You'll never walk alone.

[12.12]

1 man, 1 idee, 1 liedje en uiteindelijk 183 radiostations in 30 landen die het idee omarmen en uitvoeren. You truly never walk alone, al is het maar in gedachten. Voor mij een prachtig begin van de dag. Is het sentimenteel? Ja. Ben ik nu emotioneler dan eerst? Ja. Is het een statement? Ja. Ik word er vrolijk en blij van (wat is eigenlijk het verschil tussen vrolijk en blij? Is er een verschil? Misschien is de één per definitie uitbundig en kan de andere ook ingetogen zijn? Of niet? Linguïstische mensen .. help).

Op mijn dagelijkse wandelingetje kom ik vanuit de tegenovergestelde richting zowaar mensen tegen. Twee vrouwen die dicht bij elkaar lopen te kletsen (ook zij wandelde dus niet alleen ..😜). Ik doe een paar stappen opzij de berm in om de vrouwen op een ruime afstand te laten passeren en zeg vriendelijk goedemorgen. De vrouwen kijken me kritisch aan, overzien de door mij genomen afstand, lachen spottend hardop en eentje zegt dat ‘we hier niet in Italië zijn’ om vervolgens zonder nog een blik naar mij maar met elkaar mompelend door te lopen.

Oh, ik zou ze zoveel willen toeroepen, maar ik doe het niet. In gedachten verzonken vervolg ik mijn wandeling. Zouden veel mensen nog steeds zo denken? Hebben zij echt niet in de gaten wat er speelt? Zitten er daarom nog steeds zoveel ouders en kinderen in de speeltuinen? Worden er daarom familie uitjes georganiseerd naar het tuincentrum en de bouwmarkt? Trekken daarom hele groepen tieners en studenten naar voetbalvelden om wedstrijden te spelen? Snappen zij het echt niet? Dat er nu op dit moment zieke mensen in het ziekenhuis liggen, ook degene die geen Corona hebben, maar bijvoorbeeld .. nou wat zal ik eens zeggen … kanker hebben of zo en die geen of nauwelijks bezoek mogen ontvangen?

Toen ik mijn diagnose kreeg te horen mocht er tot dat ik naar Rotterdam gebracht werd iedere nacht iemand bij mij blijven slapen, ruim een week lang. Mochten er overdag zo veel mensen komen als dat ik wilde, zo lang als dat ik wilde (uiteraard binnen de grenzen van het redelijke en van wat ik aan kon natuurlijk maar je snapt wat ik bedoel). Ik heb daar zo ongelofelijk veel steun aan gehad. Het personeel in het ETZ was zo fantastisch voor mij en deed wat ze maar konden om mij te steunen. Ook al is Corona er nu, de dagelijkse praktijk gaat ook op dat vlak gewoon door. Er zijn nog steeds mensen die momenteel te horen krijgen wat voor vreselijke ziekte ze hebben, wat voor een horror traject ze in gaan en die moeten het nu met veel minder steun doen dan ik had. Niet omdat zorgpersoneel niet meer wil steunen, maar omdat ze het niet meer op dezelfde manier kunnen/mogen.

Klaag over Corona

Gisteren was er een man hier in Tilburg die niet naar de uitvaart van zijn vrouw kon/mocht gaan. De man woont in een verpleeghuis en daar geldt een lockdown. Alleen zorgpersoneel mag er nog in en uit. De man had er volgens het bericht toch wel begrip voor .. allemachtig knap, maar dan nog. Intens triest dat dit nodig is. De uitvaartbranche hier in Nederland heeft gecommuniceerd dat tot nader order er maar maximaal 30 mensen naar een uitvaart mogen komen. In een slechte nacht heb ik voor de zekerheid mijn lijst maar alvast gemaakt. Want hoe moet Rut dat doen, als het zo ver komt? Hoe maak je die keuze wanneer je rouwt?

Ik vond het al een verschrikkelijk denkproces, wie wel en wie dan in vredesnaam maar niet, dat kan ik je vertellen. Dit daarna bespreken met Rut, zijn wensen inventariseren en de mijne uitleggen, was ook geen appeltje eitje. En voor ons is dit op dit moment niet eens een hoognodige beslissing, maar er zijn dus terminale mensen en hun nabestaanden hier in NL die deze keuzes wel moeten maken. Is het voor de gewone gezonde jonge mensen een te ver van hun bed show? Moeten er eerst BN’ers, horden jonge mensen of eigen bekenden in het ziekenhuis belanden met Corona voordat men de realiteit wel onder ogen kan zien? Ik weet het niet.

De economische gevolgen zijn ook al zo ellendig voor zoveel mensen. De man van een vriendin van mij heeft een bedrijf in de plantensector en voelt zich diep diep bezorgd om zijn medewerkers en hun gezinnen, die afhankelijk zijn van zijn omzet. En dit is nog maar 1 voorbeeld, uit mijn eigen kring. Zo moeten we inmiddels toch allemaal wel iemand kennen? Die zo getroffen wordt door de economische gevolgen? Of zouden de vrouwen die ik tegen kwam deze mensen echt niet kennen? Of enkel denken dat de economische gevolgen dan wel erg zijn, maar toch overdreven en niet nodig? Of ben ik misschien degene die het niet begrijpt? Die te overtrokken reageert, te emotioneel, te betrokken? Die het niet meer realistisch kan bekijken, omdat mijn filters rammelen, omdat ik ziek ben.

