Beautiful devil.

[08.29]

Kanker hebben, tja het is wat. Heel wat. En toch .. toch heeft het echt prachtige kanten. Ik weet niet of dat te raar klinkt, maar ik ervaar het wel zo. De hoeveelheid liefde, vriendschap, inzet en samenwerking die ik de afgelopen 66 dagen gezien heb is zo fantastisch. Ik ben daar zo van onder de indruk. Het heeft me doen inzien dat ik een bijzonder gelukkig mens ben. Ik was hiervoor echt niet ongelukkig, juist niet. Maar ik moet helaas wel bekennen dat ik hiervoor niet volledig doordrongen was van dit alles.

Ik heb een prachtig gezin dat zich net als ik weigert neer te leggen bij tegenslag en blijft staan, hoe heftig het voor Rut ook is en hoe jong de jongens ook zijn. Ik heb vriendschappen die zelfs nu onverwoestbaar blijken, die mijn hart laten zingen steeds wanneer ik hen weer spreek of zie. Mijn familie waarin het woord ‘stief’ of ‘schoon’ vanaf nu echt niet meer van toepassing is, zo krachtig staan ze naast me. Ik leer met vallen en opstaan mezelf beter kennen. Ik durf. Ik doe. Er worden bruggen naar het verleden geslagen, die ik als stukjes puur geluk ervaar. Dus, kanker mag dan de duivel zijn, maar hij heeft wel heel waardevolle kanten.

Een van die bruggen ontstond gisteren en een andere werd verstevigd. Vriendschappen uit mijn jeugd en tienertijd. Mensen die ik nooit vergeten ben. Hoe kon ik nou ooit degene vergeten die mij het bestaan plus gebruik van mascara heeft geleerd en dat van tampons én een hele dans uit Dirty Dancing die ik tot de dag van vandaag nog helemaal uit mijn hoofd kan dansen (uiteraard als een olifantje rondom porselein maar lekker puh het voelt nog steeds als een lieflijk veertje dat zin in sex heeft haha) … alleen al om die dingen Marleen ❤️ of degene waarmee ik uren, dagen, weken, maanden met Troeliewoelies, Poppels, Dufties etc. heb zitten spelen. Waarmee ik hele werelden vol verhalen heb verzonnen en die er voor me was toen papa stierf, al waren we nog zo jong.

Patricia, de Pieterpad wandeling vergeet ik niet. Die afspraak staat nog steeds en wil ik zo graag nakomen. Hoe lang of kort we het tegen die tijd dan ook samen aankunnen. 💋 Ik las vanochtend een quote die heel toepasselijk is: I didn’t know we were making memories, I just knew we were having fun. Alleen al door deze twee vrouwen was mijn dag gisteren weer bijzonder.

Om het nog fijner te maken kwam er een pedicure aan huis …hallo Barbie voetjes! en bracht een vriendin een wel heeeel speciaal gezichtsmasker mee. Zie foto. En wat denk je, behalve de lol werkte het nog ook 🤣. Hallo Barbie velletje. Wederom een dag die veel meer gevuld was met fijn dan stom. Lekker puh Henry!

Iedere dag kleine beetjes blij verzamelen. Gisteren goed gelukt dus en mannen bedankt voor jullie reacties. Echt! Ik voel me net een blije spons, ieder woord dat ik binnenkrijg zuig ik gretig op. Heerlijk. Vrouwen; vraag van vandaag: Is er iemand die zichzelf niet herkent in mijn beschrijving van twijfel en onzekerheid? Die zo’n beetje altijd geweten heeft wie ze is, wat ze wil én hoe dat voor elkaar te krijgen? Ik weet dat ze bestaan .. 🦸‍♀️

Een heel stuk gelezen over het nut en de meerwaarde van lotgenotengroepen. Info van het Erasmus en het ETZ Tilburg. Nadenken. Is dat iets voor mij, zo’n groep? Wil ik dat? Tot de conclusie gekomen toch maar niet. Nu in ieder geval niet. Misschien wel als ik het overleef en mag gaan dealen met wat er eigenlijk allemaal is gebeurd. Ik wil op dit moment nog steeds niet meer dan nodig over welke vorm van kanker dan ook horen, lezen of ervaren. Ook niet van andere mensen die misschien wel door precies hetzelfde heen gaan. Doodeng! En ik geloof niet dat ik weet hoe er mee om te gaan wanneer zij het niet zouden halen bijvoorbeeld. Of te horen wat voor verschrikkingen zij al achter de rug hebben en ik wellicht nog te verduren krijg. Nee dank je feestelijk, dan blijf ik toch liever nog een tijdje een struisvogel. Het bevalt me prima hier met mijn kop in het zand.

