Finnik.

[17.48]

Er is een luikje open gegaan. Inspiratie en gevoelens blijven maar stromen. Ik wil met liefde strooien, op ontdekkingstocht en met aandachtig voelen. In gedachten heb ik mijn eigen boekwinkel al opgericht, compleet met naam, interieur, thema tafels, extra activiteiten enzovoorts. In gedachten heb ik al niet één maar twee boeken geschreven. In gedachten volg ik al een studie en bepaalde cursussen. In gedachten zie ik mijn toekomst. Iedere ochtend sta ik op met een lach, elke dag knuffel ik mijn kids tot ze er suf van worden, steeds weer zoen ik Rut in zijn nek als ik voorbij loop en opnieuw en opnieuw schrijf ik mijn laptop en notitieboek vol. De was vouw ik dansend op muziek op. Waarom weet ik ineens exact wat ik wil? Wat ik kan? Had ik eerst een soort verlammend gebrek aan fantasie?

“Kanker lijkt bijna een kans te zijn. Bijna. Of misschien wel helemaal. Misschien juist ook wel helemaal.”

Ik schreef vorige week over het meisje dat mij vroeger pestte en hoe ik nooit had bedacht dat dit voortkwam uit jaloezie. Omdat zij een prachtig fotomodellen uiterlijk had, de dochter was van rijke mensen, bij haar moeder én vader woonde, in een groot vrijstaand huis, met als spannende hobby’s paardrijden en skiën, op het eerste gezicht veel vrienden had, niemand die over haar roddelde, uitstekende schoolresultaten etc. Maar ja, schijn bedroog dus. Het verhaal was niet compleet. Toen was ik jong en was mijn referentiekader nog niet zo groot. Begreep ik een hoop dingen nog niet. Realiseerde ik me niet dat ik veel gelukkiger was dan zij met mijn incomplete liefdevolle gezin, ons kleine gezellige rijtjeshuis, mijn door mijn moeder zelf gemaakte kleren met stof die ik mocht uitzoeken, onze familievakanties op zonnige campings, met mijn oh zo enthousiast gebruikte biebpas en scoutingdagen. Nu is het “later als ik groot ben”. En nog steeds trap ik er soms in. In schijn bedriegt.

Pas kwam ik erachter dat ik me ook nu zo veel gelukkiger voel dan iemand die van haar passie een bloeiend eigen bedrijf heeft gemaakt wat ook in Corona tijd nog loopt als een trein, woont in een werkelijk prachtig groot vrijstaand huis gebouwd naar eigen ontwerp midden in de natuur, met een succesvolle man, bloedjes van kinderen, een blakende gezondheid voor het hele gezin, een flinke bankrekening, een lieve lach en een uiterlijk waar je graag nog eens voor omkijkt in het voorbijgaan.

Hoe kan dat? Waarom nam ik aan dat zij ontzettend gelukkig zou zijn? Ik wist niet eens dat ik dat aannam. Pas toen ik merkte dat ze heel ongelukkig is en ik daarover oprecht verbaasd was realiseerde ik me mijn vooroordelen en aannames. Ben ik zo oppervlakkig? Dat alleen materiële dingen tellen? Ben ik zo arrogant dat ik niet verder kijk dan de buitenkant? Zo egoïstisch dat ik niet aan een ander denk? Nee denk ik, jemig dat hoop ik niet of in ieder geval dat ik dat niet bewust ben of doe. Ik probeer mijn kinderen te leren om een ander, wie dan ook, te behandelen zoals ze zelf ook behandeld willen worden. Zo probeer ik zelf ook in het leven te staan. Maar ik heb wel het gevoel dat veel van wat zichtbaar is niet alles verteld. Kijk naar social media, ook bij mensen die je persoonlijk kent. Kijk naar beroemdheden. John Travolta met zijn geweldige talent en prijzen. De arme man verliest twee keer zijn vrouw en een zoon aan ziektes. Ik wil niet zeggen dat alles zichtbaar moet zijn, absoluut niet. Maar het was wel weer een moment voor mijzelf om stil te staan. Om me ervan bewust te zijn dat ik gewoon niet alles zie, niet alles weet, niet het hele verhaal ken. Dat hoeft ook niet. Ook wanneer ik me opwind als ik op tv hoor dat iemand publiekelijk heel straffe uitspraken afdoet als “onschuldige” straattaal en deze daarom verdedigbaar, toelaatbaar en normaal vindt en niet bedoeld om letterlijk op te nemen door ‘onwetenden’.

