Alle hoeken van mijn hart.

[19.05]

Gisteren stond er weer een dagje ziekenhuis op de agenda. Bloedonderzoeken en scans. Registreren hoe het met me gaat. Is de kanker terug? Niet weggeweest? Of krijg ik een kanskaart, mag ik €200,- bij start incasseren en door naar de Kalverstraat? Als een echo uit het verleden komen beelden van de afgelopen maanden terug. Het lijkt eigenlijk alweer een hele tijd geleden. Ik heb ze niet met opzet verdrongen maar ben wel bewust verder gegaan. Maar als ik er dan aan denk, aan het gevoel van kwetsbaarheid, van verloren grip, van ongrijpbare pijn. Dan ja, dat is toch wel een dingetje. Dat is best zwaar.

De mogelijkheid om dood te gaan lijkt weer zo onwerkelijk. Zo ver weg. Opstaan, broodtrommeltjes smeren, kasten uitruimen, bieb boeken uitkiezen, stukjes schrijven, sporten, borrelen met vriendinnen, spelletjes spelen. Hoe zou dit zomaar voorbij kunnen zijn? Mijn hart trilt. Ik voel me als een wond die wel dicht is maar niet genezen. Vers, rauw, nieuw, pijnlijk, hoopvol, kansrijk, kwetsbaar, strak, gevoelig en krachtig. En toch wordt ergens in de komende dagen bepaalt of ik die kanskaart krijg. Met volgende week een verlossend antwoord, voor in ieder geval de komende drie maanden. Of niet dus ..

Ik las afgelopen week deze uitspraak: Kracht is vanuit je donkerste plek weer opstaan en naar het licht te groeien. - Scarlet Hemkes. Kort daarna maakte ik digitaal kennis met Paola Antonini. Wat een vrouw. Niet zozeer omdat ze prachtig is, een topmodel met een waanzinnige uitstraling. Maar om de weg die zij heeft afgelegd. De kracht die zij heeft moeten vinden, heeft getoond en vermoedelijk nog steeds iedere dag aanspreekt. Een inspirerend voorbeeld. Oh en zij noemt zichzelf ook een Barbie. Wat moest ik lachen toen ik dat las.

Het lijkt wel alsof ik meer op (mijn) uiterlijk gefocust ben sinds ik ziek werd. Ik besteed meer aandacht aan wat ik draag, wat anderen dragen, hoe comfortabel het is maar zonder dat het de uitstraling heeft van een camping smoking etc. Als ik mezelf ziek voel, dan zie ik dat liever niet bevestigd in de spiegel. Ik heb zelfs inspiratieboeken gehaald bij de bieb. Nou ja .. tutje. En toen las ik de uitspraak:

“‘IJdelheid is, heel vaak, levenslust.’ Kijk, juist! Daar kan ik iets mee. Barbies love life!”

Ik had een museum afspraak gemaakt met iemand die ik nog nooit had ontmoet. Iemand die ik vorig jaar via Instagram heb leren kennen en waar het afgelopen jaar het contact mee is gegroeid. We wilden elkaar ontmoeten, maar ja hoe doe je dat i.v.m. Corona? We zijn gaan wandelen, kijken, fotograferen en kletsen in het Textielmuseum. Een fantastische oplossing. Maar oh die Barbie onzekerheid. Op haar foto’s had ik gezien dat zij steeds perfect gestyled is, van wenkbrauwen tot schoenen. Gaststyliste bij het programma -Help mijn man is klusser- en ze werkt als zelfstandig interieurontwerpster. Een succesvolle kanjer met een kanjer smaak voor stijl. Mijn inwendige Barbie & Burgermadam stonden te bibberen en miepen. Zal ik niet teleurstellen? Maar gelukkig was daar mijn inwendige Boksbabe en die lachte alles met kracht weg: So what? You’re fine the way you are. 👊🏻! En leuk dat het was.

Natuurlijk was ze gewoon een mens, een echte lieverd en geen karikatuur van succes & schoonheid. We gaan binnenkort weer samen op pad. Mijn jongens waren overigens erg verbaasd:

“Spreek jij af met iemand van Insta?? Weet je wel zeker dat het een meisje is? Straks is het een vieze oude man!”

