'De stilstand gaat maar door'.

[14.21]

1 huiskamertafel, 4 laptops, een stapel schoolschriften, blaadjes, notitieblokken, pennen, koptelefoons, bekers drinken, conference calls met huilende baby’s van collega’s op de achtergrond, YouTube instructievideo’s van gemotiveerde docenten, pakjes zakdoeken, pijnaanvallen, huiswerk begeleiden & controleren én 4 mensen continue op elkaars lip. Werken, school en kanker anno maart 2020… het is wat .. 🤨

Het Corona virus brengt ongekende situaties, bij iedereen dus ook bij ons. Ziek zijn, thuis werken, thuis naar school gaan, koken, schoonmaken, sociaal isolement en dit is niet voor even .. Hoe dan?? ‘Ongekend voor een land in vredestijd’ zei Rutte. Ja, we vechten tegen een onzichtbare vijand. Al gaat het bij ons nog wel met vallen en opstaan hoor, dat vechten, kennelijk zijn er mensen hier in huis die dit toch ook echt een uitgelezen kans vinden voor een extra vakantie met vooral veel gamen … 🤔🎮

Flip Noorman schreef in 2016 een liedje met de titel ‘De stilstand gaat maar door’. Zo voelt het nu ook een beetje, voor mij dan. Er gebeurt van alles en toch lijkt het leven stil te staan. Het is rustig op straat en tijdens het wandelen kom ik maar weinig mensen tegen. De zon schijnt regelmatig uitbundig, de vogels fluiten hun mooiste lied en op veel plaatsen in de wereld wordt de water- en luchtkwaliteit ineens een stuk beter. Overal zijn prachtige initiatieven om elkaar te helpen en steunen. Ikzelf voer al mijn eigen persoonlijke oorlog en nu komt deze situatie er nog bovenop.

Dacht ik in december nog nooit zo fit te zijn geweest en zo gelukkig, viel er in januari een spreekwoordelijke bom.

Dacht ik in februari dat het Corona virus ver weg in China was en vast weer snel onder controle en opgelost, viel er in maart weer een spreekwoordelijke bom.

“Ik geloof dat ons nageslacht over tig jaar in de geschiedenisboeken zal lezen over deze pandemie, over het jaar 2020.”

Hoe bizar. Ik lees in het nieuws over criminelen in Tilburg die onder het mom van helpen met boodschappen er vandoor gaan met pas en pincode. Plaatsvervangende schaamte gewoon!! Wie doet nou zoiets? Drama haalt het beste maar in sommige gevallen dus ook het slechtste in mensen naar boven. Onbegrijpelijk. En ja, ik weet dat dit altijd al zo is geweest dus ik wijt het maar aan mijn defecte filters maar mijn mond viel open toen ik dit las. Wag bezield die mensen? 😱 Net als de berichten over de grootschalige diefstal van mondkapjes 🤬.

Ik ben weer begonnen om zo goed als het gaat te fotograferen, gelukkig heb ik inmiddels meer opslagruimte op mijn telefoon 😁. Het is zo zo zo heerlijk om voor nu een stukje van mezelf terug te hebben.

Daarom ben ik ook Instagram weer gaan gebruiken (sandrawalraven) en bekijken. Ik trof daar een prachtige zwart wit foto aan van @sandraventura_fotografia die mij raakte. Voor mij is dit dé uitstraling van waar nu zoveel info over gaat; het beschermen van de kwetsbaren in ons leven, in onze maatschappij, in de wereld. We kennen allemaal of opa’s en oma’s, vaders en moeders, mensen met een (chronische) ziekte, ouderen in de straat. We hebben allemaal dierbaren die we willen beschermen.

Dierbaren waar we voor en achter gaan staan, waar we een muur van immuniteit voor gaan proberen op te bouwen in de hoop dat dit echt gaat helpen. Ik wil zelf ook graag beschermt worden. We weten dat er nog zoveel meer onbekende kwetsbaren zijn, die deze immuniteit ook nodig hebben.

