The final call.

[06.01]

Dit is weer zo’n tekstgebeuren waarvan ik eerst twijfelde of ik het allemaal wel moest opschrijven. Is het wel slim om mijn diepste gedachten vrij te laten? Te verwoorden en de wereld in te sturen? Met zoveel mensen te delen? Rauw eerlijk zijn? Maar zo ben ik aan deze reis begonnen en zo wil ik het ook afmaken. Dus daar komt het:

Het is 03.55u en ik ben net wakker geworden uit een nachtmerrie. Niet over mezelf, ze gaan eigenlijk nooit over mezelf, maar over mijn kinderen. Mijn grootste bron van vreugde, van liefde, degenen waar ik alles voor over heb en ook mijn grootste pijnpunt. Want hoe kan ik ze achterlaten? Hoe verlaat je je kinderen? En dat ik ze achter moet gaan laten, daar ben ik nu op dit moment zo ontzettend bang voor.

Ik heb het gevoel dat de operatie snel voorbij zal zijn, wat absoluut niet gunstig is. Ik wil zo heel graag niet dood gaan, maar ik heb er geen zeggenschap over. Ik, de mutserige controlfreak, moet mezelf nu volledig overgeven en ik ben zo zo bang. De afgelopen dagen voelde ik me rustig maar nu tril ik en lukt het me maar met moeite om mijn tranen binnen te houden. Rut en de jongens slapen en ik wil ze niet wakker maken. Zij hebben hun rust hard nodig. Dus ik bijt op mijn lip en schrijf aan jullie, mijn (zoals ik bijna drie maanden geleden eens verwoordde) lieve dagboek met feedback functie.

Even diep ademhalen en terug naar wat feiten. Even mijn gedachten ordenen. Het ziekenhuis heeft gisteren nog gebeld. Het Pacu bed en de geplande operatie is goedgekeurd door hogerhand. Ik moet vandaag, woensdag, om 15.00u “inchecken” en zal dan inderdaad donderdag op een nog onbekend tijdstip geopereerd worden. Deze operatie kan nog uitgesteld worden als er een spoedgeval tussen komt. Er is uitgelegd dat de operatie lang zal uren, mininaal 5 á 6 uur en mogelijk langer, wanneer ze geen uitzaaiingen en andere ellende aantreffen en ze me dus daadwerkelijk gaan proberen te genezen.

Als dat kan gaan ze mijn gehele galwegsysteem verwijderen inclusief galblaas en een flink stuk lever en maken ze nieuwe verbindingen met stukjes van mijn dunne darm. Indien ze wel ellende aantreffen, behalve Henry zelf dan, dan wordt het de eerder genoemde ‘open-dicht’ operatie en daar hebben ze geen uren voor nodig. Rut zal direct na de operatie gebeld worden met de uitslag, wanneer ik nog onder narcose ben. Hoe langer hij moet wachten hoe gunstiger dit dus eigenlijk is.

“Het idee dat hij hier thuis samen met de kinderen in zijn eentje op dat telefoontje moet wachten, dat hij in zijn eentje mijn vonnis moet horen en dan de jongens moet inlichten, dat vond ik onverdraaglijk.”

Verschrikkelijk zo’n soort final call. Hij vind dit gelukkig ook, zijn moeder en vrienden gelukkig ook en hij en de kinderen zijn daarom toch niet alleen morgen, ondanks Corona. Zij zullen er voor en bij hem en de jongens zijn. Dit doet me goed. Ook mijn moeder en broer zullen niet alleen zijn en mijn vriendinnen zullen samen wachten. Hier put ik troost uit. De schaduw die het zich hier onuitgenodigd comfortabel heeft gemaakt in mijn bed lacht en wijst me op de symboliek. Mijn dierbaren gaan de uitslag zonder mij doorkrijgen en verwerken, omdat ze toch ook zonder mij door zullen moeten gaan binnenkort. ‘Kunnen ze maar beter meteen aan wennen’ zegt hij. ‘Je gegeven overlevingspercentage en -tijd is niet voor niets zo laag en kort. Wat dacht je dan?’ Zegt hij. ‘Je gaat het niet winnen hoor!’ Het is donker maar ik zie zijn puntige tanden wit oplichten wanneer hij venijnig lacht. De schaduw is in zijn element en ligt hier kennelijk heerlijk.

