Huidhonger.

[19.47]

Nou, ik blijk vrij waardeloos te zijn in radiostilte .. veel eerder dan verwacht alweer een heel verhaal in mijn hoofd. Komt ie: De ontwikkelingen op het gebied van Corona blijven elkaar maar opvolgen. Zowel landelijk als privé. Mijn gezin en ik zitten na overleg sinds gisterenmiddag in een soort quarantaine. Niet omdat er iemand ziek is, maar uit voorzorg en bescherming. Net als alle andere kwetsbare mensen kan ik het me niet veroorloven om besmet te worden. Concreet betekent dit voor de rest van de maand: geen werk, geen school maar schoolwerk thuis, geen of zo min mogelijk bezoek, geen uitstapjes, niet spelen met vriendjes, vaak deurklinken etc. ontsmetten en helaas ook niet meer knuffelen. Geen ramp, maar toch ook echt niet fijn.

“Vooral het niet aanraken wordt een emo-dingetje.”

We zijn vorig weekend al gestopt met mij knuffelen vanwege een incidentele nies of snuit van de jongens en de incubatieperiode, maar inmiddels snak ik ernaar. Huidhonger! Het blijkt nog een echte term te zijn ook. 2Doc heeft er een mooie documentaire van op YouTube staan. Misschien overdrijven we, maar misschien ook niet. Ik denk dat niemand momenteel garanties kan geven.

Vervolgens kwam alle berichtgeving over de huidige situatie in Italië er overheen, de mogelijke dreiging voor de gezondheidszorg hier in NL en wat dat voor mij zou kunnen betekenen. Ik heb een paar moeilijke uren gehad moet ik bekennen. Wat nou als mijn lever wel gegroeid is, level 2 geslaagd maar ik word toch niet meer (op tijd) geopereerd vanwege te kort aan mensen, middelen en ruimte? Welke prioriteit krijg ik nog in ons systeem de komende weken? Iemand die toch al zo weinig overlevingskans heeft los van Corona? Eerst had ik in ieder geval nog de zekerheid dat de artsen al het mogelijke voor mij zouden doen. En nu ...? Nu willen ze nog steeds wel natuurlijk, maar kunnen ze misschien niet meer.

Een andere zekerheid die ik dacht te hebben waren in het ergste geval de mogelijkheid van pijnbestrijding, van euthanasie, de optie van zelf afscheid kunnen nemen van wie ik maar wil op de manier die ik wil, het zelf vormgeven van mijn uitvaart en uitnodigen wie ik wil / de deuren openen voor wie zelf wil. Maar als je kijkt naar Italië dan zijn zelfs die zekerheden er ineens niet meer. Er zijn bijna geen medicijnen meer. Mensen gaan daar helemaal alleen dood, afscheid nemen kan niet, mortuaria zijn te vol, uitvaartdiensten mogen niet. Mensonterend. Mijn ziel huilt voor al die mensen. Slachtoffers zijn het. De doden en de nabestaanden. Slachtoffers van een regelrechte virologische oorlog. Vandaag stond er al een oproep online van een Nederlandse uitvaartmaatschappij om pas na de uitvaart een overlijdensbericht te plaatsen. Om maximaal 50 uitnodigingen te versturen. Om de dienst zo kort mogelijk te houden.

“Zelfs wanneer je dood bent heeft het leven nu geen ruimte voor je...”

Maar, met al deze ellende kan ik niet te lang / continue in mijn hoofd zitten. Ik heb geen enkele invloed op wat al is gebeurd en komen gaat, niet wat mijn ziekte betreft en niet wat Corona betreft. Ik heb echter wel invloed op hoe ik er zelf mee om ga. Ik wil niet non stop overstuur zijn want het helpt niet, sterker nog dat maakt het alleen maar erger. Ik wil geen horror quarantaine weken voor de jongens. Ik wil de hoop niet opgeven. Dus Rut en ik zijn ‘s avonds in het donker nog buiten over straat gaan lopen voor een frisse neus, fris hoofd en fris hart. Voor sterkere spieren en een zo gezond mogelijk lijf. Geen mens tegengekomen, niets aangeraakt, dus waarom niet. Het hielp. Daarna van uitputting in slaap gevallen en toen was het ochtend. Tijd om er weer het beste van te maken. Hoppa.

Ik had al verteld dat ik fantastische vriendinnen heb. We zouden dit weekend samen naar een hotel gaan, maar dat ging nu dus niet door. Na overleg besloten om dan maar nog meer contact te houden via de telefoon. Foto’s, filmpjes, gesprekken, niets is te gek (al zijn we geen van allen technisch heel handig 🤷🏼‍♀️ ..) en alles om toch zo dicht mogelijk bij elkaar te blijven, te delen, plezier te maken etc.

Vandaag heb ik me daarom lekker compleet belachelijk gedragen en lol gehad. Barbie goes crazy 🤡. Ik heb mijn vriendinnen vermaakt en toen dacht ik; waarom jullie ook niet? Ik ben een hoop schaamte toch al voorbij. In ieder geval kunnen jullie zo wel zien dat ik dagelijks echt oprecht momenten heb waarop het goed met me gaat (paaldanslessen in het zkh hebben zowaar effect gehad, ik zwiep nu zo mijn benen de lucht in 🤪 al weet ik niet waar mijn ‘pieuw pieuw’ geluidjes ineens vandaan komen’ 🙉).

De aanleiding voor deze filmpjes was dat ik deze week online nieuwe schoenen en een jasje had gekocht en dat ik die dit weekend aan wilde doen (zie je .. Barbie! Rut stelde zich gisteren zelfs aan mij voor als Ken ..) Mijn vriendinnen wilden de outfits toch graag zien, dus .. tada!! 😱💃🏻🤦‍♀️

Beetjes blij van vandaag:

- mijn lieve stiefvader van bijna 75 heeft sinds vanmiddag Whatsapp. Spammen maar 😆.

- slappe lach met Max om onze film kwaliteiten.

- een verwenpakketje dat vanochtend aan de voordeur hing.

- we zijn nog steeds niet ziek tralala

- het boekenpakket dat ik online had besteld. Bieb dicht, maar ik lees lekker verder.

- hartverwarmend gesprek met Rut

Zo en daar was de verbale diarree weer.. Mocht je zelf behoefte voelen, de komende dagen hebben wij tijd genoeg om naar jullie filmpjes te kijken .. hihi.

Ik hoop dat jullie allemaal een gezond, verstandig en fijn weekend hebben en ik kijk zelf uit naar mijn volgende verbale aandrang😉.

PS: Hartverwarmend💜: