'I suspect that happiness is not a state but rather a transition.' DA

[20.32]

De deur gaat open. Ik zit met een deken en een boek in de bank en kijk op. Rut komt binnen en blijkt iemand bij zich te hebben. Hij slaat zijn arm om haar schouders en drukt haar dicht tegen zich aan. Zij kijkt verliefd naar hem op en blikt dan onzeker naar mij. ‘Dit is Sarah.’ zegt hij. ‘Ik wil haar graag aan je voorstellen, zodat jullie elkaar nog kunnen leren kennen.’ Het bloed stolt in mijn aderen, ik krijg het direct koud en mijn hart slaat van schrik onregelmatig. Ik kan geen woord uitbrengen en denk alleen maar ‘Wat..?’ Rut probeert het nog eens: ‘Dit is toch ook beter voor de jongens, denk je niet?’

Dit is een stukje van mijn droom afgelopen weekend. Schrok je? Hihi. 🤗

Beetje zwarte humor soms mag best toch? Deze droom was het resultaat van een gesprek waarin ik Rut heb geprobeerd uit te leggen dat ik hoop en waarom dat hij weer verliefd zal worden. Ik werd bezweet en verdrietig wakker uit deze droom. Nu al een ander is nou ook weer niet de bedoeling .. Wat was het confronterend om hen samen te zien. Te weten dat zij hem wel gelukkig mag gaan maken. Te realiseren dat zij voor mijn kinderen zou gaan zorgen. MIJN kinderen.

Rut kan ik wel delen, hoe vreemd dat ook klinkt. Liefde is voor mij niet eenmalig of beperkt tot maar 1 iemand voor altijd. Velen van ons worden meerdere keren verliefd in hun leven en al die liefdes voegen iets toe. Hoop ik.

Let wel: ik ben fan van monogamie al heb ik er geen enkel probleem mee als anderen in hun relatie daar anders over denken. Lekker zelf weten, zo lang er niemand gekwetst wordt. Maar als het over ouderliefde voor je kinderen gaat en in dit geval mijn kinderen .. Het is nogal een dingetje om hen los te moeten gaan laten. Mijn grootste pijnpunt. En dan .. Een stiefmoeder voor mijn kinderen.

Ik gun Rut zijn geluk zo ontzettend. Ik heb een goede en slechte ervaring op dat gebied. De vriendin van mijn vader deed er destijds alles aan om het contact tussen hem en mij te vernietigen. Cees, de man van mijn moeder doet er juist vanaf dag 1 alles aan om dat contact te respecteren. Hij heeft ons in zijn hart gesloten en geeft ons tegelijkertijd alle ruimte. Ik gun mijn jongens een Cees, zo eentje is goud waard. Maar oh wee als deze dame niet goed voor mijn jongens is, dan kom ik linea recta spoken! 👻

Social lockdown

De afgelopen dagen ben ik ondergedompeld geweest in documentaires, non-fictie en krachtige persoonlijkheden. We zijn als gezin in een sociale lockdown gegaan, in ieder geval tot na de uitslag in het ziekenhuis de 11de. Dit om het risico op Corona voor mij zo klein mogelijk te maken. Ook al krijg ik geen klachten, word ik positief getest dan is elke mogelijke studie behandeling volgende week van de baan. De jongens krijgen helaas weer thuis onderwijs en wij zien zo min mogelijk mensen en het liefst alleen nog buiten. Dan is je binnenshuis open stellen voor de buitenwereld extra fijn en belangrijk. Docu’s passen daar heel goed bij.

* ‘A life on our planet’ met David Attenborough. Hartverscheurend mooi en confronterend. * ‘My octopus teacher’ met Craig Foster. In eerste instantie vond ik het maar een vreemde man. Wie achtervolgt nou een octopus? Laat dat dier lekker met rust. Maar gaandeweg werd ik toch betoverd en zag de schoonheid en wederzijdsheid van zijn ervaring.

* ‘Leef’ over Bibian Mentel. Ik werd getipt over deze documentaire. Het deed de kijker aan mij denken. Een enorm compliment en heel bizar. Haar situatie en de mijne verschillen zo. Wat zij allemaal al heeft meegemaakt. Jee. En toch hoorde ik haar dingen zeggen die ik ook vind. En zag ik haar dingen doen die ik ook doe. Van rustig en opgewekt praten met artsen, de manier waarop scans worden gemaakt tot bewust kiezen voor genieten van het leven. Veel herkenning dus en heel inspirerend maar ook bijna ijzingwekkend confronterend.

