Lief dagboek.

[14.19]

Hoe mijn relatie is veranderd. Ineens is de één hulpbehoevende en de ander verzorgende en daar is niets gelijkwaardigs aan. Beide ligt deze rol ons van nature niet zo goed. Beide moeten we dit nog leren. Ik schreef eerder over de liefdevolle kant van ziek zijn, over de pijnlijke lichamelijke kant, over de geestelijk moeilijke kant, maar zelden over de relationele kant. Dit is om de één of andere reden nog intiemer, misschien wel omdat het niet alleen over mij gaat. Misschien wel omdat het niet alleen maar mooi of duidelijk of vanzelfsprekend is.

Dustin & Meryl

Ik heb al meerdere keren gedacht aan de film Kramer vs Kramer (Dustin Hoffman vs Meryl Streep 1979). Dustin die de rol speelt van een man die worstelt met de plotselinge eisen van het full time ouderschap nadat zijn vrouw hem van de één op de andere dag verlaat. Meryl die ineens geen moeder meer kan zijn vanwege een geestelijke ziekte. Ik heb Rut niet echt verlaten, maar ik heb hem wel ineens bijna helemaal verantwoordelijk gemaakt voor twee jongens terwijl we dat eerst samen deden. Het is niet mijn eigen schuld maar het ligt wél aan mij. Terwijl ik al zes jaar thuisblijfmoeder was met vrijwilligerswerk dat ik daar omheen plande. Een soort oermoeder (lees = vooral geen perfecte hoor, echt totaal niet want hobbel en struikel all the way) die niets liever wilde dan de voor mijzelf best mogelijke versie van moeder zijn. Een moeder die pas de laatste twee jaar weer ruimte in haar hoofd en hart kreeg voor meer en begonnen was met mezelf weer verder ontwikkelen, werken etc. Een moeder die vanuit een drukke goedbetaalde baan overtuigd koos voor thuisblijfmoeder zijn, zich hiervoor ontelbare keren heeft moeten verantwoorden naar de buitenwereld toe (Werk je nou nog niet? Wanneer ga je weer werken? Etc. etc.) en die vaak getwijfeld heeft want ‘doe ik het zo wel goed?’ maar die nu zo intens dankbaar is voor het feit dat ik al deze jaren zoveel tijd met mijn kinderen heb doorgebracht.

“Mocht ik inderdaad niet lang meer leven dan hoop ik in ieder geval zoveel mogelijk herinneringen bij ze achter hebben kunnen laten.”

Al zijn ze dan nog relatief jong, hopelijk vergeten ze me nooit en blijven ze altijd weten wie ik ben. Begrijp me overigens niet verkeerd; ik wil hier absoluut niet beweren dat thuisblijfmoeder zijn, onze manier, dé manier is. Voor iedere vrouw en man geldt dat ze hun eigen keuzes moeten kunnen maken, voor iedere moeder en vader geldt dat er niet maar één manier is om een goede ouder te zijn. Dustin en Meryl gaven prachtig gestalte aan de karakters in de film, aan de worstelingen en emoties waar wij nu ook noodgedwongen mee goochelen. Ik kan alleen maar hopen dat wij net zo sterk zijn als zij, niet opgeven en er het aller allerbeste van maken, voor ons zelf en voor de jongens. In de tussentijd probeer ik om niet a la huisvrouw from hell te zeuren dat dingen raar of niet worden opgeruimd in huis, om het niet uit te proesten als ‘s avonds pas blijkt dat het eten nog in de vriezer staat etc etc 🤭🤗

