Een slokje boek bij de thee.

[09.22]

Wanneer ik me voorneem om een korte update te sturen lukt dit maar zelden. Zo ook nu. Dus hierbij wat leesvoer voor wanneer je daar tijd, zin of behoefte aan hebt. Ik zal eerst een ziekenhuis update geven.

Wij zijn terug van vakantie en hebben het heerlijk gehad! Gisteren direct weer ondergedompeld in ons leven van school, werk en ziekenhuis. Afgelopen vrijdag ontving ik een uitnodiging om gisteren op gesprek te komen bij een voor mij nieuwe oncoloog. Eerder dan verwacht. Even schrikken maar ook fijn. Veel info.

Update

Ik heb vier keuzes.

1. Niets doen en de ziekte zijn beloop laten nemen.

2. chemotherapie volgen, een andere dan de vorige keer en hier kan ik bijna direct mee starten. Dit zal me hopelijk een paar maanden langer geven.

3. Deelnemen aan studie A. Een al lopend experiment met een combi van chemo en immuuntherapie.

4. Deelnemen aan studie B. Een nog te starten experiment met een medicijn dat een specifiek onderdeel van kankercellen afbreekt.

Beide studies voegen hopelijk misschien wel meer dan een paar maanden toe. Of ik kan deelnemen aan één van beide studies hangt af van bloed- en weefselonderzoek. Er moeten hiervoor bepaalde eiwitten aanwezig zijn. Heb ik die eiwitten niet, dan werken de studies sowieso niet. Ik heb ervoor gekozen om de uitslagen van deze onderzoeken af te wachten. Dit duurt ongeveer 2 weken. Daarna kies ik voor optie 2, 3 of 4.

“‘What man is strong enough to reject the last possibility of hope?‘ - Paul Auster.”

Dit was de medische info. Hierna komen alleen nog hersenspinsels. Stukjes boek, slokjes van verhalen in mijn hoofd.

Hersenspinsels

‘Is dit nu later? Ik snap geen donder van het leven. Ik weet nog steeds niet wie ik ben.’ 🎼 Twee jaar geleden zou ik dit met volle overtuiging gezongen hebben. Nu niet meer. Ik weet nu wie ik ben. En ik weet, daar waar ik zo vaak onzeker was en getwijfeld heb, dat ik genoeg ben. Ik ben wel genoeg en ik ben nu zelfs de beste versie van mezelf. Vind ik zelf dan ;o) Hoe bijzonder.

Hoe graag zou ik van hieruit nog verder leven. Dit misschien zelfs over kunnen brengen / doorgeven. Je bent zo waardevol. Kunt zoveel bijdragen voor een ander. Ook zonder dat je het weet, zonder dat je hier moeite voor doet. Dit laatste vind ik zo verrassend, maar prachtig. Je voegt echt iets toe aan de ziel van het leven. Laat het toe. Laat het gaan.

Stef Bos zegt dat liedjes moeten reizen en dat muziek van iedereen is. Hoe raak. Dit geldt ook voor liefde. Laat liefde reizen. Voor jezelf, voor je kind, je moeder, de buurvrouw en voor die vrouw op een andere plek die iedere dag knokt om simpelweg te kunnen bestaan. Gevoelens zijn van iedereen. En ik zie nu dat ik steeds vrouwen opsom, maar dit geldt uiteraard ook voor mannen al komen ze dan van Mars 😜.

‘Het licht doorgeven. Dat deed mijn moeder.’ Zei hij even tussen neus en lippen door. Het prachtige nummer Door de wind van Stef Bos gezongen door Miss Montreal. Ik heb het afgelopen zondag n.a.v. mijn Stef Bos luisterdag diverse keren toegestuurd gekregen.

Ik kende het niet. Kippenvel! Bedankt lieve toestuurders. Ik heb de uitzending van Beste Zangers terug gekeken waar dit nummer uitkwam. Wat een bijzondere man is Stef Bos toch. En een absolute woordkunstenaar, net als Frank Boeijen (zijn nummer Zeg me dat het niet waar is .. ademloos).

“‘Als het ook maar enigszins mogelijk is vanuit waar ik dan ook heen ga dan laat ik de jongens nooit alleen. Ik zal altijd proberen om het licht door te blijven geven zodat ze nooit eenzaam hoeven te zijn.”