Ik ken iemands pijn niet, iemands verdriet en liefde niet. Een ander zijn geluk is lang niet altijd zichtbaar. Hoe we allemaal ons eigen kleine leven leven met grote liefde voor het leven zelf. Ik ben verre van perfect, ik heb een mening (oef en veel ook geloof ik maar ik probeer om niet al te vaak een Finnik te zijn, zie bijlage Lenette van Dongen) en die mening staat altijd open voor input, dat hoop ik toch want dat wil ik. Ik wil met liefde blijven strooien, met aandacht voelen en blijven ontdekken. Ik wil ik wil, ik wil zoveel zou Annie M.G. Schmidt zeggen. 😊

Het is officieel. Het opstellen, tekenen en filmen in het bijzijn van getuigen van mijn euthanasieverklaring is gedaan. Dit klinkt misschien als een verdrietige gebeurtenis, maar het was alles behalve dat. Het was een heerlijke avond. We hebben er een feestje van gemaakt. Het leven gevierd. Compleet met gourmetten, spelletjes en cadeautjes. Een verklaringsfeestje. Mijn manier om met dit onderwerp om te gaan. Mijn manier om het principe van een euthanasieverklaring uit te leggen aan mijn kinderen.

Het in ‘Jip en Janneke-vorm’ gesprek met hen aan te gaan over je eigen mening, zelfbeschikkingsrecht, persoonlijke grenzen enzovoorts. Om mijn wensen bespreekbaar te maken met mijn dierbaren. Een gelegenheid om waardevolle tijd samen door te brengen, ondanks Corona. En die papieren kunnen nu netjes opgeborgen mooi heel lang stof gaan liggen happen in de kast.

Ik heb er al eens over geschreven dat er wat mij betreft veel verschillende vormen van liefde zijn. Vele daarvan zijn onze eettafel gepasseerd in ontspannen, grappige, ontroerende, verklarende, onderzoekende gesprekken met de kinderen. Pas heb ik een gesprek over liefde gevoerd op de fiets. Over liefde en aandacht voor jezelf, voor je lichaam, je gezondheid, je gevoelens etc. Ik was met de jongens naar de tandarts geweest voor hun half jaarlijkse controle. Na afloop fietste ik met twee mopperende mannen naar huis, want fluor behandeling en stom en bah bah! 😝 Bram fietste voorop en passeerde een groot reclamebord op de stoep. Hij zat ineens bijna achterste voren op zijn fiets en keek mij met grote ogen aan: ‘mama, wat is masturberen?’ Achter me hoorde ik een verstikt geluid en zag ik Max een soort van geamuseerd naar zijn kleine broertje kijken en tegelijkertijd afwachtend naar mij, benieuwd hoe ik zou gaan reageren. Het reclamebord dat we gepasseerd waren hoorde bij de winkel van Christine le Duc en adverteerde voor een workshop zelfbevrediging. Ik was nog niet halverwege mijn uitleg of Bram begon zijn oren al te bedekken en te roepen ‘gatverdamme’ en ‘echt niet! Dat doe je toch niet! Nog meer bah! 🤣 Max en ik kregen de slappe lach en Bram ging er in een rap tempo vandoor.

Op mijn nachtkastje ligt momenteel het boek Stormachtig Stil. Een boek met interviews met roze ouderen. ‘Roze ouderen mama??’ En zo heb je weer een mooi gesprek te pakken.

Ik zag een reclame van Nike met de titel You can’t stop us. Deze raakte een snaar. Zo voel ik me ook soms. Dan heb ik zo’n goede dag en heb ik het gevoel van binnen licht te geven. Op de kamer van Max trof ik een treffende tekening op zijn prikbord aan. Eat that! Er zijn toch ook momenten dat ik me kwetsbaar voel. Omdat het bijvoorbeeld lichamelijk niet mee zit. Wanneer Bram mij op de badkamervloer aantreft waar ik kracht lig te verzamelen met mijn warme wang op de koude vloer om terug te wankelen naar mijn bed. Of wanneer ik me afvraag of mensen nog wel willen praten over ziek zijn, over kanker krijgen, over herstellen. Het leven gaat tenslotte door. Voor mij is ziek zijn een onderdeel geworden van het dagelijks leven, maar hoe lang kun je het hier nog met anderen over hebben? Hoe lang willen anderen dit nog zien? Komt er een moment dat zij denken ‘Heb je haar weer.’? Gaat erover praten inmiddels lijken op aandachttrekkerij? Op zielig doen? Wordt men inmiddels niet moe van mij? ‘We weten het nu wel, doe nu maar weer gewoon.’ ?