En lol dat ze hadden. 😂

Er zijn veel verschillende vormen van kracht, van inzet, van karakter tonen. Sommige situaties / mensen kunnen rekenen op veel begrip, bijval en ondersteuning. In andere gevallen stuit men juist op onbegrip, op kritiek en is het lastig voor anderen om zich in de omstandigheden te verplaatsen. Een voorbeeld hiervan is een oud cliënt van me. Hij heeft jaren geleden meegedaan aan het tv programma ‘Je zal het maar hebben’ en was onlangs weer in het nieuws. Het zien van dit filmpje maakte ook bij mij gemengde gevoelens los. Lastig, want ik wil zo graag een voorstander zijn van je eigen keuzes maken, van doen wat goed is voor jou etc. Het zien van dit filmpje maakte dat ik een beetje ongemakkelijk mijn eigen meningen en gevoelens onder de loep nam. Maar wat ik ook van deze situatie vind, dat zowel mijn ex cliënt als zijn vrouw daadkrachtig in het leven staan, gaan voor wat in hun hart leeft en steeds kijken naar wat hen licht geeft kan ik niet ontkennen. Zij durven zich kwetsbaar en sterk tegelijkertijd op te stellen. En tegenover de hele wereld nog wel, want eenmaal op camera is niets meer privé en heeft iedereen een mening. Hier heb ik diep respect voor.

Schrijfmania

Dit maakte ook dat ik nadacht over mijn eigen schrijfmania, over wat ik allemaal deel de afgelopen 8 maanden. Waarom? Wat ben ik aan het doen? Ja, ik vind het schrijven leuk. Het creatieve proces. Maar het is meer dan alleen het schrijven. Het is het woorden geven aan gevoelens. Het kunnen uiten van mezelf zonder dat iemand daar steeds een luisterend oor voor moet lenen. Het zijn ook de reacties. Het gevoel dat vrij komt, wanneer we samen delen. Misschien ben ik wel bezig met het maken van een afdruk. Geen klimaatvoetafdruk (al vind ik die zeker belangrijk), maar wil ik een soort emotionele of gevoelsmatige footprint achterlaten? Want eerst was het hoe onzichtbaarder ik was hoe beter. En nu? Nu stel ik me al zoveel maanden kwetsbaar op, waardoor ik me gek genoeg sterker voel. Onderzoek ik alle hoeken van mijn hart en deel dit met wie het wil ontvangen. Dit had ik nooit verwacht. Heb ik nog grenzen aan wat ik wil delen? Zeker wel. Maar soms verschuiven grenzen wel, rekken ze op of krimpen weer.

Ik zag gisteren een filmpje van een geboorte. Destijds heb ik er zelf nooit aan gedacht om dit te filmen, voor Max en Bram later. Ik was met heel andere dingen bezig. Zeker ook nooit bedacht om dit vervolgens met de rest van de wereld te delen. Stel je voor! En toch zat ik gefascineerd te kijken en voelde vreugde toen het meisje geboren werd. Voelde bewondering voor het lef om dit te delen, om jezelf op je meest kwetsbaar en krachtigst te laten filmen en te tonen aan de wereld.

Look beyond borders

Nu ik het toch steeds over filmpjes heb, er was nog een filmpje dat mijn hart raakte. Er zijn veel soortgelijke projecten (geweest), maar ze blijven me ontroeren. Look beyond borders heet dit filmpje, mooie titel ook. Zeker nu met Corona lijkt het soms wel of alles wat we (mogen) doen is kijken. Toekijken, weg kijken, aankijken, alleen maar kijken. Ik heb het al eens eerder benoemd, maar ik krijg er huidhonger van. Nu moeten woorden en blikken zoveel meer doen dan eerst. Een knuffel, een arm om iemands schouder, een hand op je arm, een high five, een omhelzing. Ik mis het allemaal. Wat een verarming. In het begin van dit jaar was ik nog in de veronderstelling dat Corona iets was waar we “even” doorheen moesten. Ik was er fel op en kritisch. Ik dacht dat het iets van tijdelijke aard was. Iets dat weer over ging. Bye bye, see you soon never again. Wat een desillusie.

En toch ben ik er nog steeds niet aan gewend. De neiging om mensen een hand te geven ben ik inmiddels wel kwijt, ik denk er steeds vaker aan om niet te dicht bij iemand anders te gaan staan maar vergeet het ook domweg nog wel eens en mezelf opsluiten binnen doe ik ook niet meer. Ik probeer gezond verstand te gebruiken, maar ja .. Enerzijds wilde ik er op uit omdat het aantal besmettingen was afgenomen, ik geen chemo ging volgen en mijn weerstand best oké was/is. Anderzijds omdat De Schaduw in mijn oor blies; ‘Wat als je een slechte uitslag krijgt? En alle ellende weer opnieuw begint? Dan heb je spijt dat je geen leuke dingen hebt ondernomen, dus doe het nou maar dame.’ En dan snuift hij er zo gemeen lachend bij. Maar ik luister toch wel eens naar hem, want er zit een kern van waarheid in. Wat voor zin heeft het als ik nu steeds voorzichtig thuis zit om geen risico te nemen en zo meteen weer in het zh lig en geen leuke dingen meer kan doen?

