Once upon a time.

[10.29]

‘Er was eens lang geleden in een land hier ver vandaan een ..‘ zo heb ik vroeger avond aan avond verhalen verzonnen voor het slapen gaan van de kinderen. Ze konden er geen genoeg van krijgen (en ik stiekem ook niet). Vooral van de verhalen over konijntje Trippeltrap. Een jong, heel lief, soms ondeugend en zeer ondernemend konijntje dat allerlei avonturen beleefde die heel toevallig vaak leken op wat zij die dag hadden meegemaakt. Later, toen ik werkte voor de Voorlees Express en kinderen met een taalachterstand begeleidde, kwam Trippeltrap ook nog wel eens van pas. Vooral bij kinderen die moeite hadden met stil zitten en in een boek kijken. Die konden de eerste sessies rustig gaan spelen terwijl ik ze uit het hoofd verhalen vertelde over een konijntje dat lezen zo moeilijk vond en toevallig dol was op hetzelfde speelgoed als dat hij/zij op dat moment had.

Eerst de fantasie stimuleren, de verbeelding en het voorstellingsvermogen en daarna het enthousiasme voor verhalen en de boeken waar ze in staan. Wat hield ik van dat werk. En nog zoveel meer van alle uren die ik met mijn kinderen en verhaaltjes en boeken heb doorgebracht. Onbetaalbaar. Dierbaar. 📚

Er was eens een moeder die al maandenlang niet meer bij haar geliefde kinderen woonde. Niet omdat ze dat niet wilde, maar omdat ze ziek was. Ze miste ze verschrikkelijk, tot ze op een dag een idee kreeg... en met wat hulp lukte het om een heel weekend lang bij haar gezin te gaan logeren. Wat een feest! Het werd een weekend vol verhalen, gezellig samen in bed met haar inmiddels groot geworden kinderen. ‘Mam vertel nog eens over toen ik klein was!’. Verhalen vol avonturen over twee dappere mannetjes. Van op onderzoek uitgaan en daarbij per ongeluk mama & broer kwijt raken in een groot openlucht speelparadijs waardoor personeel uiteindelijk zelfs in het water op zoek ging naar de vermiste peuter (en de kleine 3 jarige avonturier uiteindelijk de weg teruggevonden bleek te hebben naar de parkeerplaats en maar bij de auto was gaan zitten wachten), tot luidkeels de strijd aan gaan met veel oudere pestkoppen die zomaar het lef hadden om het jongere broertje te vervelen (het halve restaurant kwam in beweging toen de 5 jarige held zijn tegenstanders in de speeltuin verbaal te lijf ging en met opgeheven vuistjes en stevig wijdbeens voor zijn broertje bleek te staan en niet van wijken wilde weten bij zoveel onrecht). En de moeder hield haar nu groot geworden kinderen stevig vast en knuffelde ze tot ze om genade smeekten. Samen voor altijd 🎼.

Er was eens een vrouw die van haar man een liedje doorkreeg. Een liedje dat hem raakte en waarvan de tekst haar alles vertelde waar hij de woorden niet voor kon vinden. De vrouw luisterde over en over en opnieuw en opnieuw naar wat hij haar niet zeggen kon. Dat hij haar miste, van haar hield en haar nooit wilde kwijtraken. De vrouw dacht aan Tolstoi die ooit zei: Muziek is liefde op zoek naar een stem. En de vrouw antwoorde.

Er was eens een vriendin die door een onzichtbare vijand, een duivels virus, al maandenlang niet dichtbij haar vrienden mocht komen laat staan dat ze ze mocht omarmen of haar liefde voor hen kon tonen. En toen kwam er ineens een mogelijkheid: het ellendige virus had de meeste van zijn scherpe tentakels na een maandenlange strijd tijdelijk teruggetrokken om zijn wonden te likken en na te denken over nieuwe strategieën. De vriendin aarzelde niet en negeerde voor enkele seconden even de 1,5m afstand maatregel.

Knuffelen was wellicht nog niet slim, maar even dichtbij elkaar zijn moest toch kunnen. Wat heerlijk was dat. De rest van het weekend werd er weer voldoende afstand gehouden, maar die paar seconden verwarmde het hart van de vriendin en ze kon er weer voor een tijdje tegen. 📸

Er was eens een patiënt die gebeld werd door haar dokter. Er was door de patholoog en bij bloedonderzoek afwijkend DNA bij haar gevonden, meerdere malen zelfs. Een erfelijkheidsonderzoek was noodzakelijk, voor de toekomst van haar kinderen. De patiënt voelde zich lamgeslagen en dacht ‘Niet mijn kinderen, oh alsjeblieft niet mijn kinderen ook’. Ze overlegde met haar arts, was er iets dat ze kon doen behalve afwachten? Dat kon ze, door deel te nemen aan (vervelende) onderzoeken. Ze kon hiermee niets betekenen voor zichzelf, maar mogelijk wel voor toekomstige patiënten. De patiënt sprak direct af om deel te nemen aan de eenvoudige onderzoeken. De meer vervelende onderzoeken, die verband houden met de nog komende chemotherapie, houden de patiënt momenteel wakker uit haar slaap. Zal ze daar ook aan deelnemen? Wil ze nog meer de medische mallemolen in? Met kans op risico’s/bijwerkingen voor haarzelf? Eigenlijk wil ze dat helemaal niet, maar kan ze moreel gezien wel nee zeggen? Hoe kun je de mogelijkheid om anderen te helpen nu afwijzen? Dit verhaal heeft vooralsnog een open einde en wordt nog vervolgd.

PS: Een van de meest gelezen boeken in ons huis ..❤️