Strijdlust

Wanneer ik bij kom uit de narcose krijg ik niet meteen de uitslag te horen. Mijn chirurg heeft nog een patiënt met een dringende operatie die meteen na mij gepland staat. Ik zal daarom een aantal uren moeten afwachten totdat hij langs kan komen om e.e.a. te vertellen. Hij heeft me voor nu alvast verteld dat ik de uitslag wel zelf kan herleiden door naar de klok te kijken. Als ik zie dat er maar een korte tijd is verstreken sinds ik onder narcose werd gebracht dan weet ik genoeg. Is er juist heel veel tijd verstreken dan kan ik geen digi dansje, geen infuuspaaldans maar wel alvast een grand prix winnende Max Verstappen vreugdedans doen in mijn hoofd terwijl ik braaf netjes stil blijf liggen aan alle slangetjes en toeters en bellen waarmee ik dan verbonden ben (en jee wat zullen dat er veel zijn. De anesthesist heeft me ook gebeld en zijn voorbereidende info was niet mals. Hij beschreef een menselijk speldenkussen. Brr!).

Hoe kan ik me op dit alles voorbereiden? Hoe kom ik hier doorheen? Ik weet het niet en toch ook weer wel. Door maar gewoon te gaan en te ervaren wat komt. Twee maanden geleden in het ETZ was ik bang voor wat ik dacht dat komen zou. Demonen in de nacht, alleen zijn en in mijn eentje moeten strijden en uiteindelijk de strijd toch verliezen. En nu? Nu ligt de schaduw hier, is het donker buiten en heeft Corona de wereld stevig in haar klauwen waardoor zoveel mensen gedwongen in hun eentje moeten vechten. De wereldstrijd zal uiteindelijk gewonnen worden, met who knows how many victims. En mijn strijd? Die is voor nu nog even onbeslist. En daar ga ik me nu dan ook aan vasthouden. Ik ga zo meteen opstaan, die ellendige schaduw mijn bed uitstampen en dan door het raam naar buiten mikken. Mijn echte final call is nog niet vandaag, dus rot op klote schaduw! Ik wil aan de dag beginnen. De zon komt zo op en daar ga ik verdulleme van genieten!

Om ongeveer 13.00u stap ik met opgeheven hoofd en strijdlust in mijn hart in de auto. Ik zal er klaar voor zijn. Maar nu nog even niet. Eerst ga ik de zon zien opkomen en de buitenlucht opsnuiven, thee zetten, vers ontbijt maken voor mijn mannen en dan genieten van liefde, hoop en samen zijn. Hopelijk doen jullie dat ook, al is dat vermoedelijk niet zo idioot vroeg als dat ik daar nu mee begin.. 😜

Ben lief voor elkaar, zorg voor elkaar, heb aandacht voor elkaar en laat Corona zien dat zij dan wel een slim virus is maar dat wij altijd sterker zullen zijn. Wij hebben namelijk elkaar, in gedachten en in het echt.

Zo .. dat klonk allemaal lekker dramatisch .. pff. Oeps 🤭! Geef de schuld maar aan de schaduw, dan doe ik dat ook.

Lieve groet van een emo kipje😊💋

[12:18]

Lieve allemaal, ik krijg net door dat er meerdere mensen van plan zijn mij zometeen (vanuit hun auto) te komen uitzwaaien. Daarom nu alvast dit bericht: ik ben inmiddels weer door het ziekenhuis gebeld en er is een hoop onduidelijkheid over of en zo ja wanneer ik nog naar het zh kan vertrekken.

Ik houd jullie op de hoogte. 💋

[16:40]

Zojuist het verlossende telefoontje gehad. Ik vertrek nu alsnog naar Rotterdam.

