Drugsverslaafd.

[09.14]

Hoe gaat het met mij sinds de laatste update? Het gaat op en af. Ik heb heel vervelende momenten gehad en heel goede momenten. Eigenlijk precies zoals voorspelt door mijn chirurgen. Ondanks dat het kennelijk zo gaat heb ik best moeite gehad om me hier bij neer te leggen.

“Ik wil geen pijn meer, ik wil geen stapjes achteruit, ik wil niet dat ik dingen nog niet kan etc. Ik wil alleen nog maar vooruitgang.”

Net een soort innerlijke stampvoetende kleuter 🤭. Maar ja, zo werkt het dus niet. Gelukkig lukt het me wel om na een pijnaanval niet te lang te blijven hangen in verdriet, frustratie en andere negatieve gevoelens. Dat is ook moeilijk met een moeder die constant motiverend op de achtergrond aanwezig is, met twee kids die graag bij mij in bed komen liggen om samen film te kijken op de momenten dat ik zo ontzettend moe of uitgeput ben, met een man die zo’n beetje dagelijks een hele belbundel gebruikt om met me te kunnen praten tussen zijn werk door, met twee vriendinnen die met liefdevolle 1,5 meter afstand steunbezoekjes komen, met een broer en stiefvader die rotsvast blijven geloven in een goed herstel, met fantastische appjes van zoveel lieve mensen die op mijn telefoon binnen blijven komen etc etc etc. De wereld geeft niet op, dus dan ik zelf zeer zeker ook niet. De Schaduw heeft een paar keer geluk gehad en was binnen voordat ik het wist, maar inmiddels heb ik hem weer ferm duidelijk gemaakt dat hij ongewenst is en is hij weer op de vlucht geslagen. Mooi zo! Bye 👋🏻

Update

Gisteren ben ik voor controle terug geweest in het ziekenhuis. Dat was een behoorlijke uitputtingsslag, om 12.30u vertrokken en pas om 17.30u weer thuis. Om 17.40u lag ik, diep weggedoken onder de dekens, vast te slapen. Maar, ik heb het wel gehaald zo’n hele middag op pad en bezig zijn (ik doe gewoon net alsof ik op de terugweg niet bijna flauw viel en Rut een noodstop moest maken bij een benzinestation om waterijsjes te kopen voor in mijn nek om me af te koelen en bij te brengen .. oeps 😬 Stom ongelijk wegdek ook, net een kermisattractie.).

De chirurg was tevreden met de resultaten. Alleen de bloeduitslagen moeten we nog afwachten, maar de rest van de controles waren goed. Mijn laatste drain is verwijderd wat betekent dat ik me nu veel beter kan bewegen en weer gewone kleding kan dragen ipv een pyjama- of joggingbroek. Welcome back Barbie! Vandaag ga ik lekker mijn kledingkast plunderen, geeft niets als ik daarna weer moet slapen door de inspanning 🤩😴.

Het strenge medische dieet dat ik de afgelopen drie weken gehad heb moet ik nog minstens drie weken blijven volgen. Dit is nogal een uitdaging, helemaal in combinatie met mijn allergieën en met de lichamelijke beperkingen door de operatie. Het is een dagelijks gevecht om geen vetten maar wel voldoende eiwitten en voedingsstoffen binnen te krijgen en het is een voortdurende strijd tegen afvallen maar ik wil die weken volhouden en genieten van het feit dat ik geen sondevoeding heb.

Een punt dat mij behoorlijk dwars zit is mijn gebruik van opiaten tegen de pijn. Ik kan momenteel gewoon weg niet zonder, daarom gebruik ik ze dagelijks meerdere keren, maar het is drugs en daar word ik nerveus van. Het is verslavend en ik wil niet verslaafd raken/zijn. In het ziekenhuis was ik een aantal dagen in staking gegaan. Het gebruiken van opiaten heeft namelijk bijwerkingen en bij mij waren die bijwerkingen behoorlijk heftig. Ik vond dat ik al genoeg pijn en problemen had en wilde er niet nog meer klachten bij krijgen.

“Dus besloot ik geen opiaten meer te gebruiken. Resultaat? Na drie dagen had ik zoveel pijn dat ik niet meer kon praten, niet meer kon bewegen, niet meer kon denken of reageren.”

Mijn revalidatie lag stil en alles was kortom één grote bak ellende. Alle artsen en de maatschappelijk werkster hebben op mij ingepraat als Brugman en me er uiteindelijk van overtuigd dat het zonder die opiaten niet zou verbeteren. Dus toch maar overstag gegaan en weer begonnen met slikken. Nog diezelfde dag kon ik mijn revalidatie weer hervatten (‘sterk spul die Fischerman’s friend’…). Nu ben ik een tijdje verder en kan ik dus niet meer zonder die pillen. Gelukkig zijn de bijwerkingen wat verminderd, omdat mijn lichaam eraan gewend geraakt is, maar dit is tevens een valkuil. Ik betrap mezelf er nu namelijk op dat ik soms zelfs al verlang naar een volgende dosis, naar de roes van rust en minder pijn. Dit is gevaarlijk en ik houd mezelf tot nu toe dan ook stevig in bedwang. Elke pil, elk tijdstip noteer ik, zodat ik mezelf blijf confronteren en niet meer ga gebruiken dan noodzakelijk. Maar toch, het is zo fijn om zo min mogelijk klachten te hebben. Ik hoop echt dat het genezingsproces zo snel mogelijk gaat (er staat minimaal 12 weken voor dus geduld Sandra geduld … zucht) en ik binnenkort kan afbouwen/stoppen met die pillen. Van kankerpatiënt naar drugsverslaafde vind ik toch echt niet zo’n fantastische zet...

De zon schijnt nog steeds. Zo zo heerlijk! Ik ga proberen om weer te gaan wandelen in de natuur. Mocht je de komende tijd ergens rondom Tilburg in de verte een blonde vrouw in bejaarden looptempo voorbij zien komen tussen de bomen, dan ben ik het 😂.

Veel liefs van mij en ik hoop dat jullie allemaal gelukkig en gezond zijn.

PS: De badkamer van Banksy tijdens Corona lockdown .. 🤣🤣: