www.leefhonger.com & www.leefhonger.nl

[10.10]

Ik lig op bed, plat op mijn rug. Mijn vingers gevouwen om een bult die omhoog steekt in mijn onderbuik. Met wat fantasie zou dit nieuw leven kunnen zijn dat ik in mijn handen houd, het derde kindje dat ik zo lang zo hartstochtelijk graag wilde. Maar de kille werkelijkheid laat zich niet zomaar verdringen en er schieten pijnscheuten door mijn romp.

Hoe gaat het nu echt? Naast alle humor en het relativeren? Hoe voel je je achter het masker van sterk zijn? Die vraag kreeg ik deze week. Eerst: Het is geen masker. Als ik ergens geen zin of tijd meer voor heb dan is het wel voor neppigheid. Is dat eigenlijk een woord? 🤷🏼‍♀️

Alleen maar vragen

Weet je, ik weet het zelf eigenlijk ook niet, hoe het met me gaat. Maar ik wil best een poging doen om het te onderzoeken en hier op te schrijven. Ik denk dat het wel goed gaat. Ik kan gewoon rustig slapen wanneer ik niet teveel pijn heb, ik lach iedere dag oprecht om van alles en nog wat en ik geniet zo enorm van zoveel dingen. Dat klinkt toch als een gelukkig mens zou ik willen zeggen. Wanneer ik alleen ben en mijn gedachten en gevoelens probeer te ordenen dan overheerst toch ook bij mij nog vaak verbazing, verwondering en een groot ‘huh?’ gevoel. Hoe ben ik in deze situatie beland? En is het binnenkort echt echt voorbij? Er sterven dagelijks zoveel mensen overal ter wereld dat het onmogelijk is om de dood als een fabel te zien. Als het hen kan overkomen, dan mij net zo goed. Maar hoe dan? En waarom? Heb ik ooit iets enorm verkeerd gedaan en word ik gestraft? Was ik in een vorig leven een moordenaar of zo? Heb ik dingen gegeten waarvan we nu denken dat die gezond zijn maar waarvan in de toekomst duidelijk zal worden dat dit kanker veroorzaakt? Of teveel bestrijdingsmiddelen op groente & fruit binnengekregen? Klopt mijn dna structuur gewoon echt voor geen meter en is het dikke pech? Het genetisch onderzoek loopt overigens nog steeds.

En waar gaan zielen heen? Vraagt Kensington zich af. Ik ook. Ik kreeg hierover een boek te leen, genaamd Zielenreis. Ik stel mezelf nog zoveel meer vragen, maar alleen de tijd zal het weten. Prachtig nummer van Enya, waar ik in Australië voor het eerst kennis mee maakte. Niet met de vrouw, maar met haar talent.

Loslaten

Wanneer ik denk aan loslaten dan houd ik juist steviger vast. Ik wil mijn gezin helemaal niet achterlaten, mijn jongens verder zonder mij laten opgroeien. Het maakt niet uit hoeveel teksten en bloggen dat ik nu schrijf om voor hen achter te laten, ze zullen altijd vragen blijven houden (Wat zou mama hier van vinden? Zou ze advies hebben? Hoe zou zij troosten? etc) en een litteken op hun hart. Van binnen gil ik het uit. Het idee om mijn moeder en broer en de rest van mijn familie zoveel verdriet te doen is gekmakend en onverteerbaar. En mijn vriendschap van ruim 30 jaar, ik wil haar niet verlaten. Over vriendschap heb ik overigens nog een heel bijzonder en mooi gesprek gehad deze week. Liefdesrelaties gaan aan en uit. Gevoelens daarin worden veel en vaak besproken, want dat is belangrijk. Maar bij vriendschappen gaat dit vaak anders. Die ontstaan vaak geleidelijk en men verliest elkaar regelmatig ook weer uit het oog. Terwijl ook hier communicatie zo belangrijk is.

“Dus heb ik er nu een verkering bij en we zijn niet van plan het nog uit te maken. Ik heb geen enkel probleem met bigamie op vriendschapsgebied. Lekker puh!”

Toen ik in januari net te horen had gekregen hoe ziek ik was, voelde ik me alsof ik aan de rand van een afgrond stond. Met aan de andere kant van de kloof iedereen van wie ik hield. Gelukkig lukte het me snel om een flink aantal meters bij die afgrond vandaan te stappen en daar ben ik al die tijd vastberaden en stevig blijven staan, onderwijl bouwend aan een brug naar de overkant. Die brug is nu kapot en wederom staar ik weer naar die overkant. Ik zie hoe mijn man in de toekomst onze jongens begeleid naar volwassenheid. En ik voel jaloezie. Ik zie hoe mijn vriendinnen leuke dingen gaan doen en verder carrière maken, zichzelf ontwikkelen. Weer dat groene monster. Ik zie hoe mijn broer een geweldige vader wordt en mijn moeder nog een keer oma van een innig geliefd kleinkind. Ik wil die lieve kleine meid ook vasthouden en bergen prentenboeken voorlezen. Groen van jaloezie. Terwijl ik het iedereen zo heel ontzettend gun, echt waar, alleen .. ik gun het mezelf ook. Maar ja. Het is eenzaam aan deze kant van het ravijn, maar daar ben ik eigenlijk wel blij mee want ik moet er niet aan denken dat er hier nog iemand stond. Nee, blijven jullie alsjeblieft allemaal intens gelukkig lang leven tot je grijs en gerimpeld op een zonnige veranda glimlachend terug zit te denken aan je eigen leven.

Mijn website lancering ging precies zoals het leven is. Met pieken en dalen, prachtig en uitdagend. Eigenlijk heel passend dus. Een heel warme bedank knuffel voor Eline & Cornel, fantastische technische hulptroepen. En voor wie het nog niet wist, nu werkt het wel: www.leefhonger.com

Ik maak gewoon nog een keertje reclame, want dat mag vast wel in mijn eigen blog 😊.

En nu is het zondag. Max wil graag samen nog een keer alle films van Fast & The Furious kijken, dus wij zitten / liggen klaar voor deel twee. Vroem vroem vroemmmmm! En leuke mannen .. ja mijn ogen doen het nog prima 😜.

Fijne luilekkerdag voor jullie allemaal.

En deze laatste voor mama. Zij weet waarom ❤️