* ‘Ik val niet, ik dans’ van Margot van Schayk. Een lotgenoot. Ook in de 40, galwegkanker en uitbehandeld. Niet meer te genezen. Zij schreef er over. Net als ik. ‘Loslaten is het moeilijkst en doet het meeste pijn’ zegt ze. Maar ook ‘Kanker zorgt voor ruimte voor liefde, bewondering en geluk. Het is alsof er een pakket is afgeleverd waarop met grote letters staat Ellende. Maar eenmaal uitgepakt blijken er ook mooie dingen in te zitten.’ Ook zij zegt dat je invloed hebt op hoe je ermee om gaat. Net als Bibian en ik. Zie je wel dacht ik. Het is niet bijzonder om zo te denken, wat veel mensen tegen mij zeggen, want zij doen het ook. Het is bewust kiezen om gelukkig te zijn. Maar toch bewonder ik hen, als ik naar ze kijk, naar ze luister, hun woorden lees, hun uitstraling zie en hun worsteling herken. Ik voel ze. Ik voel hen. Ik voel.

Corona impact

Een prachtig mooi lief kind van 10 jaar wordt volledig opgevoed door haar alleenstaande krachtige liefhebbende oma. En die oma ligt nu in een kunstmatige coma op een Corona IC. De eerstvolgende die ik zijn schouders zie ophalen of hoor praten in de zin van ‘het is maar dor hout’ die hoek ik neer. Direct. Nou ja, in gedachten dan ..

Een sterke vrouw die pas weduwe is na een huwelijk van meer dan 50 jaar zit in thuisisolatie vanwege een positieve Corona test. Link met studerend en feestend Nederland. Daar zit ze dan, alleen en met al haar verdriet in een groot leeg huis. De eerstvolgende die ik hoor zeggen dat je jongeren niet kunt beperken en ze toch recht hebben op een sociaal leven .. 

Een man van mijn leeftijd die 1 dag in de week op kantoor werkte. Had een collega die toch kwam werken met een verkoudheid. Bleek Corona te zijn en hij was ook nog naar de dierentuin geweest. Want zijn kleine meid begreep dat steeds binnen zitten toch niet? Die collega is weer beter, maar mijn leeftijdsgenoot is inmiddels begraven. Ik besef dat Corona voor veel mensen niets meer is dan een griepvirus, dat hele volksstammen kennelijk geloven in een hoax, dat zoveel van ons een enorm tekort hebben aan liefde en aandacht, aan plezier en bewegingsvrijheid. Ik ook. En ik ervaar zelf dat de zorg overbelast is en dat het lijkt alsof alles ondergeschikt is aan Corona en iets anders niet meer belangrijk is. Ik weet dat we allemaal onze eigen afwegingen maken en dat iets zelden zwart of wit is. Maar uiteindelijk komt het neer op: Hoe snel wil je van Corona en alle impact op onze maatschappij en op jezelf af? En wat ben jij bereid daar voor te doen? Wat mij betreft kan het niet snel genoeg gaan.

“Dan kan ik bijvoorbeeld misschien toch nog 1x kerst en oud & nieuw vieren met mijn familie. Ik kan niet mijn schouders ophalen en rustig wachten op volgend jaar.”

Maar ja .. dat is dan weer mijn niet zo bescheiden mening en bovendien de zieligkaart spelen .. en dat is stom. Het is wat het is. Hoofd omhoog, borst vooruit en proberen om anderen niet te veroordelen of in gedachten neer te hoeken. Wie weet wat voor schrijnend verhaal een ander heeft of waarom hij / zij zo anders denkt dan ik. Iets met eigen referentiekader en zo.

En over Corona en de zorg gesproken. Bedden te kort, ziek personeel, afgeschaalde zorg. Ik voel me schuldig. Ik voel me zo bezwaard om nog gebruik te maken van ons zorgsysteem, terwijl ik weet dat het uiteindelijk niet mijn leven zal redden. Hoe kan ik dan nu nog tijd, personeel, materiaal etc opeisen wellicht ten nadele van mensen die wel een kans maken? Dit houdt me bezig. Dit maakt me stil. Wat weegt zwaarder? Het algemeen belang of (mijn) persoonlijk gewin? Hier kom ik niet uit.

En het schuldgevoel viert ook feest bij ‘niks doen’. Bij simpelweg op de bank liggen en een boek lezen. Egoïstisch, want nog zoveel te doen, te regelen, vast te leggen, aandacht te geven. En onbekend hoeveel tijd nog. Hier een balans in vinden is een uitdaging.

“Enerzijds denk ik ‘ik wil nog alles aan iedereen geven wat ik kan’. Dat wil ik zo graag dat het soms pijn doet, maar tegelijkertijd besef ik ook dat ik niet continue aan kan staan. En is het soms gewoonweg heel fijn om een lege agenda te hebben, een boek te lezen en op te gaan in de wereld van fictie.”

