Because we carry.

[11.15]

‘Do you ever feel like a plastic bag? Drifting through the wind, wanting to start again?

Do you ever feel, feel so paper thin? Like a house of cards, one blow from caving in?

Do you ever feel, already buried deep? Six feet under screams, but no one seems to hear a thing?

Do you know that there’s still a chance for you? ‘Cause there’s a spark in you?

You just gotta ignite the light and let it shine. Just own the night!‘

Tranen rollen over mijn wangen, mijn buik staat strak van de aanhoudende krampen en mijn kuiten branden, maar ik blijf koppig doortrappen op de hometrainer die momenteel deel uit maakt van mijn dagelijkse revalidatie programma. Ik heb muziek aangezet ter afleiding en ineens hoor ik bovenstaande tekst. Het raakt me en ik fiets nog 2 minuten extra door, terwijl de tranen nog harder stromen. Na afloop zoek ik het nummer op: Fireworks van Katy Perry.

Deze paar alinea’s raakten me hard. Ik had ze even nodig.

“De afgelopen dagen waren meer ellendig dan fijn en het was zo moeilijk.”

Ik viel af terwijl ik moest aankomen, ik slikte meer ipv minder pijnstillers, mijn darmen liepen voller ipv leger en leken op een hete luchtballon, mijn rug protesteerde heftig tegen vier maanden bijna continue erop / er tegenaan liggen en misselijkheid was meer regel dan uitzondering. De tranen stroomden rijkelijk, met recht waterlanders te noemen en mijn moeder had het niet gemakkelijk met mij. ‘Wil je iets te eten?’ ‘NEE!’ ‘Wil je iets te drinken?’ ‘Neehee’ ‘Kan ik iets voor je doen?’ ‘Neeeee snik snik’ ‘Probeer het positief te zien, het gaat nu beter dan een paar weken geleden en de artsen hebben gezegd dat dit normaal is. Ups en downs.’ ‘Nee STOM!’ etc etc etc. 😳🤭

En dan gelukkig is het (weer even) voorbij en kan ik de pijn beter handelen en zowaar lachen. Dit wil ik! Mijn moeder haalt opgelucht adem en Rut schiet in de lach wanneer ik hem ad rem maar fijntjes corrigeer dat ik helemaal geen kont heb maar momenteel ienie mini lieftallige billetjes. Er is weer ruimte voor humor. Er is een prachtig gezond jongetje geboren (proost op Lasse!) en daar word ik gelukkig van, een hele reeks oud Hollandse spelletjes zorgde voor afleiding en plezier, een dierenfilmpje verwarmt mijn hart en een goede doelen actie maakt me actief. Deze actie is te mooi om niet te delen, dus komt ie:

Mocht je tijd over hebben voor 1 of 2 mei en zin natuurlijk dan kun jij misschien ook helpen. Een rugzakje vullen met speelgoed en leermateriaal voor kinderen op Lesbos. Niets hoeft nieuw te zijn, zolang het maar niet kapot of vies is. Uitgebreide instructies staan op de site, net als de inleverpunten en de hierop van toepassing zijnde Corona maatregelen. Met twee gezonde snel opgroeiende kids hebben wij altijd wel (educatief) speelgoed in huis dat niet meer gebruikt wordt. Een rugzakje is zo gevuld met kwartetspelletjes, duplo, plastic dieren, stickers, autootjes etc. Op de site staan de leeftijdscategorieën, wat voor speelgoed wel/niet etc.

“Het voelt voor mij zo goed om iets voor een ander te kunnen doen. Ik mag dan ziek zijn, gebroken op sommige momenten en me een blok aan ieders been voelen, maar ik kan nog steeds van waarde zijn. Er zijn altijd mensen die het nog erger hebben dan ik.”

Hulp bieden kan op allerlei manieren en hoeft niet groots, ingewikkeld of duur te zijn. Blij. Onze jongens zijn enthousiast aan de slag gegaan, want ook zij vonden het verhaal van al die kinderen op Lesbos hartverscheurend. En ja, er zijn nog zo veel andere hartverscheurende verhalen op de wereld, maar iets doen is beter dan niets. Toch? Dus we zijn met z’n allen aan de slag gegaan. Vrijdag brengen wij onze rugzakjes naar het inleverpunt in Tilburg. It feels good to be alive and kicking ..

Hoe vul ik momenteel mijn dagen wanneer ik niet huil, niet bezig ben met oefeningen doen, niet het zoveelste vetvrije maar hopelijk wel snel dikmakende dagmenu probeer samen te stellen, niet zeer dringend verlang naar een warme smeuïge Kwekkeboom kroket (Nou ja, hoe vreemd is dat? De laatste keer dat ik van die rare food temptations had was ik zwanger ..), niet spontaan voor de derde keer midden op de dag als een hoog bejaard besje in slaap ben gevallen, kortom niet worstel met alle stomme gekmakende kanten van het zijn van een kankerpatient? Ik lees. Op dit moment het boek De Stilte van de witte stad. Deel 1 van een spannende Spaanse trilogie. Ik kijk Corona Snooze op Youtube ..

.. een actie van Het Zuidelijk Toneel. Korte filmpjes, 9 minuten, van bekende Nederlanders om je dag goed mee te beginnen. Ik speel kaartspelletjes met mijn moeder en probeer toch echt iedere keer te winnen, ik klets onstuitbaar de oren van ieders hoofd die toevallig durft te bellen op een goed moment, ik bedenk Oud Hollandse spelletjes voor Koningsdag en laat mooi anderen stoeien met eieren op lepels, spijkers in flessen, rondvliegende sjoelstenen en fotozoektochten. Ik maak plannen om ons huis te verbouwen (nou ja .. láten verbouwen dan .. ik vind mijn föhn al zwaar om te tillen .. 😜) , ik dagdroom over ontelbare prachtige scenario’s in de toekomst en ik probeer bewust te genieten van wat dan ook, want ik leef.

Ik leef nu! Ok, dat klinkt nogal dramatisch.

Nieuwe poging: ik vind verdrietig zijn en pijn hebben, frustraties en beperkingen nog steeds stom en vervelend. Dus wanneer ik kan doe ik liever digitale dansjes, lach iedereen tegemoet en geniet. Beter zo?

Dag allemaal!! 🥳