Tears in heaven.

[15.42]

Mijn hoofd bonkt, mijn keel voelt als schuurpapier en mijn ogen branden. Vandaag is een dag waarin de tranen dicht aan de oppervlakte zitten en waarin ik humor niet schijn te kunnen vinden.

De spiegel laat uitstekende botten en schaduwvlakken zien. De weegschaal bevestigd dat ik in vergelijking met oktober bijna 3 kilo ben afgevallen. Mijn huid hangt slap en mijn spieren protesteren.

De keukenboer komt onze nieuwe keuken inmeten en in plaats van blijdschap hoor ik alleen maar dat klote stemmetje fluisteren dat ik die nieuwe keuken nooit zal zien, dat ik er nog geen één maaltijd in zal bereiden. En ik denk weer terug aan Max die me gisteren kwam vragen of ik alsjeblieft een kookboek wil schrijven van al de recepten die nergens staan, behalve in mijn hoofd. Omdat ik vaak zo’n freewheeler ben en me zelden aan een recept houd of liever nog spontaan gerechten bedenk.

Wel met wisselend succes overigens en ik hoef er vooral geen recept voor broccoli soep in te zetten ‘hoor mam’ .. en bedankt. De tranen schieten omhoog als ik aan zijn smekende blik denk en ik vraag me af waar ik de tijd vandaan ga halen om nog zo’n boek te maken. Ik ben nog steeds niet klaar met ‘999 vragen aan jezelf’. Plus ik weet zelf niet eens meer wat er allemaal aan maaltijden in mijn vergiet hoofd zit.

Ik maak een kop thee en kijk naar ons grote prikbord vol foto’s van ons gezin. Er schiet fysiek een pijnscheut door me heen wanneer ik me bedenk dat er straks veel en veel meer foto’s zullen zijn zonder dan met mij. Zoveel meer jaren, belevenissen en herinneringen waarin ik niet meer voor kom. Ik veeg snel mijn tranen weg met mijn mouw.

Brammetje heeft vandaag een pre-gymnasium ochtend op het Odulphus. Die dingen gaan allemaal door, want wat er ook gebeurd hij gaat aan het eind van dit schooljaar naar de middelbare school. Ik zal nooit weten of hij ingeloot wordt, wat voor een brugklassertje hij zal zijn en nog zo ontstellend veel meer. Hij zal niet meer ‘s ochtends zijn warme armen om mij heen kunnen slaan en groggy fluisteren dat hij van me houdt tot aan de maan en de sterren en terug. Mijn keel knijpt samen en ik kan geen woord meer uitbrengen.

Rut zit in een conference call, is ondertussen de was aan het opvouwen en houdt de tijd in de gaten want de keukenboer komt zo. Mijn stoere kwetsbare man. Ik ben zo trots op hem, op hoe hij alle ballen hier in huis in de lucht houdt. En ik zou het het liefst uitschreeuwen want ik vind het zo oneerlijk voor hem. En ik ben ook bang. Want wat als er iets met hem zou gebeuren?

Buiten draait de wereld gewoon door, alsof er niets aan de hand is. Mensen solliciteren, worden verliefd, doen boodschappen, zijn aan het werk, kussen zonder vrees voor chemo besmetting hun kinderen en ga zo maar door. Maar mijn wereld lijkt stil te staan. In het nieuws lees ik interviews met jongeren die vinden dat zij het zwaarst getroffen worden door de Corona crisis, want geen feestjes, geen reisjes en ‘onze ontwikkeling staat stil, wij worden begrenst’. In gedachten rammel ik ze door elkaar. Mijn leven wordt bijna voor altijd begrenst, stelletje jankers! Houd je koest en jij kunt over een tijd weer precies doen wat je wilt. Ik mag niet eens mijn allerlaatste tijd doorbrengen zoals ik dat graag wil of een uitvaart organiseren waar ik troost uit haal. En dat geldt niet alleen voor mij maar voor alle mensen op de hele aardbol die momenteel zo ziek zijn. Mijn hoofd staat op klappen.

Het zelfmedelijden sijpelt uit iedere porie en mijn ego brult op volle sterkte. Dit helpt echt geen sikkepit. Tijd voor een dosis plezier en perspectief. Omschakelen die hap. Want wanneer je niet eens meer kunt zien, laat staan genieten, van het feit dat je omgeven wordt door intens oprechte liefde, dan is het pas echt erg met je gesteld. En dat gaat mij mooi niet gebeuren. I choose love over tears. Even in heaven.

Zie hier het resultaat .. 🤣😱🙈🤷🏼‍♀️😜