Ik zou ze zoveel willen vragen, zo graag met ze in gesprek gaan maar in plaats daarvan staar ik naar de lucht, haal diep adem en probeer te genieten van mijn wandeling. Ik ken deze vrouwen niet, heb geen idee van hoe hun leven eruit ziet en kan dus eigenlijk ook niet oordelen. Frozen! Elsa! Laat het los, laat het gaan … 🎼 Ik zing liever mee met Gerry & The Pacemakers of met een Disney film (zachtjes wanneer in gezelschap om de trommelvliezen van anderen geen schrik aan te jagen .. want 40 mag dan het nieuwe 30 zijn, vals is nog steeds niet het nieuwe mooi of zoiets 🤣).

Zo, dat was mijn ‘Ik klaag over Corona’ tirade van vandaag. Enough. Gisteren ben ik naar Rotterdam geweest om de benodigde scans te laten maken. Alles is goed verlopen. Even zag het er naar uit dat het heel anders zou gaan lopen doordat ik op woensdag aan het eind van de middag heel heftige koliekaanvallen kreeg. De één na de andere, kennelijk moest mijn galblaas weer een steen/stenen kwijt. Daarom had ik de dagen daarvoor dus steeds meer oplopende pijn gehad en nu kwam het er ineens allemaal uit. Pijn met een hoofdletter. Uren lang. Het leek erop dat ik weer met een ambulance naar Rotterdam kon gaan, mijn koffertje stond al klaar, maar gelukkig raakte zowel mijn lichaam als ik met de deskundige telefonische begeleiding van mijn huisarts en Rut krachtig aan mijn zijde uiteindelijk zo gedrogeerd en onder zeil dat het weer rustig werd / de steen gelukkig toch door de stents kon worden afgevoerd.

Gisterenochtend was het over en hoewel brak en gevoelig zo goed als het ging opgestaan en samen met Rut naar Rotterdam gegaan. De heen- en terugreis verliepen prettig, mede dankzij geen enkele file en rustig rijden (nu reed het overige verkeer want dat was er natuurlijk wel gewoon ook rustig ivm 100km p/u-maatregel en dat scheelde nu in ieder geval een hoop racen, van baan wisselen, bumper kleven etc.). Het was zeer rustig in de ziekenhuishal en medewerkers stonden bij de aanmeldzuilen klaar met ontsmettingsmiddelen voor je handen en de schermen maar verder was het daar toch een soort business as usual. De winkels waren open, al was het restaurant omgetoverd in take away only en er liepen geen medewerkers met mondkapjes op rond, er heerste geen gespannen sfeer en de piano in de hal werd gebruikt door een talentvolle jongeman (met een prachtige bijna jaloersmakende bos geweldige dreadlocks. Al jarenlang zelf willen hebben, maar ... tja pok pok pok 🐔).

Zowel bij de afdeling Radiologie als bij de Bloedafname waren de medewerkers opgewekt, rustig en deden gewoon hun werk. Aan niets was te merken dat er een crisis gaande is, behalve dan dat het opvallend rustig was. Ik was zelfs al vòòr de afgesproken tijd aan de beurt. Ellendige reden, maar in dit geval een prettige bijeenkomstigheid. Tussen de wachtende patiënten zaten er diverse (luid) te hoesten, kuchen, snotteren en proesten. Maar geen medewerker of andere patiënt die ze daar op aan sprak, weg stuurde of apart zette. Vreemd, maar ook een soort van rustgevend want ondanks verbaasde blikken her en der bleef het wel rustig en werd niemand rot behandeld zoals nu gebeurd bij hoestende mensen in de rij bij supermarktkassa’s. Uiteraard zijn we wel zo ver mogelijk bij anderen vandaan gaan zitten en na de afspraken direct weer naar huis gegaan. Geen koffie halen, niet rondneuzen bij de boekhandel of blijven luisteren naar de pianist. Home! Go go go. Thuis heb ik de rest van de dag bij moeten komen van de voorgaande avond en nacht en van de heen- en terugrit, maar de scans zijn gemaakt. The verdict is in .. ik weet ‘m alleen nog niet.

Hier thuis is er wat voor nu weer wat meer rust gekomen. De jongens beginnen te wennen aan geen school, maar toch huiswerk. Ze zijn ook weer bijgekomen van de schrik van mijn aanvallen van woensdag. Vanochtend stond Max onder de douche luid te zingen (ik zal hier maar niet herhalen wat hij allemaal zong ..) en stond Bram bij de wastafel zijn tanden te poetsen en ondertussen te dansen. De heren hadden dikke vette ouderwetse onderbroeken lol, zoals alleen broers dat kunnen. Dat zegt genoeg en ook zij wandelen niet alleen, maar hebben elkaar.❤️