Ik voel me daar soms onzeker over en word dan stil. Kanker is ook een cross road geworden. Een situatie met een ervoor en een erna verhaal. Voorheen was ik bijvoorbeeld niet snel ongerust over medische zaken. Maakte ik me niet snel druk en kwam maar zelden bij de huisarts. Nu wandelen er vragen door mijn hoofd. Vragen met kleine weerhaakjes, die blijven steken als een doorn door een draadje. Ik zou eigenlijk iedere 3 maanden een nieuwe scan krijgen, maar de eerstvolgende is gepland voor eind september en dan is het inmiddels 4 maanden geleden. Is dat geen risico? Voelen de klieren in mijn nek en liezen nu wel of niet dikker aan dan eerst? Ik blijf met name veel darmklachten houden. Dat hoort er nog steeds bij, toch? Ben ik onterecht bezorgd of kan ik toch beter bellen? Maar ik wil niet (eerder) naar het ziekenhuis, ik wil niet weer die wereld binnen stappen. Ik wil geen slecht nieuws meer krijgen.

Loop ik er dan nu voor weg? Struisvogelpolitiek? Ik lig van geen van deze gedachten wakker, zo erg is het helemaal niet, maar er gaat ook geen dag voorbij dat ze niet even de kop op steken. Ik wil geen dramaqueen worden. Maar toch .. soms word je door kanker te krijgen ook geïsoleerd van de rest van de wereld, hoe liefdevol en zorgzaam die wereld ook is. Staan zij daar en ik hier. Terwijl we eerst samen waren. Worden uitjes anders of zelfs niet gepland omdat ik ze misschien niet aan kan. Schrikken mensen die mij onverwacht tegen komen op straat en weten ze niet wat te zeggen. Geen van allen erg, allemaal juist begrijpelijk, maar ook tja ik weet het niet tekenend of zo.

The Nerdy Girl inside me is zich aan het inlezen in de wereld van bloggen. Ik ben op zoek naar een vorm om door te gaan met het schrijven van deze stukjes, zonder dat mensen halve boeken in hun Whatsapp ontvangen en maar blijven scrollen. Ik schrik echter wat terug voor de mogelijkheid dat ook vreemden mijn stukjes lezen. Dat wat ik schrijf op internet staat en dat Jan en Alleman er wat van kan vinden en erop kan reageren. Ben ik sterk genoeg om daarmee om te kunnen gaan? Om de meningen van andere Finniks te ontvangen? Of zal ik dan gaan censureren? Niet meer oprecht schrijven? Heeft iemand van jullie ervaring met Wordpress of een andere vorm schrijfmateriaal opslaan en inzichtelijk maken voor anderen? Met bloggen? En of ervaring met de wereld van domeinnamen? 🤔

Tenslotte ben ik op vakantie geweest naar Delft en Katwijk. Wat was dit heerlijk! Tranen van geluk toen ik met mijn voeten door het warme zand wandelde. De zon zag ondergaan. De jongens de zee in zag rennen, uitzinnig van plezier. Een interactieve stadswandeling bracht ons naar fantastische plekken in de binnenstad van Delft en daar stond zomaar ineens mijn droompand te koop. Een sfeervol gebouw waar een fantastische Boekenapotheek zou kunnen zitten. Mijn Boekenapotheek met tweedehands boeken. Alleen een beetje ver van Tilburg vandaan en ook een dingetje qua prijs, maar verder 😏… liefde op het eerste gezicht. Ik blijf lustig doordromen en door de dagen heen stuntelen. Dat is gezond. Dat Finnik!

Een ijskoude toost op deze heerlijk zonnige dagen. Enjoy!🥂💛