Oorlogspad.
[14.07]
Zo, ik heb lekker een dagje zonlicht opgezogen en mijn hoofd zit weer vol gedachten, inspiratie en gevoelens. Kun je eigenlijk wel gevoelens hebben in je hoofd?? Het was gisteren een fijne dag, alleen al doordat de zon scheen en ik daarvan kon genieten. Ik hoop dat heel veel mensen diezelfde ervaring gisteren hadden. Er is zoveel regen gevallen de afgelopen tijd.
Verder heb ik gezellig aan tafel gezeten, thee gedronken, een spelletje Rummikub gespeeld, kwam mijn lieve buurvrouw niet 1, niet 2 maar liefst 3 bossen van mijn lievelingsbloemen brengen. Lente! Twee weken terug in het ziekenhuis lukte het al om weer eens een boek te lezen en gisteren ben ik weer in een nieuw boek begonnen. Zo fijn allemaal! Lijkt zowaar weer eens op een normale dag. Zou het voorlopig zo kunnen blijven gaan? In ieder geval tot 25 maart.
Iedere dag een beetje meer energie, een beetje meer goed om kunnen gaan met de kleine pijnen en beperkingen, een beetje meer normale dingen doen, een beetje meer leuke dingen doen? De gedachte maakt me lichtelijk nerveus (zal het weer mis gaan?) maar ook een soort van opgewonden. We zullen het zien. Ik heb in ieder geval plannen genoeg haha.
Mijn plan voor vandaag was eens kijken of ik weer zelf kon gaan douchen, afdrogen én aankleden .. wauw hé wat een missie 🙄 haha. Maar wel gelukt. Oké, met de nodige aanpassingen en een hoop geklungel maar het is gelukt. Zelfs mét scheren en bodylotion 💃🏻. Ik doe gewoon net of het hijgen en bibberen na afloop normaal is. Gelukt, gelukt, zelfstandig douchen hoera. Digi dansje!
Moki
Mijn dag vandaag begon onverwacht. Wakker geworden door het medicijn alarm om 06.00u en toen maar opgestaan terwijl de rest hier in huis nog in diepe rust lag/was. Beetje rond gescharreld en kort nadat ik beneden een gezellig nestje had gecreëerd met muziek, kaarsen, thee, dekentje en mijn boek meldde Moki zich bij de achterdeur. Voor wie niet weet wie Moki is: Moki is een kat die afgelopen oktober als een ziek verwaarloosd katertje van 3 maanden bij ons is komen aanlopen. Bleek niet gechipt te zijn, eigenaren in eerste instantie onvindbaar etc. In huis genomen, naam gegeven, liefde in overvloed, Amivedi en asiel op de hoogte. Na bijna 3 maanden toch de eigenaren gevonden, bleek een Pools gezin te zijn hier in de straat en zij wilde Moki graag terug. Prima, afspraken hierover gemaakt m.b.t. hoe zorg je voor een kat (was hun eerste kat en zij bleken geen idee te hebben).
Uiteraard kwam Moki regelmatig bij ons terug, want ja dichtbij en goed verzorgd geweest, waarop we uiteindelijk ons oude kattenluik vergrendeld hebben en hem niet meer binnen lieten i.v.m. sproeien en markeren met urine. Hij is inmiddels uitgegroeid tot een nog steeds niet gecastreerde vieze luidruchtige grote straatkat van ruim driekwart jaar en geslachtsrijp. Dit laat hij luidkeels merken in de buurt en hij lijkt geen gevecht uit de weg te gaan. Verschrikkelijk om te ervaren, maar ja de eigenaren hadden duidelijk gemaakt dat het hun kat was, dus zij zijn verantwoordelijk.
Vanochtend meldde hij zich zeer dringend bij mij met een doelbewuste aanval op het vergrendelde kattenluik. Bloedend, hinkend, zo mogelijk nog viezer en erg hongerig. Ik schrok me naar. Na onderzoek geen heel ernstige verwondingen gevonden, dus dierenambulance was niet nodig, maar wel veel krassen en een dicht smerig oogje. Weer gevochten dus en wel een dierenarts nodig i.v.m. infecties. Eten en drinken gegeven, voorzichtig geknuffeld en daar ging hij alweer, een rondje lopen sproeien langs elke cm van de achtertuin en weg was hij. Binnen houden is daarom geen optie. En nu?? Ik heb geprobeerd om contact op te nemen met de eigenaren en een foto gestuurd van zijn verwondingen. Tot op heden met nul resultaat. Benieuwd hoe dit verder gaat.
Weer iemand over wiens tenen ik kan gaan rijden met mijn rolstoel?? Waarom een huisdier nemen als je er niet voor kunt/wilt zorgen? Daar snap ik nou echt niets van.
Ik raak er behoorlijk van slag van en vrees voor harde woorden wanneer ik de eigenaren spreek.
“Volgens mijn kids ben ik op oorlogspad.. ”
Het is vandaag Internationale vrouwendag. Ik heb artikelen gelezen over diverse vrouwen; uit het verleden en heden. Een artikel over bijvoorbeeld Guusje Nederhorst was heftig om te lezen o.a. gezien mijn eigen situatie.
Maar het artikel waarvan ik een link heb bijgevoegd laat me momenteel niet los. Wat een vrouw! Kippenvel. Dat is moed hebben, sterk zijn, doorzettingsvermogen, inspiratie, liefde, intelligentie en nog zo ontzettend veel meer. Ik weet dat haar leven niet te vergelijken is met dat van ons. Wij leven niet in een (dreigende) oorlogssituatie. Maar er zijn veel plekken op de wereld waar mensen zo wel moeten leven. Moeten, omdat anderen beslissingen nemen waar zij de dupe van worden. Beslissingen die gaan over geld, drugs, wapens, land, politiek en weet ik wat nog meer. Ik ben er daarom van overtuigd dat er verspreid over de wereld meer vrouwen en mannen als Truus rondlopen. Die zichzelf overstijgen en tegenwicht geven aan de verschrikkelijke ellendelingen op deze wereld. Mensen die dingen doen en durven waar ik een grenzeloze bewondering voor heb en die me laten nadenken over of en wat ik zou doen als. Uiteraard weet je dat van tevoren niet, nog niet bijna, maar toch. Het zorgt bij mij in ieder geval voor heel wat gedachten en gevoelens.
Aan deze mannen en vrouwen denk ik nu en voor hen brand ik kaarsen. Dat zij mogen blijven beschikken over de moed, de kracht, de liefde. Dat ze veilig zijn, geen pijn hebben en verschil kunnen maken.
Liefs van mij.
PS: Henry info = nog steeds geen opiaat nodig gehad / goed geslapen / goed op gewicht gebleven. Niets meer over te vertellen.
Recente blogposts
Alles weergeven[19:51] ICE Rutger: Hallo allemaal. Allereerst een huishoudelijke mededeling namens Sandra: gelieve voorlopig even geen nieuwe appjes...
[09:56] ICE Rutger: Goedemorgen. Sandra is gisteren naar de verpleegafdeling verhuisd. Ze is erg moe en slaapt veel, mede door de...
Комментарии