Leeft de vrouw uit mijn huidige boek met 1051 pagina’s nou nog, of is ze al die jaren geleden toch vermoord? Maar door wie dan? En waarom? En krijgen de detectives een romance of niet? Spannend! Snel, doorlezen doorlezen. Ik word wat zwakker en dit soort dikke boeken doen snel zeer aan mijn armen, mijn polsen. Dus, schoorvoetend kennis gemaakt met een stukje technologie, een e-reader. Het loopt nog niet heel vlot, maar er zit wel een lichtje op. Ha! Dan kan ik ’s nachts mooi ook lezen, terwijl Rut gewoon kan doorslapen en niet geplaagd wordt door een lamp. Daar word ik dan natuurlijk weer heel blij van. 💡😆

En nu ik het toch weer over lezen heb. Een droom is uitgekomen. Ik heb sinds afgelopen weekend mijn eigen mini bieb in de voortuin staan. Hoe fantastisch!! Er zijn pas twee dagen voorbij, maar meer dan de helft van de boeken is al mee genomen en weer aangevuld. De reacties uit de buurt zijn tot nu toe zo leuk. Een mevrouw liet bijvoorbeeld weten dat haar zoontje thuis dol gelukkig zat te lezen in zijn nieuwe dino boek. Ultieme digi dans! 💃🏻💃🏻💃🏻. Meest bijzondere verjaardagscadeau ooit.

Afscheid nemen

Iets dat ik al een hele tijd pijnlijk vond is nu opgelost. Zo fijn. Al eerder dit jaar raakte het me dat het bezoekersaantal bij een uitvaart beperkt was. Nu weer. Dit voelt onmenselijk. Dat je zelfs het afscheid nemen van je eigen leven of dat van je dierbare bijna alleen moet doen. Ik wil graag een afscheidsviering, geen sombere stille grafrede. Het hoeft geen feest met slingers en ballonnen te zijn, maar warmte en samen delen,  samen herinneren en hopelijk lachen lijkt me erg fijn.

Een cameraman en zijn team gaan er nu voor zorgen dat mijn crematiedienst gefilmd wordt. Er komt een besloten livestream waar jullie op kunnen inloggen. Als je wilt natuurlijk, want geen verplichting uiteraard. En daarna wordt er een digitaal document van gemaakt en bewaard voor als de jongens het ooit nog eens terug willen kijken. Nu kan ik dit punt laten rusten.  Ik heb er geen vrede mee, maar kan het wel loslaten. Corona gaat voorlopig toch niet weg en ik waarschijnlijk wel. Dan maar aanpassen op een manier die wel mag en die fijner is dan stil en somber en eenzaam. Vinkje erachter op mijn lijst en door naar het volgende punt.

Ik kreeg afgelopen week weer bijzondere en mooie vragen. Eentje was bijvoorbeeld wat ik nog graag wil meemaken. Nou, wakker worden en lezen dat Trump de verkiezingen heeft verloren zou me zeker blij maken.

En in de lente van 2021 komt het zevende en laatste deel van een serie uit. Dat boek zou ik echt graag willen lezen. Eindelijk weten hoe het afloopt. 🤓

Max vroeg me wat ik zou wensen als ik 3 wensen kreeg en geen beperkingen. Dit gesprek eindigde met een knuffel waarbij mijn stoere puber mij niet los wilde laten. ❤️

Een ander vroeg me of ik nu ik aan het dansen ben met de dood iets weet dat gezonde mensen niet weten.

Mijn schoonmoeder die dapper luistert naar mijn kwetsbare angst en haar eigen tranen weg slikt.

Fijne, leerzame en ontspannende gesprekken zijn dit.

Ik heb nummers toegevoegd die ik de afgelopen tijd geluisterd heb. Emmylou Harris, voor altijd verbonden met vriendschap. Joni Mitchell, zoveel uren luisteren naar haar stem als twintiger. Praten met Rut over muziek is als een warme deken, ook als het gaat over zijn pijn, zijn angsten en verdriet. We eindigen steevast elkaar lachend aankijkend of in elkaars armen. John Legend is me vanaf nu altijd dierbaar.

Ter afsluiting nog dit: ik begin soms te twijfelen aan mijn hersenen hoor. Alleen al in de afgelopen week vond ik mijn sleutels terug in de magnetron, waren mijn handschoenen onvindbaar tot ik ze buiten zielig en alleen op de tuinlamp zag liggen, vind ik mijn bril zoeken zonder bril op ingewikkeld worden en zei ik dingen als ‘Mag ik een rug voor in mijn kussen?’. Waarschuw me even als ik je naam niet meer weet .. Barbie goes mental. 😱😜

Liefs!

[20.51]

Zo, dat was de laatste. Dit was het eerste filmpje dat ik ooit van Rowan Atkinson zag, als kind bij mijn oom en tante op de bank. Mijn oom huilde zo’n beetje van het lachen. Nu nog steeds goed voor mijn lachspieren 😆.