Yoda.

14 feb 20206 minuten om te lezen

[07:16]

Ik heb Yoda ontmoet ... en hij heet Leo.

Leo was gisteren voor de tweede keer mijn anesthesist. Wat een fantastische man. Ik heb jullie al verteld hoe hectisch en heftig woensdag was, hoe onverwacht spannend en chaotisch de nacht naar donderdag vervolgens was en uiteindelijk eiste dit gisterenmiddag toch zijn tol. Ergens rond 13.00u begon het, nadat ik voor de zoveelste keer een in eerste instantie onschuldig interview of artikel had gelezen waarin dan vervolgens toch een kleine of grote verwijzing stond naar een door kanker veel te jong overleden dierbare. Dat hakt er bij mij zo in.

Als een onverwachte vuistslag

Het begon zonder dat ik er toestemming voor had gegeven, zonder dat ik het überhaupt wist. Een donkere schaduw was mijn lijf binnen geglipt en siste heel nare dingen in mijn hoofd. Ik hoorde alleen nog maar de horror aspecten die de chirurg had benoemd, de ongunstige percentages, de grote risico’s, de struikelblokken die zich steeds maar weer herhaalde in mijn hoofd. Ik was kortaf tegen Rut (tegen RUT of al people), enkele tranen weigerden zich aan het ‘ik ben sterk protocol’ te houden, het infuus gedroeg zich stom waardoor ik het à la de hulk in stukken wilde breken en die stomme paal zo door het raam dat er niet was wilde gooien en ik voelde me zo verdomd alleen in dit proces. Wat me weer irriteerde omdat er juist zoveel mensen bij me staan. Dat weet ik.

Nog steeds weggestopt op een hoekje van de EHBO omdat er nog steeds geen plaats voor mij was, zonder een bekend gezicht van verpleging, arts of specialist hielp niet echt. Hier had ik al aan drie verschillende medewerkers mijn gegevens door moeten geven en toch kwam er een vierde bij die kwam vertellen dat ik niet in het systeem stond en of ze even mijn naam, adres etc. etc. mocht noteren. Dit gaf mij het gevoel dat ik systeemtechnisch ergens aan het zweven was, waardoor ik risico’s liep op onbedoeld verkeerde zorg en in combinatie met de verkeerde medicijnen en shock aanval vanwege mijn soja allergie voelde ik me niet meer veilig hier. Ik voelde ook geen hoop, geen licht en hoorde alleen maar ronduit afschuwelijke gedachten in mijn hoofd.

Als iemand met een depressie zich zo ongeveer non stop voelt dan heb ik diep respect voor het feit dat ze niet opgeven en voel ik vanaf nu niet alleen empatisch met hen mee maar ook op intuïtief niveau. Wat een diep trieste zware smerig zwarte ellende zit er dan in je hoofd, je hart, in iedere vezel van je lijf met scherpe uitgestrekte en plaatselijk naar verdovende klauwen. Vervolgens kwam de verpleging mij om 14.00u vertellen dat de ingreep om 15.00u gepland stond. De ERCP ging vandaag nog gebeuren.

Bang van mezelf

Om te zorgen dat ze Rut wel konden bereiken na de ingreep werd uiteindelijk zijn telefoonnummer maar gewoon groot op mijn beddengoed geschreven. Briljante eenvoud maar toch .. het kaagde aan mijn gevoel. Toen werd ik boos en bang van mezelf. Hoe kon ik nou aan level 1 gaan beginnen in deze gemoedstoestand?? Een level dat zo belangrijk is, al 2x eerder mislukt en waar zonder ik niet naar level 2 kan. Dat doe je toch niet!! ‘Stom mens, zo maak je het veel nog erger. Kappen!’ Ik werd vervolgens na enkele minuten ineens in vliegende vaart naar de bewuste afdeling gereden omdat ze daar al voltallig op mij bleken te staan wachten en ik nog steeds op de EHBO lag te wachten om over een uurtje opgehaald en geopereerd te worden.

Miscommunicatie foutje .. kan gebeuren maar omdat het zo’n groot zh is hier en de ehbo kennelijk het verst weg lag van daar waar ik moest zijn voor de ingreep werd de meest directe en korte weg gekozen die er was: via de tunnels in de kelder. De ‘tour guide’ verpleger vertelde dat die tunnels pasgeleden nog overstroomd waren geweest en dat hij zich afvroeg hoe erg het nu nog was. ‘Zou hij natte voeten krijgen?’ vroeg hij zich hardop af .. Pardon .. wat.. ? Echt ik verzin dit niet, zo is het gegaan. Rut is mijn getuige want die moest letterlijk achter mijn bed aanrennen zo snel ging alles ineens.