Een tijdje terug vertelde ik jullie over de zwaar lichamelijk gehandicapte jongen die in de ziekenhuiskamer naast mij lag. Over zijn leven, opgesloten in een lijf waar nauwelijks woorden voor zijn en wat het met mij deed om daar via de dunne muur heel kleine stukjes van mee te krijgen. Inmiddels heb ik een echtpaar leren kennen dat al 44 jaar thuis voor hun zwaar verstandelijk gehandicapte zoon zorgt. Ook hier schieten woorden te kort. Ik kijk ze aan en voel van alles maar weet niet wat te zeggen. Wat zeg je tegen mensen die al 44 jaar gedwongen meer leed dan lief delen en toch zoveel kracht halen uit het stuk lief? En wat kan ik denken over alweer een lieve jongen die vanwege een zware stomme handicap geen baas kan zijn over zijn eigen leven? Wat kan ik dan nog zeggen? Ik heb al 41 jaar mijn leven, mijn controle, mijn keuzes, mijn mogelijkheden. En nu nog steeds. Ik kan praten met mijn huisarts over euthanasie, ik kan mijn dierbaren vertellen dat ik van ze hou, ik kan teren op zoveel dierbare herinneringen en voel bijvoorbeeld nog steeds de wind op mijn gezicht en het strand tussen mijn tenen toen ik voor de eerste keer over een verlaten strand in Australië liep. Ultiem geluk.

Een lange reis die ik zelf wilde, in mijn eentje en die ik gewoon deed. Een leven geleefd zoals ik daar voor koos, met alle domme dingen erbij, met alle spijtige acties met alles waar ik zelf voor gekozen heb. Van alle onhandige jongensdingen die ik deed want wat een kluns was ik 🤦‍♀️, stenen waar ik me tegen bleef stoten (dubbel 🤦‍♀️🤦‍♀️). Ik had en heb zoveel kansen, mogelijkheden, opties. Het overweldigd me wanneer ik deze ouders aan kijk en ik voel me klein. Wat heb ik het dan goed. Wat hebben zoveel mensen het dan goed.

Aangezien de tekst van vandaag o.a. over vriendschap gaat, heb ik daar ook een liedje voor gekozen. Ik versta er geen klap van, maar het gevoel dat er vanaf komt geeft me kippenvel. Het liedje is een eerbetoon van een Zweedse Sami singer songwriter aan de vriendschap met zijn overleden vriend. Over nooit vergeten, over te laat gezegd, over oh zo dierbaar. Een aantal jaar geleden heb ik het voor het eerst gehoord en ik ben het nooit meer vergeten. In dat licht wil ik nu vooral wel alles wat belangrijk voor me is zeggen. Vandaar ook al 2 maanden lang een digitale diarree blog.

Henri update

Ik heb slecht en te weinig geslapen de afgelopen nachten. Om de langzame tijd en bizarre gedachten (wat draag je in vredesnaam in je kist? Je favoriete kleren, ook als dat een mega groot dik gebreid roze vest? Om die vervolgens te laten verbranden? Etc.) op een afstandje te houden ben ik films gaan kijken. Lekkere niet nadenken maar gewoon-stoere-actie-kijken films van vroeger. De Die Hard serie. Yippee Ka-Yay mother f…. !! Bruce Willis man, wat heb ik weer van je genoten.

Door de grote hoeveelheid gal in mijn lijf stroomt er hiervan steeds wat terug mijn slokdarm in. Smaakt alsof er een rattenfamilie ligt te rotten … geen aanrader kan ik je vertellen. De Hobbit legt zich mopperend neer bij het feit dat eten voorlopig meer noodzakelijk is dan een genot maar hé het is wél eten en geen sondevoeding. Ik heb me alweer twee dagen kunnen aankleden en naar beneden kunnen gaan, tralala. Mooi, weinig ellende dus.

Fijne dag allemaal, bijna weekend!😘