Teken van leven

31-1-2021

Hallo allemaal

Het spookt al sinds Sandra’s overlijden door mijn hoofd, hoe door te gaan met deze Leefhonger website. Ga ik hier stukjes uit haar leven plaatsen, via mijn eigen verhalen of jullie opgestuurde teksten? Of ga ik hier een soort dagboek van maken, zoals Sandra deed, maar dan over mezelf en Max en Bram en hoe we verder zijn gegaan?

Ik wist het niet en ik weet het eigenlijk nog steeds niet precies, ik weet alleen wel dát ik iets wilde plaatsen. Al was het maar om jullie weer een keer naar hier te lokken en Sandra’s blogs te lezen en foto’s te bekijken. Het voelt wel vreemd dit, het lijkt een beetje alsof ik nu haar ‘podium’ overneem, nadat zij is opgehouden met spelen.

“Alsof Metallica de toegift komt geven, na Norah Jones concert.”

Maar toen bracht Sandra mij zelf de oplossing. Ze had namelijk al actie ondernomen om na haar overlijden boodschappen aan mij te door te geven. Zo lag er een briefje op de bodem van haar uitvaartdossier, wat niet echt een dossier is, maar meer een luxe schoenendoos. En ze had mensen uit onze directe omgeving gevraagd om mij iedere maand na haar overlijden iets te bezorgen. Zo heb ik nu mijn eerste cadeautje met een brief erbij gehad en een muzieknummer met bijbehorende anekdote.

Ik kan je verzekeren dat alle drie keihard binnenkwamen, omdat ze dan ineens weer zo dichtbij is. Haar handschrift, haar boodschap, haar humor, haar herinnering.

En als er iets was waarvoor jullie naar hier kwamen, dan was het Sandra’s schrijven. Een verhaal over hoe het op dat moment ging, over grappige situaties waar ze in belandt was, over zaken waar ze zich aan irriteerde of verbaasde, kleine beetjes blij en altijd aangevuld met muziek en foto’s. Daarom leek het me gepast om dit ook met jullie te delen. Is dat niet iets te persoonlijk? Misschien wel. Maar als Sandra haar diepste gevoelens met ons allemaal kon delen, waarom zou ik dan niet haar boodschappen aan mij kunnen doorgeven?

“Op een plastic mapje onderin het uitvaartdossier zit een vastgeplakte gele post-it, met daarop ‘Hummie’ (een van haar koosnaampjes voor mij).”

Briefje

Kort na haar overlijden spit ik die hele doos door op zoek naar zaken die we nodig hebben voor haar uitvaart. Maar Hummie had ik niet verwacht. Ik schrik me rot en lees het briefje;

“Mijn dood zal iets in je breken. Ik hoop dat ik je kan helpen om weer heel te worden. Je bent mij verloren, maar ik hoop dat je jezelf zult vinden. Ik heb een nieuwe verrassende kracht in mezelf gevonden, op de bodem van een donkere en eenzame plek, maar ik vond haar wel. Kracht. Jammer genoeg vinden wij, mensen in het algemeen, de grootste schatten in ons leven op die bodem. Maar op dat dieptepunt kan een springplank staan.”

De laatste paar zinnen zijn steeds onduidelijker, slordiger geschreven, wat mij deed vermoeden dat ze dit haastig geschreven heeft, misschien wel op die verdoemde maandagochtend 30 november, toen ze wist dat ze niet lang meer had. Behalve dit briefje zat er ook een envelop bij. Maar die was gericht aan Sandra en geschreven in mijn handschrift. Het adres was de Oeralweg, dus dit moest meer dan 14 jaar oud zijn. Het bleek een kaartje te zijn wat ik destijds aan haar had gestuurd, met twee blij kijkende dolfijnen op de voorkant en de tekst “Jij hoort bij mij…”.

“Lieve Sandra,

Je verstuurt zoveel kaartjes, nu krijg je er eentje terug. Waarom? Omdat ik je helemaal te gek vind. Omdat ik niet meer zonder je kan en wil. Omdat je me gelukkiger maakt dan ooit tevoren. Omdat we gewoon bij elkaar horen. Ik heb super veel zin om met je op vakantie te gaan. Ik hou van je. Xxx Rutger.”