Kwaliteit van leven. Ja graag. Maar is er ook kwaliteit van sterven? Sterven is verhuizen las ik laatst. Naar het hart van al die mensen die van je houden. Jee .. dat zijn nog eens woorden. Het leven zelf, op je eigen manier kunnen afronden en dan verhuizen is kwaliteit van sterven. Wat mij betreft. ‘To leave the world a little better then you found it. That’s the best a man can ever do.’ Robert Baden Powell. Ha! De grondlegger van scouting. Waar zoveel van mijn jeugd ligt.

Leefhonger

En met hoop heb ik de afgelopen maanden veel bedacht, gecreëerd, gedroomd, uitgezocht. Ik wil ze zo graag uiten. Ook als er niets meer van komt. Misschien is het dan inspiratie voor iemand anders.

Dit zijn mijn toekomst plannen: Een mini bieb kast opzetten in onze voortuin. Mijn eerste eigen boekhandel. Hoera! Gaan solliciteren bij boekhandels en ervaring op doen. Mijn cv lag al klaar, ik wachtte op een positieve scan uitslag om potentiële werkgevers te overtuigen. Een crowdfundingplatform onderzoeken om mijn eigen tweedehands boekwinkel Boekenapotheek Leefhonger op te starten. Creëren van de website Leefhonger met daarop deze blogs maar ook een onderdeel Leeshonger waarin ik boekenpraat kan dumpen.

Een onderdeel Lenshonger, idem maar dan voor mijn liefde voor (andermans)foto’s. Een onderdeel Lijsthonger, over kunst waar ik zo blij van word. En waar ik heel erg naar uit keek: Liefdeshonger, waarin ik in gesprek ga met mensen die een dierbare zo missen. Samen een woordelijk vertellend portret schilderen van deze onmisbare en zo geliefde personen, zodat de wereld ze als nog kan leren kennen. Een podium voor nabestaanden die juist graag willen praten, vertellen, herinneren.

Mijn eigen Leefhonger wereld creëren, daar komt het eigenlijk op neer. Docu & interview techniek cursussen volgen, journalistieke schrijfcursus. Een boek schrijven over NL vrouwen door de eeuwen heen, toen en nu koppelen door middel van bruggetjes zoals de eerste vrouwelijke militair en een militair van nu. Een vrouw die honderden jaren geleden op de boot stapte naar een ver onbekend land voor een nieuw leven en een vrouw die nu in het buitenland woont etc etc.

“‘Ik heb zoveel om gelukkig te zijn. Mijn hart zwelt zo vaak op. ”

Beschrijvingen van recent geluk: Aan het einde van de middag in de zon zitten, comfi in onze oranje stoel in de woonkamer. De zon schijnt dan precies op mijn gezicht. Heerlijk!

Samen met Rut aan de huiskamertafel achter onze laptops zitten rammelen. Thee drinken en elkaar af en toe bijpraten. ‘s Ochtends, ‘s avonds iedere dag naar onze slapende jongens kunnen kijken.

Mijn twee overbuurvrouwen op straat samen zien kletsen. Na hun werk, na de boodschappen, na een lange dag even samen lachen. Weer of geen weer. Beide single, beide sterk, beide super.

De hond van de buurvrouw die steeds ons tuinpad op wil. Een knuffel of liever nog vier knuffels komen halen. Voetbalwedstrijden van Bram. Zittend op een krukje, in die altijd aanwezige koude wind. Go boys!!

Corona, dus veel mensen werken thuis. Ritje Rotterdam is dan ineens appeltje eitje ook aan het einde van de werkdag. Bye bye spits. Soep van mijn moeder, heet en kruidig. Wandelen. In het bos. Op straat. Met honden. Alleen. Met gezelschap. Verbinden met mensen, ook wie ik niet of nauwelijks ken.

Zomaar een halve cursus Italiaans achter de rug omdat ik een zeer uitgebreide reactie op Instagram kreeg .. in het Italiaans. Hoera voor Google Translate. Max die slap van het lachen achter zijn xbox zit te kletsen met een vriendje via zijn koptelefoon en als ik dan kom kijken wat er zo leuk is volgt er enthousiast een heel ingewikkelde waterval uitleg waarvan ik alleen begrijp ‘we hebben net iets gebouwd’ .. juist ja .. ❤️

Zo, ik heb mijn spinsels weer wat uitgerafeld. De slokjes zijn op. Tijd voor nieuwe.

Tot snel😘.