[23:05] D-day donderdagochtend 08.00u

I don’t fear death or dying, I only fear not trying

Een stukje uit de songtekst van het nummer We own it van Wiz Khalifa. Ik lig in mijn bed in het ziekenhuis in Rotterdam. I made it! Pff, wat een dag. Jullie weten hoe mijn dag begon. Ik heb de schaduw buiten gegooid, ben gaan wandelen met Rut, heb verse croissants gemaakt voor het ontbijt en we hebben gezellig met zn viertjes ontbeten. Vervolgens ging ik naar boven om te douchen en .. toen ging de telefoon. De afdeling planning belde met de melding dat mijn operatie geannuleerd was en niet meer opnieuw ingepland zou worden. Ik kwam niet meer in aanmerking voor de operatie. BAM! Die kwam binnen.

Na overleg met mijn fantastische huisarts besloten om dit niet zo op deze manier te accepteren en contact opgenomen met mijn chirurg. Die bleek van niets te weten en was not amused. Het eindresultaat weten jullie. Toch terug op de planning. Toch gelukt. De tussenliggende uren waren zeer beslist geen feestje, maar het rottige telefoontje had wel diverse positieve bijwerkingen. Ik werd er nog strijdbaarder van en besloot om werkelijk alles te doen wat ik kon om te zorgen dat ik toch deze kans zou krijgen. Zelfs als ik daarvoor (social) media zou moeten inschakelen. Het heeft me nooit aangesproken om met mijn gezicht in de krant of iets dergelijks te staan, maar in dit geval zou ik zelfs dat er voor over hebben. Niet nodig gelukkig. Daarnaast werd mijn directe omgeving zo kwaad vanwege het gevoel van onrecht dat ik daar een soort van gelukkig en blij van werd. Raar eigenlijk, maar ik kreeg daardoor de kans om niet zelf energie te hoeven steken in boos zijn, maar juist om kalm te blijven en sterk. Plus ik voelde me weer voor de zoveelste keer zo geliefd en dat is echt het fijnste gevoel ter wereld.

Verder zagen mijn gezin en ik vanochtend nog op tegen het afscheid van vandaag, maar toen ik eenmaal alsnog vertrok waren we allemaal juist blij dat ik toch mijn kans kreeg en verliep het afscheid nemen juist heel prettig en hoopvol. En de allerbeste bijwerking: na dat telefoontje hebben we direct het knuffel- en aanraakverbod in huis opgeheven en heb ik voor het eerst in weken mijn mannen stevig vastgehad. Za-lig!!

Rut en ik hebben een goede reis hier naartoe gehad. Samen in een soort bubbel van muziek, liefde en vertrouwen. Het komt wel goed. Ook als het niet gaat zoals wij graag willen dan komt het goed. De schaduw heeft een tijdje achter ons aan gerend, zijn uiterste best gedaan, maar hij kon ons echt niet bijhouden. Ik heb hem vrolijk na gezwaaid. Doeiii 👋🏻🖕🏻(🤭😜)

En nu lig ik hier. Vanavond getrakteerd op een spectaculaire zonsondergang. Getrakteerd op een enorme hoeveelheid berichten waar de kracht en positieve energie vanaf spat. Ik voel me beschermd en gedragen. Uit de grond van mijn hart: allemaal bedankt hiervoor. Als ik het zo lees wordt bij wijze van spreken half Nederland morgen verlicht door kaarsen. Ik vind dit zo lief, zo mooi, zo prachtig. En dat allemaal voor mij en voor mijn gezin. Jee! Maar ik geloof in de kracht hiervan. Ik geloof in de positieve energie. Ook hiervoor zo oh zo veel dank. Mijn operatie staat gepland voor 08.00u morgenochtend dus hopelijk kunnen jullie aan het begin van de middag opgelucht ademhalen en digi dansjes 💃🏻 met elkaar delen.

Dans ze en tot snel! ❤️

Beautiful sunset from my window