Yoda

Bij de juiste afdeling aangekomen (na onderweg een paar slippend tot stilstand gekomen te zijn om de weg te vragen, tegemoetkomende bedden en zomaar afslaande stoelen te ontwijken en dan weer in volle vaart verder te sjezen. Zou zo in een slecht comedy filmscript hebben kunnen staan) stond het team inderdaad al op mij te wachten en ineens zag ik hem daar .. Yoda! De vorige keer had hij een dag voor de tweede ERCP bijna een uur aan mijn bed doorgebracht om al mijn allergieën in kaart te brengen, lichamelijke reacties etc. zodat hij mij als anesthesist zo goed en veilig mogelijk zou kunnen ondersteunen. Tijdens de tweede ERCP was hij een steunpilaar, straalde hij zachtheid, wijsheid, geduld, kennis en oprechte empathie uit. En dit alles met twinkelende pretogen. Yoda. En nu stond hij er weer, aan het hoofd van het team, even rotsvast als daarvoor. Ineens was die schaduw in mij verdwenen, alsof hij zich een hoedje geschrokken was van het zien van Yoda, alsof hij bang voor hem was en gevlucht was als een bange wezel met zijn staart tussen zijn benen (hebben wezels eigenlijk wel een staart.. ). Ik daarin tegen was opslag weer mezelf, alleen een tikje emotioneel.

“Ik riep uit dat het goed zou komen nu hij er bleek te zijn en er rolden opgeluchte vreugdetranen over mijn wangen.”

Ik pakte zijn hand vast zonder erover na te denken en hij gaf me een kneepje en legde zijn andere hand beschermend om onze handen heen. Yoda gaf direct aan dat hij zich mij ook herinnerde, dat ik bij hem nog steeds veilig was en dat hij net als de vorige keer goed voor mij zou gaan zorgen. De perfecte woorden. Hij had mijn naam die dag al op de lijst zien staan en zich bezorgd afgevraagd hoe dat kon. Hij had zich snel ingelezen en was up-to-date. Gewoonweg een fantastische reactie. Hij lachte uitbundig toen hij het telefoonnummer van Rut zag staan en hoorde waarom, hield mijn hand stevig vast en begon aan de rest van het team uit te leggen wie ik was etc. terwijl ik ondertussen in rap tempo werd verplaatst, in de goede houding gelegd, voorbereid.

“One determined man makes an army of zoiets.”

Van de rest van de ingreep weet ik niets meer totdat ik bij kwam. En hij daar weer stond. Ik voelde me gevuld met warmte, licht en hoop. Ik zal hem er eeuwig dankbaar voor zijn. Volgens mij ben ik ter plekke een tikje verliefd geworden, terwijl de goede man mijn vader zou kunnen zijn en zijn uiterlijk net als zijn innerlijk lijkt op Yoda.. maar Rut vind het prima .. 😁

In de uren na de ERCP kreeg ik alsnog een kamer toegewezen, lukte het om mij in ieder geval deels lid te maken van het patiëntenbestand en mocht Rut na veel moeite toch blijven slapen (ze stonden om 22.15u op het punt om hem op straat te zetten zonder vervoer want auto stond nog thuis en terug te sturen naar Tilburg) maar uiteindelijk bleek er iemand te zijn die de regels toch wilde aanpassen naar de praktijk i.p.v. de theorie te handhaven. De pijn was hanteerbaar, ik kon wat slapen en morgen (vandaag dus) zou er een nieuwe dag aanbreken waarin we gaan proberen om alles administratief weer in orde te krijgen, rust in de tent te creëren en alles te doen wat in mijn/onze macht ligt om level 1 goed uit te spelen.

Ik heb een goede nacht gehad. Wat uurtjes geslapen. Weinig pijn. Met Rut via internet de exacte samenstelling van de dieetvoeding die ik nu had gekregen uitgezocht en deze vervolgens vannacht voorzichtig opgedronken en in spanning slokje na slokje mogelijke reacties afgewacht. Niets! Geen anafylactische shock! 💃🏻 Twee keer ben ik aan het paaldansen geweest op weg van of naar de badkamer en beide keren was ik zelf succesvol in het ontwarren van alle slangen 💪🏻. Het wordt geen nieuwe carrière maar ik ben van plan om Rut in de toekomst nog eens de slappe lach te bezorgen met een privévoorstelling 🤸‍♂️🤹‍♀️😉

Straks komen de artsen, zowel mijn chirurg als mijn mdl-arts (maag/lever/darm) en dan gaan we van alles bespreken waaronder wat zij en wat ik mogelijk kunnen doen om te zorgen dat deze stents wel goed blijven zitten/ goed blijven werken/ niet voor omringende ontsteking zorgen.

Mijn liedje van vandaag is klein en simpel, puur om mezelf te helpen tegen die nare schaduw.