en Elsa-let-it-gooooo .. wat weet zij daar nou van .. grrr). Eind van het liedje was dat ik teveel nee en maar 1x ja kon zeggen tegen bezoek die dag. Terwijl ik iedereen wil zien en niemand wil teleurstellen. In theorie heel slim en blabla van me dat ik grenzen stelde maar in het echt:

“Stom stom stommerdestom. Geen digi dansje maar een peuter-stamp-op-de-grond blèh. ”

Wat berichten hier teruggelezen en allemachtig mijn spelling & grammatica is er niet op vooruit gegaan. Oké, de automatische correctie van WhatsApp helpt niet, maar kom op San let eens wat beter op. Tevergeefs denk ik, want ik vergeet momenteel al wat ik ook alweer ging doen wanneer ik van de woonkamer naar de keuken loop. Knap in nog geen vier meter .. 🙄.

Zelfbeklag tot en met, wat irritant. 🎼 Klein klein kleutertje wat doe je in mijn hof? 🎼 Ga ik mee stoppen, nu. Nou ja, voor dit moment dan ..

Happy thoughts!

En toen lag ik in bed en eindelijk, daar waren ze. Happy thoughts! Where have you been? De filmpjes die ik doorgestuurd had gekregen over mijn fantastische oppashonden. Smile on my face. De kaarten die nog steeds binnen komen. Lief. Bram die na het voetballen zo moe was dat hij met jas nog aan ondersteboven op de bank in slaap viel. Smelt. Mijn eigen dekbed i.p.v. een ziekenhuisdeken. Comfy.

Het ochtendzonnetje op mijn snoet. So nice. De warme knuffel van de vrienden die ik wel had kunnen zien. Voel ik nog steeds. Max die tijdens het avondeten bleef proberen om Bram te plagen en met succes .. hij spuugde zijn hap bami zo over tafel. Stiekeme hihi. Fijne app gesprekken over niets bijzonders (Bobo het konijn). Verse gemberthee én fris gewassen ramen. Zo heerlijk. Met een warm hart en een rustig hoofd in slaap gevallen en een goede nacht gehad.

Geen liedje vandaag, maar een gedicht uit mijn jeugd dat in me op kwam en het kleine meisje van gisteren aardig weer geeft.