Weten dat ik nu zo ziek ben maakt een soort van ienieminie filosoof van me. Ik denk na over het leven … jee ppf wat klinkt dat zwaar, suffig en wollig. Ik ben altijd gelukkig geweest met klein (of ronduit saai in sommige ogen 😜en dat geeft lekker niks) leven in plaats van groots, met genieten van een wandeling en het kijken naar de lucht in plaats van gaan parachute springen of abseilen. Met avonden op de bank zitten en een boek lezen i.p.v. nachtenlang op stap gaan. Een spelletjesavond met een kleine groep vrienden in plaats van feestjes met nokkie volle ruimtes. Ik was ook graag alleen en ging zonder gezelschap op reis. Spotlights vond ik griezelig en een carrière met hoofdletter C of het bedrijfsleven paste mij niet. Maar heb ik dan wel alles uit het leven gehaald? Heb ik spijt? Wil ik nog een bucketlist maken? Dingen uitpraten met iemand? Iets leren of ontdekken? Mijn antwoorden daarop zijn soms zo makkelijk en soms behoorlijk ingewikkeld en pijnlijk in mijn hoofd. Twee dingen wist ik echter direct heel zeker: Ik hoorde over een man van mijn leeftijd die ook de k-diagnose kreeg. Hij heeft alle contact met zijn gezin, familie en vrienden verbroken en zich teruggetrokken om zich volledig op zijn strijd te kunnen storten. Als ik denk aan die man dan huilt mijn hart, overigens zonder waarde oordeel want deze strijd is zo persoonlijk als maar kan. Voor mij werkt het tegenovergestelde: ik haal het liefst iedereen naar me toe. Daarnaast blijf ik waar ik ben. Al zou ik het nu of binnenkort fysiek kunnen, ik ga niet nog snel één van de reizen maken die op mijn verlanglijstje staan. Ik pak niet de trein om door Frankrijk of Schotland te gaan reizen. Ik vlieg niet naar Amerika of Nieuw-Zeeland om daar met een camper op pad te gaan. Ik ga niet in de Italiaanse zon op een terras zitten lezen en schrijven of wandelen en fotograferen in Cornwall. Al die dingen wil ik echt dolgraag doen, maar nog liever blijf ik precies waar ik nu ben. Thuis. Bij mijn mannen. Bij jullie. Tot vervelends toe 😉.

Ik heb het al vaak gehad over liedjes en de afgelopen dagen draai ik steeds hetzelfde nummer opnieuw en opnieuw, het liefst zo hard mogelijk. Het is een liedje dat ik jullie niet kan laten horen, want ik heb het op cd staan en ik kan nergens een digitaal online-bestand vinden, maar waar het om gaat is dat je muziek zo kan voelen, dat het je zo kan raken. Mij in ieder geval. Hard, zacht, snel, langzaam hoe dan ook. Betoverend. Lezen is altijd mijn passie geweest en dat zal zo blijven. Helaas is dit de laatste tijd lang niet altijd mogelijk geweest en met luisterboeken heb ik niet zo’n goede relatie als met papieren boeken. Muziek heeft dat gat echter deels opgevuld. Daarom heb ik vandaag voor een ander nummer gekozen dan hetgeen waar ik nu steeds naar luister. Een nummer waarin de liefde voor muziek wordt bezongen (nee, niet het nummer van Raymond van het Groenewoud 🙉..). Een nummer dat ik langgeleden voor het eerst hoorde op een donkere regenachtige avond te midden van een stevige onweersbui. Nooit meer vergeten. Ook dit is een nummer dat ik op repeat kan luisteren. Het liefst hard hard hard en nog steeds het liefst op een donkere avond om lekker warm van binnen te worden en ook dan weer tot waanzin van Rut.

Mijn arme man en ik hebben toch echt een andere muzieksmaak én manier van luisteren … repeat is voor mij een fantastische uitvinding en voor hem laten we zeggen niet zo’n fantastische uitvinding zeker niet in mijn handen 😜 .. En voor het geval je er aan denkt; ja ik ken de uitvinding koptelefoon .. maar dan hoor je mij nog duidelijker meezingen en geloof me dat wil niemand 😖 whahahaha!

Henry info: Gisterenavond nog gaan eten bij familie en een spelletje gespeeld. Heerlijk, maar BAM in het rood en om 20.00u lag ik uitgeput als een eigenwijze kleuter te slapen. Tja … iets met wie niet horen wil .. Vandaag dan toch maar rustiger aan .. mopper mopper zucht zucht😤😊

En om jullie te laten zien wat voor fantastische humoristische steun ik krijg toegestuurd deze bijlage. Met dank aan mijn nieuwe ga-alsjeblieft-nooit-meer-weg schone zus én een bericht aan alle Barbies in de wereld: we ruiken als het goed is allemaal naar niks hoor 😂