Verder trof ik ook een filmpje aan van een Iraanse komediant: Daniel Keirkhah. Er komen veel foto’s, filmpjes en uitspraken voorbij waarbij men met humor naar Corona probeert te kijken. Wat mij betreft met wisselend succes. Dit filmpje sloeg bij mij in ieder geval aan. Wij wassen onze handen momenteel zoveel dat we uitslag hebben en rauwe knokkels, schrale plekken, een rode huid. Maar ja, stoppen is natuurlijk geen optie. Dit filmpje maakt ons echter wel aan het lachen 😉.

Henri info

De afgelopen dagen heb ik helaas weer veelvuldig last van koliek aanvallen, iedere dag lijken het er meer te worden. Gelukkig wel in een milde vorm maar nog steeds rot en schreeuwen daarnaast veel spieren het van tijd tot tijd uit. Stomme neurologische sensitiviteit. Het gaat daarom minder goed dan eerst, maar ja het is zoals het is. Ik heb ook zoveel om dankbaar voor te zijn en dat houd ik mezelf steeds weer opnieuw voor. Een gesprek met Max over je eigen verantwoordelijkheid nemen, zelf invloed hebben over hoe je met situaties omgaat, welke situatie dan ook, vond ik heel bijzonder.

Praten over dat verdriet en frustratie er mogen zijn, net als alle andere heftige en of nare emoties/gevoelens. Maar dat ze op de langere termijn niet helpen. Dat ze uiteindelijk juist het tegenovergestelde veroorzaken van dat wat je eigenlijk wilt of nodig hebt. Ik maak het mezelf ook extra moeilijk doordat ik een weerstand heb tegen Het Opiaat en eigenlijk niet weer opnieuw wil beginnen met gebruiken. Bang dat ik dan weer in een vicieuze cirkel terecht kom. Bang om weer zo gevoelig te reageren op de bijwerkingen. Bang om weer de helft van de tijd stoned of van de wereld te zijn. Bang voor minder pijn maar meer beroerdheid. Bang voor de verslaving. Zucht. Een hoop emoties/gedachtes die ik erbij haal, drama Miep, terwijl geen van allen persé waarheid hoeven te worden. Uiteindelijk ben ik vandaag toch gezwicht. Niet alleen vanwege de pijn, mijn pijn, maar vanwege de frustratie en hulpeloosheid op de gezichten van Rut en de kids. Vanwege hun pijn. Zij vinden het verschrikkelijk om mij te zien worstelen en niets te kunnen doen. Een ongewenste spiegel maar wel een doeltreffende .. ik ben weer aan de dope .. 😏

Ik heb mijn eigen verantwoordelijkheid genomen. Morgen ga ik weer naar Rotterdam, om scans te laten maken en bloedonderzoek te laten doen. De afspraken gaan gelukkig door. Ik hoop dat mijn aderen dit keer goed meewerken en dat het prikken probleemloos verloopt. De uitslagen komen volgende week, op de 25ste. Dan hoor ik of level 2 geslaagd is. Zo ja dan krijg ik meer info over de eerst volgende levels. Ik heb inmiddels een sterk gevoel over de uitslagen volgende week, maar ik vind het heel lastig om nog op mijn gevoel te vertrouwen. Mijn intuïtie trilt en fluistert met een bibberstemmetje.

We proberen ook leuke dingen te doen, het is niet alleen maar kommer en kwel. Ik bezorg de mannen een lachstuip wanneer ik weer met een dieren verzorgingsmasker op mijn gezicht rondloop. De jongens doen mee met de challenges die de voetbalclub door stuurt (bijv op 1 been zonder handen te gebruiken een A4tje van de grond oprapen). Netflix wordt uitgeplozen, er gaan liters warme chocolademelk doorheen, bordspelletjes blijven leuk en we videobellen heel wat af met de buitenwereld (tot schrik van sommige ontvangers .. ‘Eh ik heb mijn haren vandaag nog niet gekamd!! Er zijn dus meer Barbies in de wereld 🤣).

Hoe gaat het met jullie? Hoe jongleren jullie met thuis werken, thuis naar school gaan, het huishouden doen etc.? Tips?? Hoe bevalt een sociaal isolement jullie? Is iedereen nog gezond?

Digitale knuffel!