Blijkbaar had ze dit kaartje ergens bewaard. Die vakantie werd onze roadtrip door Andalusië. We vlogen naar Málaga, huurden een auto, gooiden onze tassen op de achterbank en we reden naar Córdoba, Sevilla, Cádiz, Ronda en Granada. Vrijheid, avontuur, mooi weer en een andere cultuur. Een supervakantie was dat.

Hummie

Begin januari 2021 werd er een cadeautje bezorgd. Dit bleken twee kaarsen te zijn, een oude foto van San en mij op Festival Mundial en weer een kort briefje. Op die foto liggen we in het gras in het Leijpark, waar destijds Mundial werd gehouden. Op de achtergrond zie je een mensenmassa lopen en overal om ons heen zitten en liggen mensen in het gras, in een brandende zon. En wat doet Sandra op die foto? Jawel, die leest een boek, terwijl ze tegen mij aanhangt.

Op het briefje staat:

“Hummie,

Lieve, lieve Rut. Op het moment dat ik dit schrijf zit jij boven te werken en ik zit beneden aan tafel. Het is vandaag dinsdag 13 oktober 2020. Ik weet niet hoe lang we nog samen hebben. Mijn gevoel zegt niet lang, maar hopelijk heb ik het mis. Toch bereid ik me voor, want ons afscheid zal komen. Omdat je dit leest, is het al gebeurd. Wat zou ik je graag troosten, maar ja hoe? Daarom heb ik ‘hulp’ ingeschakeld. Hij zal er voor je zijn. Herinner je nog ons gesprek op een mooie dag in Doorn? Al wandelend in het bos hadden we het over kaarsen. Deze kun je zonder vrees aansteken, het zijn de eersten maar niet de laatsten. Dus brand ze op, geniet van hun warmte en licht, want dat is wat ik jou wil geven. Dag hum, kus.

“Ps. Ja, ze zijn ongelijk en niet hetzelfde. Knap van mij hé?! xx neurootje😊”

Het gesprek waar ze het over heeft, ging over de simpele, kleine dingetjes die Sandra altijd deed om het gezellig in huis te maken, zoals het aansteken van wat kaarsen op tafel. Sinds ze er niet meer is, heb ik al heel wat kaarsen afgebrand. Sterker nog, mijn voorraad is op, ik ga vandaag nog nieuwe halen in de supermarkt. Waxinelichtjes zijn echt niet hetzelfde als kaarsen.

En dan is er nog het nummer dat ze mij stuurde: All of me van John Legend.

Dit liedje hebben we maar 1x samen besproken, maar 1x samen naar geluisterd. Maar het maakte meteen zo’n indruk op me. We zaten samen in de auto en waren onderweg naar Doorn. Max zat wat grapjes te maken achterin en wat te dollen en toen kwam dit liedje op de radio. Voordat Max goed begreep wat er aan de hand was, liepen bij jou de tranen over je wangen. Ook ik was even verbaasd en begon direct aandachtig naar de tekst te luisteren.

Tja, toen begreep ik het. Jij houd ook zoveel van mij als de liefde waar John Legend hier over zingt. Ik ben, samen met de jongens, jouw alles. Ik vind het zo verschrikkelijk voor je dat dit nu van ons is afgepakt. Maar lieverd, juist doordat je in staat bent om zoveel van mij te zijn gaan houden, weet ik zeker dat je weer lief kunt hebben. Als je ooit zou willen. Het hoeft niet, maar je kunt het wel. Jouw hart is groots en warm. Misschien wil je mensen wel vertellen over mijn gekke streken, over waar ik je helemaal gek mee kon maken (dingen steeds maar weer opruimen bijvoorbeeld), of hoe ik je dan zo gelukkig maakte. Wat wij samen hadden, pakt niemand ons meer af. Koester het, neem me met je mee in je hart en blijf de liefde altijd in je leven toelaten. Van de jongens, van je familie, van je vrienden. Ik neem jouw liefde met mij mee.”

Hier is geen verdere uitleg bij nodig, lijkt me zo. Behalve dan, dat die laatste paar zinnen ook voor jullie kunnen gelden. Dit zijn Sandra’s boodschappen die ik met jullie wilde delen.

Tot de volgende keer.

Groeten Rutger, Max en Bram.