Puber date

Ik zou eigenlijk met Max een weekendje weg zijn gegaan in de afgelopen carnavalsvakantie. Dat ging niet door, dus hebben we het nu toch maar ingehaald. We zijn een weekend naar Den Bosch geweest. Klein hotelletje in het centrum. Quality time samen met mijn al zo grote kind. Maar dan .. dan zie je dat heel heel veel mensen ook genoeg hebben van Corona. In de trein dachten heel wat mensen dat het voldoende was om een mondkapje alleen over hun mond te dragen en niet over hun neus. Of om het maar gewoon onder hun kin te laten hangen. De terrassen zaten vol, de kroegen en restaurants puilden uit en bijna nergens werd afstand houden daadwerkelijk uitgevoerd. De meeste tafeltjes die wij zagen stonden amper een halve meter uit elkaar en een plastic scherm er tussen moest je met een vergrootglas gaan zoeken, daar doen de meeste horeca eigenaren daar kennelijk ook niet aan.

Nou zijn de maatregelen & richtlijnen best lastig na te komen (ik denk dat bijna iedereen, ik ook, ze dagelijks wel een keer bewust of onbewust overtreed) zeker in zo’n prachtig historisch centrum dat voor een groot gedeelte bestaat uit zeer smalle straatjes bommetje vol met horeca, maar voor ons was dat toch een brug te ver. Wij durfden geen plaats te nemen en hebben het hele weekend in ons hotel gegeten. Dat was maar voor een kwart vol geboekt, had een zeer ruim restaurant en een smakelijke kaart. Opgelost. Maar ja, mooi weer, weekend en dus ook veel mensen op straat.

“We zijn stadswandelingen gaan maken voor en na de openingstijden van de winkels. Overdag uitrusten voor mij, Netflixen voor Max en we hadden evenementen gepland die wel Corona proof waren.”

Zo hebben wij toch een heel fijn weekend gehad. Maar we moesten wel een drempel over om dit te durven doen. Het is tenslotte niet noodzakelijk zo’n uitje. Maar oh zo lekker 😉.

Met een puber op pad maakt dat ik een stad met heel andere ogen bekijk en hij vond het ook gezellig want “Money Honey”, mama betaalt .. whahaha. Kortom, het was ondanks Corona een succes en het is nu een paar weken geleden en geen van ons heeft klachten gekregen .. pfieuw! En mocht het ooit weer kunnen, gewoon ongegeneerd uiteten gaan, knuffelen, echt dichtbij elkaar komen, dan denk ik dat ik zelfs vreemden op straat om hun hals vlieg.

Morfine. Verslaafd. Wat een fijn rotspul. Ik slik geen grote hoeveelheden, de kleinste dosis en alleen wanneer pijn belemmert, maar het voelt nog steeds verkeerd. Het heeft ook bijwerkingen die ik niet voorzien had: Ik ben een mega sugar queen geworden. De snoeppot is leeg voordat de jongens er goed en wel naar hebben kunnen kijken 😊.

Daarnaast ben ik echt een vergeetvergiet geworden. Afspraken niet genoteerd? Reken er maar op dat ik niet kom. Afspraken wel genoteerd? Goed iedere dag kijken wat erin staat, anders kom ik als nog niet. Of te laat. Tas kwijt, sleutels kwijt, namen kwijt, tijd kwijt, weg kwijt, hoofd kwijt .. zucht. Laatst was ik zelfs echt even verdwaald. De weg kwijt. In mijn geboortedorp nog wel. Waar ik zoveel straten op mijn duimpje ken. Ik was een cadeautje gaan afgeven op de fiets en ineens wist ik niet meer waar ik was, hoe ik daar kwam of hoe ik daar weer weg moest. Nou ja zeg, zo suf. Google Maps erbij en ik bleek vrolijk totaal de verkeerde kant op gefietst te zijn 🤦‍♀️. Mijn slappe lach over mn stuur amuseerde twee wandelaars, dus helemaal verloren tijd was het niet. Misschien ligt dit alles niet alleen aan de morfine.

