Ugly naked truth.

[13.03]

Huilen om tortilla’s. Wie doet dat nou? Schreef ik eerder deze week dat ik me heus wel realiseer dat wat eetproblemen een kleine prijs zijn om te betalen .. zojuist zat ik te huilen om een tortilla. Ja, een tortilla. Aangezien schrijven vaak heeft geholpen doe ik dat nu dan ook maar, want eigenlijk wil ik liever heel hard schreeuwen, tegen iets aanschoppen, mijn bord op de grond smijten, ongegeneerd een rondje stampvoeten of zoiets. En daar ben ik weer niet zo goed in, want dan ben ik bang dat ik Rut laat schrikken, of mijn tenen zeer doe of spijt krijg van dat leuke bord en zo. Of een buts in de vloer. Wat een deus ben ik ook, ik kan niet eens fatsoenlijk boos worden. Stomme tuthola. 🤦‍♀️

“En dan komen er tranen, want de emotie moet er toch uit. Ik veeg ze driftig weg, maar ze luisteren niet en trekken hun eigen plan.”

En wat is er nou eigenlijk aan de hand? Ik ben iets vergeten, that’s all. Vergeten om in de supermarkt het ingrediënten etiket van een pak tortilla’s te checken. Het is gewoonweg niet in me opgekomen omdat we deze tortilla’s al jaren kopen. Maar sinds mijn ziek zijn hebben mijn allergieën besloten om ook een grotere plek op te eisen en reageren ze op het minste of geringste. Kreeg ik het vorig jaar enkel een beetje benauwd en een dikke buik van een sojatoetje, in het zh kreeg ik een anafylactische shock van een klein spoortje soja in een medisch drankje. Sindsdien check ik me drie slagen in de rondte, maar soms gaat dit dus toch nog mis.

In deze tortilla’s zat appelzuur en tja volgens mijn lijf zijn appels kennelijk de duivel in vermomming. Dood aan de appels, aanvalluhh! Na drie dagen van maag- en buikpijn, veel tijd in de badkamer en bed ging het vanochtend beter. Omdat ik al dagenlang niet zoveel binnen had kunnen houden leek het me verstandig om gezond te gaan eten en daarnaast; honger!! Eerst voorzichtig wat stukken watermeloen, nog wat stukken meloen en toen dit goed ging fijn de keuken ingehuppeld om een stukje kip en groenten te grillen voor in een volkoren wrap. Jum wat was het lekker! Zo heerlijk dat ik net tegen Rut zat te miepen dat ik er eigenlijk nog wel eentje zou lusten, maar dat ik wist dat dit niet verstandig zou zijn. Kleinere maag, dus ook kleinere porties helaas.

Ik had een mooie klaagzang opgezet over hoe irritant het is om braaf te moeten zijn en verstandig wanneer je honger hebt en gewoonweg lekker wil schransen toen ik opeens de bekende kriebels in mijn keel voelde. Enkele seconden later begon mijn ademhaling benauwder te worden, kreeg ik een dikkere tong, jeuk in mijn oren etc. Het bekende riedeltje, een allergische reactie. Toen pas verpakking goed gelezen en ja hoor. Appelzuur. Ik brak. Dit betekent straks weer buikpijn en ellende, net zolang tot de laatste vijandige vezel uit mijn lijf is. Een storm van gevoelens trok door me heen. Waarom kan ik nou niet gewoon alles eten? Waarom moet het zo ingewikkeld zijn? Het is oneerlijk! Rut was bij me, maar toch voelde ik me even heel alleen. En stuk. En een ramp. Zelfmedelijden ten top.

Nou, schrijven helpt nog steeds. Mijn tranen zijn opgedroogd. Een hilarisch appje van een vriendin hielp ook. Een buurtbewoner die erg goed op de doedelzak kan spelen besloot buiten ineens een droevige serenade te geven, ik verzin het niet. Tegen zoveel per ongeluk goed getimede humor is geen Zwelgje opgewassen. Gelukkig maar.

Een lieve overbuurvrouw vertelde me gisteren dat ze zich afvroeg of ik altijd lach. Niet dus.

Ik wens jullie alvast een heerlijk, vrolijk weekend toe vol met lekker eten en tot snel weer 😉💋.