Ruim 14 uur onder narcose zijn doet kennelijk ook iets met je hersenen. En nu? Stoppen die morfine want dit kan niet op de lange termijn. Maar ja, dan wordt het direct lastiger om dingen te ondernemen, om het vol te houden. En de bijwerking dat morfine je darmen vertraagd komt mij heel goed uit, gezien de consequenties van de operatie en mijn aangepaste spijsverteringssysteem. En toch .. ik wil geen junkie zijn. Minder gaan doen zegt de fysio en op een andere manier want mijn lijf geeft overbelasting en oververmoeidheid aan. Ik moet daar eerst naar gaan luisteren. Ik heb er ook een ergotherapeut voor gekregen, voor leren omgaan met (minder) energie. Met minder en anders doen is wellicht ook minder morfine nodig en kan ik daarna weer gaan opbouwen qua energie. Klinkt logisch .. maar ook stom. Minder doen? Ja daaag, wat als de scan slecht nieuws geeft? Dan heb ik spijt van alle niet ondernomen uitjes. Maar goed, toch proberen. Dus strepen in de agenda, nog minder afspreken, nog eerder naar bed, meer slapen en gelukkig wel meer sporten. Opbouwen die spieren en conditie. Hup hup. Ik wil zo heel heel graag. En verdikkie .. ik heb al bijna een hele week geen morfine meer geslikt ….

Ouderschap

Niemand heeft me ooit beloofd dat het ouderschap gemakkelijk is. We zijn ook al een aardig eindje op weg, met 11 en 12 jaar oude jongens. Veel dingen gaan van zelf, maar sommige dingen vragen behoorlijk wat van me. Doe ik het wel goed? Zelf ziek zijn en mijn kinderen hierin begeleiden bijvoorbeeld? We hebben het vaker niet dan wel over ziek zijn. We spelen spelletjes, kijken films, lezen boeken, lachen, mopperen op elkaar, fietsen samen naar sportlessen, doen boodschappen en gaan nieuwe schoenen kopen. Zij zitten weer in een gewoon ritme van school, vriendjes, sporten en grenzen verkennen. Precies zoals het hoort. En dan soms komt er ineens een vraag uit het niets:

“‘Mama, als jij dood bent hou je dan nog wel steeds van mij?’ .. .. Ja echt wel liefje, altijd en altijd en altijd. Slik. ”

Toen rammelde mijn hart wel even. Het cheasy nummer Nothing is gonna change my love for you van George Benson kwam onmiddelijk in me op. De liefde voor je kinderen is volgens mij zowel de meest egoïstische als de meest onzelfzuchtige emotie die er is. Ik ben voorgoed hun moeder. Altijd. Ook als ik zou emigreren naar de andere kant van de wereld en dus ook als ik niet meer leef. Zij horen bij mij en ik bij hen. Mocht ik lang voordat ik grijs en krom en oud ben overlijden dan wil ik niets liever dan dat zij en Rut weer gelukkig worden en verder gaan met hun leven. Maar ik hoop met heel mijn hart, dat ik altijd een plek in hun leven zal houden.

Gelukkig stellen ze ook heel andere vragen: Kunnen dieren huilen? Waarom is levenslang niet echt levenslang? Hebben muggen oren? En Pubershame, zo grappig. ‘No moms at school! Echt niet hoor mam.’ De school van Max had een oproep gedaan aan de ouders om een gastles te verzorgen. Ze gaven diverse onderwerpen aan en ‘Op reis’ en ‘Gezondheid’ spraken mij wel aan. Daar kan ik vast een hoop over vertellen. En vertellen vind ik tegenwoordig leuk. Maar helaas dacht hij daar anders over. Hij wil absoluut niet dat ik me daar voor opgeef. Want ‘voor schut!’. ‘Ik schaam me niet voor je hoor mam, maar ik wil niet dat jij voor 60 kinderen van alles gaat zitten vertellen.’ Au .. Hm .. nou vooruit dan maar 🤔😉

Zo, dat was weer een van de hak op de tak springende verzameling over mijn afgelopen weken. Ik hoop dat het goed met jullie gaat, dat jullie ook heerlijk genieten van deze Indian Summer dagen en dat de maandagochtend wekker nog lekker lang wegblijft. Fijne zondag alvast.

Liefs en een dikke digitale stomme Corona knuffel vanuit alle hoeken van mijn hart.

PS: Inmiddels staan er meerdere oude serviezen en tegels voor me klaar, mocht ik ooit nog eens verkeerd eten kopen en toch lekker willen smijten en gooien. Maar oh .. de rommel na afloop fluistert de stem van mijn burgermadammetje ..🤷🏼‍♀️

PPS: Mijn website gaat Leefhonger heten en ik heb alvast een (tijdelijk) logo ontworpen. Wanneer ik deze app ga sluiten en over ga naar de site dan laat ik dat uiteraard van te voren weten.

PPPS: sorry, laatste keer. In het kader van filmpjes vond ik het wel leuk om zelf wat te filmen over mijn bezigheden. Ik bak er niets van, maar had wel plezier. Het resultaat zal ik toevoegen.